Του Η­λί­α Ι­ω­α­κεί­μο­γλου

1. Οι εύ­γλωτ­τες ε­κλο­γές του Μα­ΐ­ου

Οι τρι­πλές ε­κλο­γές του Μα­ΐ­ου ή­ταν ε­ξαι­ρε­τι­κά εύ­γλωτ­τες ό­σον α­φο­ρά την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α. Κα­ταρ­χάς, η ρα­γδαί­α α­πώ­λεια ψή­φων α­πό την πα­σο­κο­δε­ξιά ε­πι­βε­βαί­ω­σε ό­τι η α­στι­κή τά­ξη δεν εί­ναι πια η­γε­τι­κή τά­ξη, ό­σο και αν πα­ρα­μέ­νει κυ­ρί­αρ­χη. Κα­μιά άρ­χου­σα τά­ξη δεν πα­ρα­μέ­νει η­γε­τι­κή δύ­να­μη ό­ταν δεν μπο­ρεί να δι­α­σφα­λί­σει τους ό­ρους συν­τή­ρη­σης και α­να­πα­ρα­γω­γής των κυ­ρι­αρ­χού­με­νων κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων – και αυ­τό α­κρι­βώς συμ­βαί­νει στην Ελ­λά­δα. Πρό­κει­ται για μια πα­ρακ­μια­κή α­στι­κή τά­ξη που γνω­ρί­ζει πλέ­ον να αυ­ξά­νει τα κέρ­δη της μό­νο χά­ρη στους μι­σθούς πεί­νας που ε­πι­βάλ­λουν οι κυ­βερ­νή­σεις της, χά­ρη στις φο­ρο­α­παλ­λα­γές, στην εκ­με­τάλ­λευ­ση ε­νός α­νυ­πε­ρά­σπι­στου, και για αυ­τό υ­πά­κου­ου, ευ­έ­λι­κτου ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού, χά­ρη στη δι­ά­λυ­ση των θε­σμών προ­στα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συν­δι­κα­λι­στι­κών τους ορ­γα­νώ­σε­ων. Ας το πού­με πιο α­πλά: Για πό­σο και­ρό μπο­ρεί να δι­α­τη­ρεί την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α μια α­στι­κή τά­ξη που μεί­ω­σε μέ­σα σε πέν­τε μό­λις χρό­νια τις δα­πά­νες α­να­πα­ρα­γω­γής των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων στο μι­σό, και ε­πι­δεί­νω­σε τις συν­θή­κες ζω­ής τους α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο, κα­τα­λύ­ον­τας το κοι­νω­νι­κό κρά­τος; Οι ευ­ρω­ε­κλο­γές μάς έ­δω­σαν την α­πάν­τη­ση: Εί­ναι μια τά­ξη που δεν μπο­ρεί πια να δι­α­τη­ρεί την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α δι­ό­τι δεν δι­α­θέ­τει πο­λι­τι­κό σχέ­διο στο ό­νο­μα του ο­ποί­ου το ι­δι­ο­τε­λές συμ­φέ­ρον του κε­φα­λαί­ου να μπο­ρεί να εμ­φα­νι­στεί ως γε­νι­κό συμ­φέ­ρον.

Δυ­στυ­χώς για ε­μάς, ό­μως, δεν αρ­κεί η κυ­ρί­αρ­χη κοι­νω­νι­κή τά­ξη να α­πο­λέ­σει την ι­κα­νό­τη­τά της να εκ­φέ­ρει λό­γο πε­ρί του γε­νι­κού συμ­φέ­ρον­τος για να χά­σει και την κυ­βέρ­νη­ση. Πρέ­πει και ε­μείς να μπο­ρού­με να πλη­ρώ­σου­με το κε­νό πο­λι­τι­κής η­γε­μο­νί­ας, α­να­δει­κνύ­ον­τας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε πρω­το­πο­ρί­α των υ­πο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων. Σε αυ­τό το ση­μεί­ο, οι ε­κλο­γές του Μα­ΐ­ου μας δί­νουν ε­πί­σης σα­φέ­στα­τη α­πάν­τη­ση: η στα­σι­μό­τη­τα της ε­κλο­γι­κής δύ­να­μης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πο­τε­λεί ι­σχυ­ρή έν­δει­ξη της δυ­σκο­λί­ας μας να συγ­κρο­τή­σου­με, ε­μείς πια, στη θέ­ση της α­στι­κής τά­ξης και ε­ναν­τί­ον της, έ­να η­γε­μο­νι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο, στο ο­ποί­ο το συμ­φέ­ρον των υ­πο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων θα εμ­φα­νί­ζε­ται ως γε­νι­κό συμ­φέ­ρον.

Οι ε­πά­νω, λοι­πόν, πα­ρα­παί­ουν, και οι κά­τω δεν εί­ναι σε α­κό­μα σε θέ­ση να τους α­να­τρέ­ψουν. Μοι­ραί­α, έ­τσι, προ­κύ­πτει το ε­ρώ­τη­μα: με ποι­ο τρό­πο μπο­ρεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κα­τα­κτή­σει την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α;

Στο ση­μεί­ο αυ­τό α­να­κύ­πτουν δύ­ο α­πό­ψεις: Σύμ­φω­να με την πρώ­τη, θα πρέ­πει να γί­νουν τα­κτι­κές κι­νή­σεις στην πο­λι­τι­κή σκη­νή για τον προ­σε­ται­ρι­σμό με­τρι­ο­πα­θούς κεν­τρο­α­ρι­στε­ρού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού και των πα­ρελ­κό­με­νων ψη­φο­φό­ρων που θα μπο­ρού­σαν να εν­τα­χθούν σε έ­να ευ­ρύ­τε­ρο ε­κλο­γι­κό μέ­τω­πο. Αυ­τό θα α­παι­τού­σε α­ναγ­κα­στι­κά και έ­να πο­λι­τι­κό σχέ­διο α­πο­δε­κτό α­πό αυ­τές τις δυ­νά­μεις – α­πό ό­που θα α­πέρ­ρε­ε η α­νάγ­κη για την υι­ο­θέ­τη­ση κεν­τρο­α­ρι­στε­ρών ή πα­τρι­ω­τι­κών θέ­σε­ων που θα αλ­λοί­ω­ναν, πι­θα­νό­τα­τα, τη φυ­σι­ο­γνω­μί­α και το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Μια τέ­τοι­α αλ­λοί­ω­ση θα ή­ταν το πι­θα­νό­τε­ρο εν­δε­χό­με­νο, δι­ό­τι δύ­σκο­λα μπο­ρού­με να φαν­τα­στού­με κεν­τρο­α­ρι­στε­ρό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που θα δέ­χον­ταν να πο­ρευ­τούν μα­ζί μας α­πο­δε­χό­με­νοι τις προ­θέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να ε­πα­να­φέ­ρει τον κα­τώ­τα­το μι­σθό στα 751 ευ­ρώ, να κα­ταρ­γή­σει την αν­τερ­γα­τι­κή μνη­μο­νια­κή νο­μο­θε­σί­α, να ε­πα­νι­δρύ­σει μια α­δι­ά­φθο­ρη Ε­πι­θε­ώ­ρη­ση Ερ­γα­σί­ας, να ε­πι­χει­ρή­σει α­να­δι­α­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος ε­κεί που πα­ρά­γε­ται η α­ξί­α, (αλ­λά και ε­κεί που α­να­δι­α­νέ­με­ται, με τις ρο­ές της φο­ρο­λο­γί­ας, των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών και της πα­ρα­γω­γής δη­μό­σι­ων α­γα­θών), να ξε­κι­νή­σει την α­να­στή­λω­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, να δεί­ξει στην πρά­ξη ό­τι εί­ναι ε­φι­κτές οι μη κα­πι­τα­λι­στι­κές μορ­φές πα­ρα­γω­γής και συμ­βί­ω­σης που δεν βα­σί­ζον­ται στο α­το­μι­κό συμ­φέ­ρον, αλ­λά στην αλ­λη­λεγ­γύ­η των υ­πο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων.

Ας κά­νου­με ό­μως την υ­πό­θε­ση ό­τι πράγ­μα­τι υ­πάρ­χει τέ­τοι­ο κεν­τρο­α­ρι­στε­ρό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, που θα ή­ταν ι­κα­νό να υ­πο­μεί­νει, έ­στω σφίγ­γον­τας τα δόν­τια, τις προ­γραμ­μα­τι­κές ε­πι­λο­γές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Προ­κύ­πτει το ε­ρώ­τη­μα: σε ποι­ες κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις α­να­φέ­ρε­ται αυ­τό το κεν­τρο­α­ρι­στε­ρό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, με τις ο­ποί­ες θα έ­πρε­πε, υ­πο­τί­θε­ται να υ­λο­ποι­η­θεί μια τα­κτι­κή κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χί­α για να δι­αρ­ρή­ξου­με την ο­ρο­φή του 27% που εμ­φα­νί­ζε­ται προς το πα­ρόν ως το με­λαγ­χο­λι­κό ό­ριο των πο­λι­τι­κών δυ­να­το­τή­των μας;

2. Κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες, αλ­λά με ποι­ους;

Μοι­ραί­α, έ­τσι, η κου­βέν­τα μάς φέρ­νει πά­λι πί­σω στις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις. Δι­ό­τι εί­ναι α­κα­τα­νό­η­το να μι­λάς για κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες χω­ρίς να μι­λάς για κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, και ει­δι­κό­τε­ρα για τις κι­νή­σεις της α­στι­κής τά­ξης να α­να­δι­α­τά­ξει τις συμ­μα­χί­ες της με λα­ϊ­κά στρώ­μα­τα και μι­κρο­α­στι­κές με­ρί­δες, προ­κει­μέ­νου να υ­περ­βεί την η­γε­μο­νι­κή της κρί­ση.

Υ­πάρ­χουν σή­με­ρα στην Ελ­λά­δα δι­α­φο­ρε­τι­κές τά­ξεις, τα­ξι­κές με­ρί­δες ή κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες με ποι­κί­λες ι­στο­ρι­κές, ι­δε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές α­φε­τη­ρί­ες, οι ο­ποί­ες ό­μως συγ­κλί­νουν σε κοι­νά α­πο­δε­κτές θέ­σεις και πο­λι­τι­κές — αυ­τές μιας σύν­θε­σης της α­κρο­δε­ξιάς πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης με τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Πιο συγ­κε­κρι­μέ­να, η συ­σπεί­ρω­ση της κοι­νω­νι­κής Δε­ξιάς, του λα­ού της Δε­ξιάς, κά­τω α­πό το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του Αν­τώ­νη Σα­μα­ρά, πραγ­μα­το­ποι­εί­ται με α­να­δι­ά­τα­ξη των συμ­μα­χι­ών της α­στι­κής τά­ξης με την πα­ρα­δο­σια­κή ή πα­λαι­ά μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη, με την νέ­α μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη των μι­σθω­τών (αλ­λά και με πα­ρα­δο­σια­κές λα­ϊ­κές κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες-στη­ρίγ­μα­τα της Δε­ξιάς).

Ό­σον α­φο­ρά την συμ­μα­χί­α της α­στι­κής τά­ξης με τα πα­ρα­δο­σια­κά μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα των εμ­πό­ρων, των μι­κρο-ι­δι­ο­κτη­τών και της μι­κρής πα­ρα­γω­γής, η α­στι­κή τά­ξη την έ­χει ή­δη α­πο­κα­τα­στή­σει με το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο, που έ­κα­νε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το πιο τρε­λό ό­νει­ρο με­γά­λων και μι­κρών ε­πι­χει­ρη­μα­τι­ών, την πλή­ρη δη­λα­δή υ­πο­τα­γή των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων στις α­παι­τή­σεις του ερ­γο­δό­τη χά­ρη στην α­νερ­γί­α και την κα­τάρ­γη­ση κά­θε πλαι­σί­ου προ­στα­σί­ας της ερ­γα­σί­ας. Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ υ­λο­ποι­εί μια πο­λι­τι­κή συμ­μα­χί­α της α­στι­κής τά­ξης με την πα­ρα­δο­σια­κή μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη, με μέ­σο την εν­σω­μά­τω­ση βα­σι­κών συμ­φε­ρόν­των της τε­λευ­ταί­ας στο Κρά­τος: κα­τα­κό­ρυ­φη πτώ­ση των μι­σθών και α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας, νο­μι­μο­ποί­η­ση των πιο ά­γρι­ων μορ­φών εκ­με­τάλ­λευ­σης των μι­σθω­τών, α­νε­ξέ­λεγ­κτη φο­ρο­λο­γι­κή συμ­πε­ρι­φο­ρά των μι­κρών ε­πι­χει­ρή­σε­ων, κα­τάρ­γη­ση των ω­ρα­ρί­ων και κά­θε ε­λέγ­χου στις συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας κά. Έ­τσι, ε­νώ το πρώ­το μνη­μό­νιο βύ­θι­ζε στην κρί­ση τις μι­κρές ε­πι­χει­ρή­σεις, πε­ρι­ο­ρί­ζον­τας δρα­μα­τι­κά τις πω­λή­σεις των προ­ϊ­όν­των τους, με το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο και τα νο­μο­θε­τή­μα­τα που το α­κο­λού­θη­σαν η α­στι­κή τά­ξη βά­ζει ξα­νά κά­τω α­πό την φτε­ρού­γα της τα πα­ρα­δο­σια­κά μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα των μι­κρών ε­πι­χει­ρή­σε­ων, του εμ­πο­ρί­ου, της μι­κρής ι­δι­ο­κτη­σί­ας, της φο­ρο­δι­α­φυ­γής και της α­δή­λω­της ερ­γα­σί­ας, της ερ­γο­δο­τι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας και του δε­σπο­τι­σμού του α­φεν­τι­κού. Ή­ταν μοι­ραί­ο, για τους λό­γους αυ­τούς, οι Α­νε­ξάρ­τη­τοι Έλ­λη­νες, γνή­σιος πο­λι­τι­κός εκ­πρό­σω­πος αυ­τών των στρω­μά­των μέ­χρι πρό­τι­νος, να χά­σουν την ε­κλο­γι­κή τους δύ­να­μη.

Αλ­λά και με την νέ­α μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη των α­νώ­τε­ρων και με­σαί­ων στε­λε­χών του ι­δι­ω­τι­κού και του δη­μό­σιου το­μέ­α, η α­στι­κή τά­ξη α­να­συγ­κρο­τεί τις συμ­μα­χί­ες της. Πρό­κει­ται για τη νέ­α μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη των πτυ­χι­ού­χων, της ει­δι­κευ­μέ­νης δι­α­νο­η­τι­κής ερ­γα­σί­ας, που κα­τα­λαμ­βά­νουν τις με­σαί­ες και α­νώ­τε­ρες θέ­σεις της ι­ε­ραρ­χί­ας των ε­πι­χει­ρή­σε­ων, των πα­νε­πι­στη­μί­ων και της κρα­τι­κής γρα­φει­ο­κρα­τί­ας, που συ­χνά α­σκούν ε­πί­βλε­ψη σε άλ­λους ερ­γα­ζό­με­νους, που ορ­γα­νώ­νουν και δι­ευ­θύ­νουν την πα­ρα­γω­γή για λο­γα­ρια­σμό του κε­φα­λαι­ο­κρά­τη, κα­θώς και την κρα­τι­κή μη­χα­νή, για λο­γα­ρια­σμό της α­στι­κής τά­ξης στο σύ­νο­λό της. Πρό­κει­ται για γε­νι­κά κο­σμο­πο­λί­τες, που προ­σφέ­ρουν στην α­στι­κή τά­ξη το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της, τους ορ­γα­νι­κούς δι­α­νο­ού­με­νούς της, τους λο­γο­τέ­χνες της, τους δι­α­φη­μι­στές της και τους ι­δε­ο­λό­γους της α­γο­ράς, τους οι­κο­νο­μο­λό­γους, τους συγ­γρα­φείς και καλ­λι­τέ­χνες της χρυ­σής ε­πο­χής του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού της πε­ρι­ό­δου 1995-2008 και του l­i­f­e­s­t­y­le, κα­θώς και ό­λους τους πα­ρό­μοι­ους που γα­λου­χή­θη­καν με τις ι­δέ­ες του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Πρό­κει­ται για ο­πα­δούς του κοι­νω­νι­κού δαρ­βι­νι­σμού που ε­πι­βάλ­λουν οι α­γο­ρές, και που ως τέ­τοι­οι, α­πο­δει­κνύ­ον­ται α­νε­κτι­κοί θε­α­τές του κοι­νω­νι­κού δαρ­βι­νι­σμού των α­κρο­δε­ξι­ών: Κα­θώς μοι­ρά­ζον­ται με τον φα­σι­σμό τον ί­διο ι­δε­ο­λο­γι­κό πυ­ρή­να του κοι­νω­νι­κού δαρ­βι­νι­σμού, και το ί­διο πά­θος να κά­νουν στην ά­κρη οι πιο α­δύ­να­μοι για να ε­πι­κρα­τή­σουν οι ι­σχυ­ροί, οι ί­διοι αν­τι­με­τώ­πι­σαν την Χρυ­σή Αυ­γή με ε­πι­εί­κεια, α­νο­χή, και συμ­πά­θεια –συγ­κε­κα­λυμ­μέ­νη μεν, πλην ό­μως ο­ρα­τή δια γυ­μνού ο­φθαλ­μού.

Και αυ­τή η με­ρί­δα της μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης εν­τάσ­σε­ται στον ε­πα­να­προσ­δι­ο­ρι­σμό των ό­ρων των τα­ξι­κών συμ­μα­χι­ών με συγ­κε­κρι­μέ­νο ρό­λο: ως ι­δε­ο­λο­γι­κός κρί­κος με­τα­ξύ της α­στι­κής τά­ξης, του νέ­ου εμ­φυ­λι­ο­πο­λε­μι­κού κρά­τους που οι­κο­δο­μεί, και ε­νός νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου πλή­θους που πα­ρα­μέ­νει κα­θη­λω­μέ­νο στις πε­ρα­σμέ­νες δε­κα­ε­τί­ες της οι­κο­νο­μι­κής και ι­δε­ο­λο­γι­κής α­νά­πτυ­ξης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Πρό­κει­ται για έ­να πλή­θος προ­ση­λω­μέ­νο στην ι­δέ­α ό­τι η κοι­νω­νί­α δεν υ­πάρ­χει: υ­πάρ­χουν μό­νο τα ά­το­μα, που προι­κι­σμέ­να με το «αν­θρώ­πι­νο κε­φά­λαι­ό» τους, τις προ­σω­πι­κές τους ι­κα­νό­τη­τες, γνώ­σεις και δε­ξι­ό­τη­τες, μπο­ρούν να ρι­χτούν στον αν­τα­γω­νι­σμό της α­γο­ράς και να δι­α­κρι­θούν, να α­νέλ­θουν κοι­νω­νι­κά και να πλου­τί­σουν. Ο πο­λι­τι­κός χώ­ρος που εκ­φρά­ζει τη συμ­μα­χί­α της νέ­ας μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης με την α­στι­κή τά­ξη εί­ναι η Κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά: Οι δια­ρκείς α­να­σχη­μα­τι­σμοί των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των της Κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς, ό­πως η α­νά­δυ­ση του Πο­τα­μιού και η κα­τάρ­ρευ­ση της ΔΗ­ΜΑΡ, εί­ναι τα ε­πει­σό­δια της δι­α­δι­κα­σί­ας εμ­πέ­δω­σης αυ­τής της συμ­μα­χί­ας.

