Του Απόστολου Χονδρόπουλου
Αν τελειώσαμε επιτέλους με το εάν πρέπει να γίνει debate, Συνδιάσκεψη, συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, μήπως να πάμε τώρα και στα ουσιώδη; Που σα να έχουν… χαθεί κάπου σε αυτή τη μακρά και για πολλούς κουραστική, προεκλογική διαδρομή! Δεν απαιτεί κανείς από έναν υποψήφιο Πρόεδρο κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έχει έτοιμες λύσεις για όλα τα μείζονα προβλήματα της χώρας. Απαιτεί όμως από αυτόν να έχει προτάσεις.
Μα δεν έχουν προτάσεις οι διεκδικητές της ηγεσίας της ΝΔ, θα ρωτήσετε; Να είμαστε δίκαιοι μαζί τους. Έχουν! Και για την οικονομία και για την ανάπτυξη και για την φορολογία και για τις επενδύσεις και για το Ασφαλιστικό και για τη Δημόσια Διοίκηση και για το πολιτικό σύστημα και για θεσμικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα. Και για την Παιδεία και για την Υγεία και για την Ναυτιλία και για τον τουρισμό και για πολλά ακόμη! Έχουν αδικήσει όμως πρωτίστως οι ίδιοι τον προεκλογικό τους αγώνα, επιτρέποντας, με τις πράξεις και τα λόγια τους, να κατακλύζεται το προσκήνιο της εσωκομματικής διαδικασίας από αναμετρήσεις όχι προτάσεων και θέσεων αλλά εντυπώσεων, καθώς και από στείρες αντιπαραθέσεις για ανούσια ζητήματα.
Ή ακόμη και από διαμάχες, όπως για τον δημόσιο διάλογο, που ενίοτε οδηγούν και σε ολίγον τραγελαφικά μονοπάτια σαν αυτά της διαφωνίας για μία Συνδιάσκεψη που καθένας από την πλευρά του δήλωνε κατά τα άλλα ότι πρώτος εκείνος είχε ζητήσει. Πριν δέκα, πριν είκοσι, πριν τριάντα ημέρες, αλλά έφθασαν να ψάχνουν τελευταία εβδομάδα και να μην βρίσκουν ημερομηνία για να γίνει. Και το ερώτημα δεν είναι ποιος ευθύνεται περισσότερο γι’ αυτό, αλλά ποια είναι η προσλαμβάνουσα της κοινωνίας συνολικά για ένα κόμμα που πέραν όλων των άλλων εμφανίζεται να μην μπορούν τα ηγετικά του στελέχη να συμφωνήσουν ούτε σε αυτονόητα;
Το τελευταίο δεκαήμερο της προεκλογικής κούρσας είναι η ευκαιρία των τεσσάρων διεκδικητών να προσπαθήσουν να τραβήξουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Με ποιο τρόπο; Με ιδέες και προτάσεις! Ακόμη και με διαφωνίες! Ή μάλλον πρωτίστως με διαφωνίες. Διότι δεν επιτρέπονται, αλλά επιβάλλονται οι διαφωνίες αν θέλουμε να είναι μία διαδικασία πραγματικά ζωντανή, γόνιμη, να κεντρίζει το ενδιαφέρον του πολίτη και να τον κάνει να θέλει να γίνει συμμέτοχος σε αυτήν! Να θέλει να πάρει θέση υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Αλλά να διαφωνούν για την πολιτική ουσία. Να ανταλλάσσουν επιχειρήματα στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής. Των προβλημάτων! Γνωρίζουμε φυσικά πως σε αυτό ακριβώς θα βοηθούσε και ένας απευθείας τηλεοπτικός διάλογος μεταξύ τους, δεν πρόκειται όμως να γίνει και κάθε πολίτης αυτής της χώρας έχει αντιληφθεί το γιατί. Ποιοι τον επιδίωξαν και ποιοι όχι! Δεν έχει νόημα να κυλήσει και η τελευταία εβδομάδα με τους τέσσερις υποψηφίους να ερίζουν για το ποιος θέλει ή δεν θέλει τον δημόσιο διάλογο.
Εάν ούτε τώρα προσπαθήσουν κατά προτεραιότητα να επικοινωνήσουν στην ελληνική κοινωνία τις δικές τους προτάσεις και θέσεις, πότε θα το κάνουν; Άμα ο κόσμος γυρίσει την πλάτη την ερχόμενη Κυριακή στην εσωκομματική διαδικασία; Μπορούν οι τέσσερις διεκδικητές της ηγεσίας της ΝΔ να επιχειρήσουν, έστω και τώρα, να πείσουν ότι οι προτάσεις τους αποτελούν μία ισχυρή προγραμματική βάση πάνω στην οποία θα μπορέσει να βασιστεί η νέα ηγεσία για να προβάλει σύντομα ένα αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα; Εκεί βρίσκεται η ουσία! Όχι στο αν τα έλεγαν καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ από τον περασμένο Ιανουάριο ή τον Σεπτέμβριο! Εντάξει, για πολλούς έχει και αυτό την αξία του, αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω! Από δω και πέρα τι γίνεται; Την ελπίδα ότι μέσα από τους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να προκύψει ένα σχέδιο για το μέλλον της χώρας, αυτό θέλουν οι πολίτες.
Οι πέραν των στενών κομματικών ορίων της ΝΔ ψηφοφόροι, που μπορούν να κάνουν και τη διαφορά σε αυτή την εσωκομματική αναμέτρηση, γι΄ αυτό το λόγο θα πάνε να ψηφίσουν, εάν πάνε. Γιατί κάποιος εκ των τεσσάρων ή όλοι μαζί θα τους αναζωπυρώσουν κάποια ελπίδα! Έστω και αμυδρή! Δεν θα τους προσελκύσει ούτε η πλειοδοσία σε αντιπολιτευτικές κραυγές, δίκαιες ή άδικες, ούτε η διαβεβαίωση του καθενός εκ των υποψηφίων ότι με εκείνον θα κάνει η ΝΔ σκληρότερη αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, μην έχουμε αμφιβολία, είναι το ευκολότερο κομμάτι της αποστολής οποιουδήποτε νέου αρχηγού, ειδικά με τις αφορμές που δίδονται από την ίδια την κυβέρνηση. Το δύσκολο είναι να πείσει τον κόσμο που απογοητεύεται από την κυβέρνηση, αλλά εξακολουθεί να μην ακούει καν την αξιωματική αντιπολίτευση, ότι πίσω από αυτούς τους υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους, υπάρχει και προοπτική διατύπωσης σχεδίου για τη χώρα, με ρεαλιστικές προτάσεις για την αντιμετώπιση των δομικών της προβλημάτων. Με την εικόνα που έχει παρουσιάσει η εσωκομματική διαδικασία αυτές τις σαράντα προεκλογικές ημέρες, το θεωρείτε εύκολο;
