«..Άλλ’ εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών»
(Φιλιππ. 2, 7)
Του Φώτη Πετρόπουλου*
Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος και μάλιστα χριστιανός έχει συχνά τη δυνατότητα να βρίσκεται μπροστά στο παράδοξο Μυστήριο του Σταυρού. Το Μυστήριο αυτό που συνέχει τη φύση ολόκληρη, αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την «Κενωτική» πορεία του Υιού του Ανθρώπου. Την πορεία, που περνάει από το θάνατο για να φτάσει στη ζωή…
Ό άνθρωπος, αποκομμένος από τη φύση του μετά την πτώση, χωρίς ιστορία και χωρίς μέλλον, νιώθει τόσο μόνος! Ζει σε φωτεινές μεγαλουπόλεις που τον φοβίζουν ακόμη πιο πολύ και τον καθιστούν αδύναμο πλάσμα στον κυκεώνα της ξενικότητας και της έλλειψης υγιών σχέσεων. Στους δρόμους μιλάει με τον εαυτό του. Τρέχοντας για να γλυτώσει από τη μοναξιά του, σκοντάφτει πάνω σε πλήθη ανθρώπων που και αυτοί είναι μόνοι. Αν είναι κάτι που δεν τον έχει εγκαταλείψει είναι η μοναξιά του. Αποτελεί τη σκιά του.
Κι έτσι, είκοσι τώρα αιώνες προσπαθεί απελπισμένα να πείσει τον εαυτό του πως μένοντας χωρίς Μυστήριο δεν είναι μόνος. Αγωνίζεται να πιαστεί από ό,τι βλέπει και ό,τι σκέπτεται. Και είναι αλήθεια πως προόδεψε στα χρόνια αυτά που πέρασαν. ΄Ετσι, το μάτι χαίρεται αντικρίζοντας ό,τι ο άνθρωπος κατόρθωσε. Και η σκέψη; Αυτή είναι που ικανοποιείται με όσα μπόρεσε να συλλάβει μέχρι τώρα για τον άνθρωπο και να τα κάνει φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνη.
Ο Σωτήρας του κόσμου, όντας Θεός, «κενούται» και παίρνει σάρκα. Την «Κένωση» φέρνει μαζί του σε όλη την πορεία της επίγειας παρουσίας Του. Ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο φορτωμένος, πριν γεννηθεί, γήινες προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού, γεννιέται σε ασήμαντη φάτνη από τη φτωχή Αειπάρθενο Μαρία.
Σκοπός του είναι η διάδοση του Λόγου που σώζει. Αντί να εμπιστευθεί το έργο αυτό στους σοφούς του κόσμου τούτου, όπως φαίνεται λογικό, διαλέγει δώδεκα αγράμματους και ταπεινούς «αλιείς» ψυχών. Υπόσχεται τη ζωή και τη δίνει σε όσους τη ζητούν. ΄Όμως, όπως και αυτός έτσι κι εκείνοι, πρέπει να περάσουν από τον θάνατο για να φτάσουν στη ζωή. ΄Ετσι, «ουκ αγγέλους στρατεύσας» προχωρεί προς το Γολγοθά.
Αναστηθείς, ηγέρθη υπέρλαμπρος και ανελήφθη στους Ουρανούς. Με την αναχώρησή Του, το τέλος σηματοδοτεί την αρχή, την ίδρυση της Εκκλησίας Του. Το Πνεύμα το ΄Αγιον φυσάει τα πανιά και το καράβι της Εκκλησίας διασχίζει αφρισμένα κύματα, άγρια πελάγη. «Κλυδωνίζεται άλλ’ ου καταποντίζεται». Κλυδωνίζεται, γιατί φέρνει στην πορεία της προς την αιωνιότητα, το Σταυρό του Μυστηρίου που της εμπιστεύτηκε η κεφαλή της. Κουβαλάει συνέχεια μαζί της τα δυο αυτά χαρακτηριστικά του Σταυρού που παρουσιάζονται από τη γέννηση ακόμη του Αρχηγού της: Τη «μωρία» για τη σκέψη και το «σκάνδαλο» για το μάτι. Είναι «το ασθενές του Θεού» που πορεύεται ιστορικά. Να το φοβερό και αποκαλυπτικό μήνυμα της «Κενώσεως». Το μήνυμα του «ασθενούς του Θεού» που είναι «ισχυρότερον των ανθρώπων», το μήνυμα της «Κενώσεως»!
Πορευόμενοι προς το μέλλον θα κουβαλάμε το Σταυρό μας (όχι πλέον από άγνοια αλλά από άρνηση να αποδεχθούμε ό,τι αποκάλυψε η Λογική του Μυστηρίου). Θα το κουβαλάμε, άλλοτε στις πλάτες και άλλοτε στις ψυχές μας, μέχρι την ώρα που θα αποδεχθούμε ως Εκκλησία, ως σώμα δηλαδή όλων αυτών που βαφτίστηκαν και πιστεύουν στο Χριστό, και θα ακολουθήσουμε την «Κένωση» ως τη ζώσαν και ορθόδοξον βίωση και παρουσίαν προς Δόξαν Θεού, προσδοκώντας την αξίωση της κατά χάριν «θεώσεως».
Είναι η ματωμένη οδός που περνάει από τη Βηθλεέμ, το Γολγοθά και την τριήμερον Αναστάσεως έγερσιν και μας δείχνει το δρόμο… μέχρι την ευλογημένη κείνη ώρα που «αποφατικά» θα αποδεχθούμε την κατάφαση που υπάρχει στο μήνυμα της Κενώσεως!
*Παιδαγωγού Διευθυντή Δημοτ. Σχολ. Διαβολιτσίου