Ού­τως ε­χόν­των των πραγ­μά­των, στη νέ­α μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη υ­πάρ­χει σή­με­ρα μια πλει­ο­ψη­φι­κή με­ρί­δα που προ­σβλέ­πει σε μια νέ­α συμ­μα­χί­α με την α­στι­κή τά­ξη, τις πο­λι­τι­κές της ι­δέ­ες και τα πο­λι­τι­κά της σχέ­δια. Ο πρώ­τος, βα­σι­κός ό­ρος, μιας τέ­τοι­ας συμ­μα­χί­ας έ­χει ή­δη τε­θεί: οι μι­σθο­λο­γι­κές α­νι­σό­τη­τες δι­ευ­ρύ­νον­ται, το κύ­ριο βά­ρος των μι­σθο­λο­γι­κών μει­ώ­σε­ων το φέ­ρουν οι χα­μη­λό­τε­ροι μι­σθοί, ε­νώ οι μει­ώ­σεις στο α­νώ­τε­ρο τε­ταρ­τη­μό­ριο της κα­τα­νο­μής εί­ναι μι­κρές. Για να το πού­με πιο α­πλά: οι μι­σθοί των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων κα­ταρ­ρέ­ουν, ε­νώ οι μι­σθοί της α­νώ­τε­ρης νέ­ας μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης υ­φί­σταν­ται μει­ώ­σεις με τις ο­ποί­ες κα­νείς δεν δυ­στύ­χη­σε.

Σε ποι­α κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χί­α μπο­ρεί, λοι­πόν, σή­με­ρα να α­να­φέ­ρε­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Στη συμ­μα­χί­α των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων με τις δύ­ο με­ρί­δες μιας μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης που ή­δη έ­χουν προσ­δε­θεί στον α­στι­κό κοι­νω­νι­κό συ­να­σπι­σμό ε­ξου­σί­ας υ­πό την δι­εύ­θυν­ση της α­στι­κής τά­ξης; Βε­βαί­ως, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να κερ­δί­σει με­μο­νω­μέ­να ά­το­μα α­πό τις δύ­ο με­ρί­δες της μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης. Μπο­ρεί α­κό­μη να ε­πι­δι­ώ­ξει την ου­δε­τε­ρό­τη­τα μι­κρο­α­στι­κών ο­μά­δων, ώ­στε να προ­τι­μή­σουν την ε­κλο­γι­κή α­πο­χή. Αλ­λά πο­τέ δεν θα κερ­δί­σει την ί­δια την μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη: αυ­τή α­νή­κει με την ψυ­χή και το σώ­μα της σε άλ­λους. Ού­τε μπο­ρεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κερ­δί­σει σή­με­ρα τις λα­ϊ­κές μά­ζες-στη­ρίγ­μα­τα του κα­θε­στώ­τος: αυ­τές φέ­ρουν έ­να βα­ρύ α­ξια­κό και ι­δε­ο­λο­γι­κό φορ­τί­ο που τις κρα­τά­ει πι­στές στη Χρυ­σή Αυ­γή, προ­σβλέ­πουν στα μι­κρο-ω­φε­λή­μα­τα που ή­δη έ­χει αρ­χί­σει να μοι­ρά­ζει το νέ­ο εμ­φυ­λι­ο­πο­λε­μι­κό κρά­τος του Αν­τώ­νη Σα­μα­ρά, και ο πα­τρι­ω­τι­σμός τους θα βρί­σκει πάν­το­τε πιο αυ­θεν­τι­κό εκ­πρό­σω­πο α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – α­κό­μη και αν αυ­τός υ­ψώ­σει τη γα­λα­νό­λευ­κη δί­πλα στις κόκ­κι­νες ση­μαί­ες μας.

