Του Θόδωρου Σταυριανόπουλου*
Η Κυβέρνηση μάταια αναζητά τον οδικό χάρτη για την οριστική έξοδο από την κρίση ενώ η χώρα κολυμπά σε βαθιά νερά με τεράστια κύματα. Το πουλόβερ έχει ξηλωθεί και δυστυχώς ακόμα δεν έχει βρεθεί το κομμένο νήμα. Στην «κοινωνία καζίνο» που ζούμε συνεχίζεται να επιβιώνει το όνειρο του παραλόγου. Η νεολαία τα τελευταία χρόνια μετά από δαπανηρές σπουδές βιώνει την κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση και πάνω απ’ όλα τον εξευτελισμό για μια «θέση στο δημόσιο». Η ζωή της νεολαίας κατάντησε να είναι παράλληλη με την καθημερινότητα, κλωτσώντας το χρόνο και ανασαίνοντας καμένο αέρα προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά της και να αποδημήσει σε μακρινούς εργασιακούς προορισμούς.
Όμως αν στη νεολαία μας δημιουργηθεί η εντύπωση ότι μόνο οι μεταπτυχιακές σπουδές αλλάζουν την κοινωνία και τη ζωή της, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε μια αγωνιστική ακινησία και μια άρνηση σε ό,τι αφορά την εθελοντική προσφορά και τη συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα και τη διεκδίκηση. Η κοινωνία μας δεν περιμένει να σωθεί μόνο από άτομα που κατέχουν μεταπτυχιακά γιατί αν ήταν έτσι τότε θα είχε σωθεί προ πολλού. Με τρεις βασικές έννοιες πάμε μπροστά και αλλάζουμε την κοινωνία. Με την αξιοκρατία, την αξιοπρέπεια και την αγωνιστική δράση και συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από οραματικούς-χαρισματικούς ανθρώπους, και ανθρώπους μπροστάρηδες που έχουν όρεξη για δουλειά.
Το ρεύμα σκέψης που πρέπει να ξανακυριαρχήσει στην κυβερνώσα αριστερά – που ξέμεινε από όραμα- αλλά και πέραν αυτής, είναι ένας μη δογματικός και μη γραφειοκρατικά παραμορφωμένος Μαρξισμός. Γι΄ αυτό χρειάζεται να συγκροτηθούν ευρύτερες ομάδες που θα συμφωνούν σε ένα πλαίσιο ιδεολογικό και θα περιβάλλονται από μια πλατύτερη πολιτική εμπειρία και που θα αποτελούν το συλλογικό οδηγό για την αναγέννηση της αληθινής κοινωνικής πάλης και όχι αυτής που συνέβαινε επί σειρά ετών.
Βρισκόμαστε προ της επιλογής Διευθυντών Εκπαίδευσης και ο προβληματισμός που επικρατεί στο χώρο της εκπαίδευσης είναι αν τούτη τη φορά πιο αντικειμενικά θα επιλεγούν άνθρωποι οραματικοί και αν η κρίση έχει αλλάξει νοοτροπίες παρελθόντος. Ο Διευθυντής Εκπαίδευσης καλό είναι μερικές φορές να λειτουργεί ως δημιουργικό «ανάχωμα» όπου με ορθά επιχειρήματα και προτάσεις να μετατρέπει τη σκέψη σε προβληματισμό των ανωτέρων του. Τότε όταν όλα τα επίπεδα Διοίκησης κάνουν στάση στην εντολή και επιτρέψουν τη σύνθεση απόψεων εκτιμώ ότι το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα πιο χρήσιμο για το καλό της εκπαίδευσης.
Σχετικά με τις επιλογές Διευθυντών εκτιμώ ότι μια δομημένη συνέντευξη στα χέρια ανθρώπων που γνωρίζουν τη διαδικασία επιλογής στελεχών θα μπορούσε συνεπικουρούμενη από την Ψηφοφορία Διευθυντών και Υποδιευθυντών Σχολικών Μονάδων να δώσει τη σωστή επιλογή Διευθυντή εκπαίδευσης. Η Ψηφοφορία φυσικά θα αποτελούσε ισχυρό κριτήριο αν η πλειοψηφία του σώματος των εκλογέων Διευθυντών και Υποδιευθυντών ξεπερνούσε την κομματική του ιδιότητα και αν η Ψηφοφορία γινόταν μετά τη Συνέντευξη. Εκτιμώ ότι τότε τα μεταπτυχιακά, οι ξένες γλώσσες και τα δεύτερα πτυχία δεν θα αποτελούσαν κριτήρια στην ανάδειξη μιας ηγετικής φυσιογνωμίας ως Διευθυντή. Και το λέω αυτό διότι η Πολιτεία από μόνη της απορρίπτει τα μετρήσιμα αυξημένα προσόντα, διότι πολλοί από τους Διευθυντές είτε Σχολικών Μονάδων είτε διαφόρων άλλων Υπηρεσιών έχουν περισσότερα μετρήσιμα προσόντα από τους αντίστοιχους Υπουργούς τους.
Αν η κοινωνική δραστηριότητα στην αξιολόγηση δεν λαμβάνεται σοβαρά τότε θα οδηγηθούμε σε μια κοινωνία αποστασιοποίησης που ο καθένας θα επιδιώκει τίτλους σπουδών κοιτάζοντας μόνο το βιογραφικό του. Καλό είναι να είσαι επιστήμονας. Καλύτερος επιστήμονας είναι αυτός που αφιέρωσε από τον ελεύθερο χρόνο του στα κοινά.
Η διαδικασία της διοίκησης είναι μια σύνθετη οραματική λειτουργία που αποτελείται από τον σχεδιασμό-προγραμματισμό, την οργάνωση, τη διεύθυνση, τον έλεγχο-αξιολόγηση και τέλος την ανασκόπηση (feed back). Όλα αυτά καλό είναι να συμβαίνουν μέσα σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αμοιβαίου αλληλοσεβασμού παίρνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό από την απόδοση των συνεργατών σου. Πιστεύω ότι σημαντικό μερίδιο στην αποτελεσματικότητα της Διοίκησης βρίσκεται στη σωστή διαχείριση και αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού. Είναι ευνόητο ότι στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και τις κλασικές λειτουργίες ενός συστήματος ανθρωπίνων πόρων, όπως έλεγχος υπευθυνότητας, έλεγχος απόδοσης, έλεγχος αιτημάτων, διαχείριση εξόδων και επιβραβεύσεων.
Τελειώνοντας ερωτώ, η οικονομική-κοινωνική κρίση που διέρχεται η χώρα μας θα προβληματίσει την κρίση αυτών που αξιολογούν για να κάνουν αντικειμενικές και ορθολογικές αξιολογήσεις;
Υ.Γ. Όταν η σκοπιμότητα μπαίνει από την πόρτα, η λογική βγαίνει από το παράθυρο! Εκτιμώ ότι τούτη τη φορά κάτι διαφορετικό θα συμβεί από αυτό που συνέβη στις επιλογές των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης.
*MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικός
