Της Εμμανουέλας Αάμερ Μουλατσιώτη
Εφιάλτης μας έγιναν οι λέξεις παλιό και καινούριο αυτές τις εκλογές. Όλοι ήθελαν να αλλάξουμε να αποτινάξουμε κάθε τι παλιό και να προχωρήσουμε μπροστά… στη νέα εποχή. Μα πρέπει οι όροι αυτοί – παλιό καινούριο μπροστά – να υφίστανται αυτόν τον πολιτικό καταχρασμό;
Όλοι τελευταία κόπτονται να περάσουμε σε μια νέα εποχή. Ανεξαρτήτου κόμματος θέλουν ηλεκτρονική διακυβέρνηση και πρόοδο. Και για αυτό πρέπει να ξεχάσουμε κάθε τι παλιό…
Κι όμως, το παλιό είναι το παρελθόν μας και φυσικά αυτό δεν ορίζεται από κανένα κόμμα. Το παρελθόν μας είναι ένδοξο και φυσικά αυτό δεν οφείλεται σε κανένα κόμμα επίσης. Το ένδοξο παρελθόν μας το δημιούργησαν όσοι πίστεψαν στο ”ελληνικό θαύμα” και ασπάστηκαν τα ηθικά ιδεώδη του ελληνισμού. Εμείς σήμερα ποια ιδεώδη έχουμε στη ζωή μας;
Του τάδε κόμματος; Της τάδε ποδοσφαιρικής ομάδας; Της τάδε κλίκας σκοτεινών συμφερόντων; Και τότε μήπως για την κατάντια του σήμερα δεν φταίει το χθες αλλά το ίδιο το ”τώρα” με την αλλοτρίωση, την ηθική αμνησία και τον ωχαδερφισμό που το διακατέχει; Κι αν ναι γιατί χρεώνουμε τη δειλία μας σε ένα αόριστο παρελθόν;
Μάλλον για να αποφύγουμε το παρόν με τα δύσκολα του διλήμματα και τις θαρραλέες αποφάσεις που χρειάζεται…
Όσο για το μέλλον; Αυτό θα παραμένει άγνωστο και η πόρτα του κλειστή για το λαό που περιφρονεί το παρελθόν του και συστηματικά προδίδει το παρόν του. Για έναν λαό σαν το δικό μας…
Επισκεφθείτε και το blog μου : vrestifwnisou.blogspot.gr