3. Για την κόκ­κι­νη η­γε­μο­νί­α

Α­πέ­ναν­τι στην ά­πο­ψη ό­τι θα πρέ­πει να γί­νουν τα­κτι­κές κι­νή­σεις στην πο­λι­τι­κή σκη­νή για τον προ­σε­ται­ρι­σμό με­τρι­ο­πα­θούς κεν­τρο­α­ρι­στε­ρού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού, αν­τι­πα­ρα­τί­θε­ται μια άλ­λη, που δεν κα­τα­νο­εί την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α με ό­ρους τα­κτι­κών κι­νή­σε­ων στο ε­κλο­γι­κό σκη­νι­κό. Πρό­κει­ται για την θε­ω­ρη­τι­κή πα­ρά­δο­ση της Α­ρι­στε­ράς που κα­τα­νο­εί ό­τι η πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α εί­ναι κά­τι που ε­ξυ­φαί­νε­ται στο ε­σω­τε­ρι­κό των κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων και στη δι­ε­πι­φά­νειά τους: Η πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α δεν κα­τα­κτά­ται α­πλώς με την προ­πα­γάν­δι­ση των ορ­θών θέ­σε­ων της μιας ή της άλ­λης ορ­γα­νω­μέ­νης πο­λι­τι­κής δύ­να­μης, ού­τε με τις υ­πο­σχέ­σεις, τις τη­λε­ο­πτι­κές εμ­φα­νί­σεις και τις συμ­φω­νί­ες κο­ρυ­φής. Για να κα­τα­κτή­σεις την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α πρέ­πει να α­πο­κτή­σεις ορ­γα­νι­κή σχέ­ση με τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, τους προ­λε­τά­ριους και τους πρε­κά­ριους, την ερ­γα­τι­κή τά­ξη των υ­πη­ρε­σι­ών, τους συν­τα­ξι­ού­χους, τους ά­νερ­γους και ό­λους ό­σοι συν­θλί­βον­ται α­πό την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή – ε­κεί που ερ­γά­ζον­ται και ζουν ό­μως, ό­χι α­πό την τη­λε­ό­ρα­ση και το κοι­νο­βού­λιο. Η πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α δεν εί­ναι α­πλώς έ­να πο­λι­τι­κό σχέ­διο που εκ­φω­νεί­ται. Εί­ναι και το ρί­ζω­μά της στις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, ε­κεί που πα­ρά­γουν και κα­τα­να­λώ­νουν, στην κα­θη­με­ρι­νή τους ζω­ή.

Α­φού γε­νι­κά έ­τσι έ­χουν τα πράγ­μα­τα, στη ση­με­ρι­νή συγ­κυ­ρί­α η δι­κή μας δου­λειά εί­ναι να πλη­ρώ­σου­με το κε­νό πο­λι­τι­κής η­γε­μο­νί­ας που α­φή­νει πί­σω της η α­σκού­με­νη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή δρών­τας σε δύ­ο ε­πί­πε­δα:

Πρώ­το, λοι­πόν, σε ε­πί­πε­δο λό­γου, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα έ­πρε­πε να μπο­ρεί να κα­τα­δεί­ξει ό­τι η α­να­δι­α­νο­μή υ­πέρ των υ­πο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων, η πλή­ρης α­πα­σχό­λη­ση και η α­να­συγ­κρό­τη­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, η ά­νο­δος του κα­τώ­τα­του μι­σθού και η κα­τάρ­γη­ση της αν­τερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας, η φο­ρο­λο­γι­κή του πο­λι­τι­κή, ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο θα δι­α­χει­ρι­στεί το χρέ­ος, οι μη κα­πι­τα­λι­στι­κές μορ­φές πα­ρα­γω­γής α­γα­θών, και ο­λό­κλη­ρο το πρό­γραμ­μά του ταυ­τί­ζον­ται με το γε­νι­κό συμ­φέ­ρον – ό­χι α­πλά με το συμ­φέ­ρον των υ­πο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων.

