Του Θεόδωρου Σταυριανόπουλου*
Ο κόσμος με τα συνεχόμενα εισπρακτικά μέτρα των τελευταίων ετών έχει «ξεματώσει» οικονομικά. Αυτό που προτείνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες της χώρα μας είναι η αποπληρωμή των οφειλών σε δόσεις. Χρηματιστήριο κατάντησε η ρύθμιση αποπληρωμής των δόσεων. Τη μια μιλάνε για 100 δόσεις την άλλη για 80, 60 δόσεις και το εμπόριο ελπίδας συνεχίζεται. Οι φορολογικοί δείκτες διαρκώς σε άνοδο. Τελικά που οδηγείται αυτή η κατάσταση;
Η αγορά στέρεψε από χρήμα, η ρευστότητα τείνει να μηδενιστεί, χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν και χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν μεταναστέψει σε γειτονικές βαλκανικές χώρες όπου εκεί υπάρχουν φορολογικοί παράδεισοι με φορολογικούς συντελεστές 2 και 3 φορές μικρότερους από αυτούς που ισχύουν στη χώρα μας.
Εδώ φορολογικά τίποτα δεν παραμένει σταθερό όλα αλλάζουν μία και δύο φορές το χρόνο. Πρόσφατο παράδειγμα η διαμόρφωση των τελών κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Ποτέ στη χώρα μας δε δημιουργήθηκε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, ένα φορολογικό σύστημα που θα άντεχε στο χρόνο. Για αυτό όσοι επένδυσαν στη χώρα μας οι πιο πολλοί από αυτούς δεν ήταν σοβαροί επιχειρηματίες. Με την αστάθεια και την υπερφορολόγηση που επικρατούσε δεν υπήρχαν σοβαρά κίνητρα για σοβαρούς επιχειρηματίες να εμπιστευτούν επενδυτικά και αναπτυξιακά τη χώρα μας. Πολλοί φοροφυγάδες και λαθροκυνηγοί επιδοτήσεων επένδυσαν εδώ και στη συνέχεια όταν ξέσπασε η κρίση τα χρήματα τους φάνηκε ότι υπήρχαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού.
Αν και η φράση «επανίδρυση του κράτους» είχε ακουσθεί από πολλές κυβερνήσεις διαχρονικά, διάφορα συμφέροντα δεν την επέτρεψαν τελικά. Εδώ μπορούμε να επιρρίψουμε ευθύνες και στον συνδικαλισμό διότι όταν χρειαζόταν να πάρει σοβαρή και υπεύθυνη θέση στο θέμα των μεταρρυθμίσεων το βόλεμα και η καλοπέραση δεν του το επέτρεπαν και ομιλούσε τις πιο πολλές φορές περί «όνου σκιάς». Οι συνδικαλιστές βοηθούσαν τους κυβερνώντες στο να συνθέτουν ισόκυρες αρχές αυξημένης τυπικής ισχύος, με στόχευση τη μετέπειτα είσοδο τους στη διοικητική ιεραρχία και την πολιτική.
Δεν είναι τυχαίο που η οικονομική κρίση τείνει να εξελιχθεί σε ενδημική νόσο για τη χώρα μας, μη αναλαμβάνοντας το κάθε κόμμα την όποια ευθύνη του αναλογεί, μη αναλαμβάνοντας ο κάθε πολίτης την όποια ευθύνη του αναλογεί αλλά με τα ίδια χθεσινά τερτίπια προσπαθούμε να επιβιώσουμε βγάζοντας ο καθένας μας «λάδι» τον εαυτό του.
Πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και βγάζουν τα εσώψυχα τους στους καφενέδες, κερνώντας τους συνομιλητές τους από το απόσταγμα ειλικρίνειας, τιμιότητας και νομιμότητας που δήθεν διαθέτουν σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε συνηθίσει τελικά σε αυτή τη χώρα πάντα να φταίνε όλο οι άλλοι και ποτέ εμείς!
Όλα τα κόμματα διακατέχονται από μια διγλωσσία την οποία διακρίνει μια επικίνδυνη παθογένεια. Η πρόταση και άποψη κάθε κόμματος κάθε φορά είναι σχετική με τη θέση που κατέχει στη πολιτική σκακιέρα. Άλλα λένε όταν είναι στη θέση της αντιπολίτευσης και άλλα όταν κυβερνούν τον τόπο. Αυτό θεωρώ ότι είναι ένα ζήτημα περιτυλιγμένο και συσκευασμένο από εξόχως επικίνδυνο λαϊκισμό που αν δεν αλλάξει τότε ο βηματισμός της κάθε κυβέρνησης θα είναι πάντα το σημειωτόν και η όπισθεν.
Κλείνοντας θα επισημάνω τη φιλοσοφία των αρχαίων προγόνων μας που έχει διδάξει και οδηγήσει στην πρόοδο δεκάδες λαούς και σε εμάς τους νεοέλληνες δυστυχώς απέμεινε όλο το κατακάθι της κουτοπονηριάς του πανέξυπνου ελληνικού λαού που θριαμβεύει έξω από τα σύνορα της χώρας του. Καθημερινά ο κόσμος ασχολείται με φόρους, δόση, δόση … και τελικά του την έχει δώσει!
Υ.Γ. Ο εαυτός μας στην πιο άταχτη και χαοτική μορφή του είναι το πολιτικό μας σύστημα. Η ελπίδα πρέπει να νικήσει το φόβο, αν θέλουμε να φανεί φως στο τούνελ.
*MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικός
