Της Εμμανουέλας Αάμερ Μουλατσιώτη

Δεν φοβάμαι. Πόσες φορές είπαμε αυτή τη φράση σαν παιδιά. Τότε λόγο αφέλειας και άγνοιας κινδύνου. Μα η αλήθεια είναι πως ακόμα και σήμερα συνεχίζουμε και τη λέμε, αυτή τη φορά για να αποδείξουμε πως έχουμε ”κότσια”. Ανταποκρίνεται όμως αυτή μας η φράση στην αλήθεια;

Σαν άνθρωποι είμαστε συγχρόνως τα πιο δυνατά αλλά και πιο ευάλωτα πλάσματα της κτίσης. Αν σκεφτεί κανείς πόσα μπορούμε να πετύχουμε μένει έκθαμβος. Μα, τρομάζει, αν σκεφτεί και πόσο εύθραυστοι είμαστε ,μέσα στην φαινομενική μας παντοδυναμία. Άρα το ”δε φοβάμαι” πόση αλήθεια κρύβει και κατά πόσο είναι ψέματα.

Σαν άνθρωποι θέλουμε να τα ελέγχουμε όλα. Κουβαλάμε μια αλαζονεία ότι όλα μπορούμε να τα μανιπιουλάρουμε. Μα η καθημερινότητα με τις πολλές τις δυσκολίες μας αποδεικνύει το αντίθετο. Και τότε τι; Η μόνη λύση είναι ο φόβος;

Η αλήθεια είναι ότι ”ναι, φοβάμαι, φοβάσαι, φοβόμαστε”, μα το κουράγιο να αντιπαλέψουμε τον φόβο και να τον νικήσουμε είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ατρόμητους. Είναι στη φύση μας να αισθανόμαστε φόβο αλλά είναι καθαρά θέμα ψυχικού σθένους να τον υπερνικάμε. Και αυτός ο αγώνας είναι καθημερινός. Και συνεχίζεται όσο η γη γυρίζει. Γιατί όποιος ξεπέρασε τους φόβους του ,πίστεψε και δεν άφησε τον τρόμο να καθορίζει τις επιλογές του, κέρδισε μια μάχη πολύ σημαντική. Και αυτή η μάχη του χάρισε ένα μετάλλιο χαρακτήρα ανεκτίμητο που ονομάζεται θάρρος…

Γιατί εν τέλει το θάρρος ποτέ δεν λογιζόταν να αγνοήσεις τον κίνδυνο.Η λύση πάντα ήταν ο αγώνας…

Επισκεφθείτε και το blog μου : vrestifwnisou.blogspot.gr