Δεύ­τε­ρο, σε ε­πί­πε­δο κι­νη­το­ποί­η­σης και πα­ρέμ­βα­σης στο πε­δί­ο της κα­θη­με­ρι­νής ύ­παρ­ξης των υ­πο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων, ο ρό­λος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν εί­ναι μό­νο να ε­ξη­γεί το πρό­γραμ­μά του, αλ­λά και να α­να­συν­θέ­τει τις κοι­νω­νι­κές πρα­κτι­κές των υ­πο­τε­λών μα­ζών ε­πά­νω στον καμ­βά της δι­κής του πο­λι­τι­κής η­γε­μο­νι­κής πρό­τα­σης. Πιο συγ­κε­κρι­μέ­να, για να εί­ναι κόκ­κι­νο το χρώ­μα της δι­κής μας η­γε­μο­νί­ας θα πρέ­πει να πα­ρεμ­βαί­νει στην ί­δια την δι­α­δι­κα­σί­α της ύ­φαν­σης του πλέγ­μα­τος των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων με σκο­πό την αλ­λα­γή τους. Να προ­α­ναγ­γέλ­λει τον τύ­πο κοι­νω­νί­ας που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε, να κα­τα­δει­κνύ­ει ό­τι αυ­τή δεν εί­ναι έ­να μελ­λον­τι­κό στά­διο της ι­στο­ρί­ας, αλ­λά μια τά­ση ε­νύ­παρ­κτη στα πράγ­μα­τα, μια δυ­να­τό­τη­τα εγ­γε­γραμ­μέ­νη σε αυ­τό που ζού­με σή­με­ρα: μια α­νοι­χτή δυ­να­τό­τη­τα, εγ­γε­γραμ­μέ­νη στο ί­διο το ε­σω­τε­ρι­κό του κα­πι­τα­λι­σμού. Οι δι­κές μας δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης θα πρέ­πει να α­να­ζη­τούν και να α­να­δει­κνύ­ουν αυ­τό που μέ­σα στην κα­πι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νί­α προ­α­ναγ­γέλ­λει το τέ­λος της. Η αυ­το-ορ­γά­νω­ση και η αυ­το-δι­εύ­θυν­ση στις γει­το­νι­ές, η α­πο-εμ­πο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση, οι αυ­το­δι­α­χει­ρι­ζό­με­νοι κοι­νω­νι­κοί χώ­ροι, τα κοι­νω­νι­κά κέν­τρα και τα κοι­νω­νι­κά ι­α­τρεί­α, η πα­ρα­γω­γή δη­μό­σι­ων α­γα­θών, αν­τα­να­κλούν συμ­βο­λι­κά την φύ­ση της δι­κής μας, κόκ­κι­νης η­γε­μο­νί­ας. Οι μορ­φές πα­ρα­γω­γής που δεν α­κο­λου­θούν την λο­γι­κή του κέρ­δους, αλ­λά την λο­γι­κή των κοι­νω­νι­κών α­ναγ­κών, μπο­ρούν να δι­α­μορ­φώ­σουν χώ­ρους α­πεμ­πλο­κής της ερ­γα­σί­ας α­πό το κε­φά­λαι­ο, εκ­παί­δευ­σης στη λο­γι­κή και την η­θι­κή της κοι­νω­νί­ας των α­ναγ­κών και της κόκ­κι­νης αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε αν­τι­πα­ρά­θε­ση με τη λο­γι­κή της κοι­νω­νί­ας του κέρ­δους, της συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου και της κα­τα­σπα­τά­λη­σης των φυ­σι­κών πό­ρων.

Αυ­τά εί­ναι δι­κή μας δου­λειά. Ό­πως δι­κή μας δου­λειά, για να υ­πάρ­ξει κόκ­κι­νη η­γε­μο­νί­α, εί­ναι να βρε­θού­με κι­νη­μα­τι­κά δί­πλα στο έ­να ή ε­νά­μι­ση ε­κα­τομ­μύ­ριο μι­σθω­τών που α­μεί­βον­ται με κα­θυ­στέ­ρη­ση πολ­λών μη­νών τους πε­νι­χρούς μι­σθούς του φό­βου και του ε­ξευ­τε­λι­σμού, και σε αυ­τούς που η α­νερ­γί­α τους α­ναγ­κά­ζει να α­νέ­χον­ται την πλη­ρω­μή σε εί­δος ή με κου­πό­νια, ε­κεί που ο μι­σθός κι­νεί­ται στα ό­ρια της ει­κο­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και ό­που το ε­πί­δο­μα ά­δειας εί­ναι δι­α­πραγ­μα­τεύ­σι­μο. Αυ­τός εί­ναι ο δι­κός μας κό­σμος. Η με­γά­λη δε­ξα­με­νή των δυ­ό­μι­ση ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων δεν εί­ναι οι με­ρι­κές ε­κα­τον­τά­δες χι­λιά­δες των μι­κρο­α­στών που θα δι­εκ­δι­κού­σε η πο­λι­τι­κή των α­νοιγ­μά­των προς την Κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά. Η με­γά­λη δε­ξα­με­νή των ερ­γα­ζό­με­νων και των α­νέρ­γων, των υ­πο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων εί­ναι ο δι­κός μας κό­σμος που μπο­ρεί να φέ­ρει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση με τους δι­κούς μας ό­ρους: τους ό­ρους της Α­ρι­στε­ράς.

r­e­d­n­o­t­e­b­o­ok.gr