Αρχικά και μόνο ότι αναρωτιόμαστε είναι καλό σημάδι. Άλλωστε είναι γνωστό πως για να πάρεις απαντήσεις πρέπει πρώτα να ρωτήσεις. Αλλά τι να ρωτήσεις; Γιατί μια λάθος ερώτηση μπερδεύει καμιά φορά περισσότερο και από τη σιωπή. Ας ρωτήσουμε λοιπόν τη σωστή ερώτηση: Ποιους βολεύει αυτή η κατάσταση; Τον λαό; Όχι. Τους ανθρώπους; Όχι. Τους έχοντας ανάγκη; Όχι. Βολεύει τους ήδη βολεμένους. Τους πλούσιους, τους σκιώδεις μας άρχοντες. Μα αν είναι ήδη βολεμένοι σε τι αποσκοπούν με αυτήν την περαιτέρω μείωση της ελευθερίας μας;

Θέλουν χρήματα; Όχι, έχουν όλα τα χρήματα του κόσμου. Θέλουν δύναμη; Έχουν αγοράσει με τα χρήματα τους δύναμη. Θέλουν δόξα; Όχι. Ο μάταιος τούτος κόσμος τους έδωσε απλόχερα τη μάταια δόξα που επιζητούν. Τότε τι θέλουν;

Ή μάλλον πως μας θέλουν; Μας θέλουν ασύδοτους και συγχρόνως ανελεύθερους, θρασείς και συγχρόνως δειλούς, κοσμογυρισμένους μα ακαλλιέργητους, άθεους και κολλημένους με ιδεολογίες, ομάδες, κόμματα. Ακόμα μας θέλουν πλούσιους σε αγαθά μα φτωχούς στο πνεύμα, επιστήμονες κι όμως πνευματικά ανίδεους, σίγουρους τόσο όσο να ξεπουλάμε τα πάντα για αυτή τη δανεική μας σιγουριά. Δεν μας θέλουν μορφωμένους αλλά παραμορφωμένους από δασκάλους μαριονέτες τους, δεν μας θέλουν ανθρώπους αλλά μηχανές δίχως συναίσθημα, δεν μας θέλουν ονειροπόλους αλλά ασφυκτικά ρεαλιστές. Δεν μας θέλουν ανθρώπους αλλά απρόσωπες δίχως ελπίδα σκιές.

 Κι αν όλα αυτά τα ξέρουμε και αν γνωρίζουμε που πάμε τότε ας αναρωτηθούμε ξανά, αυτή τη φορά όμως ας ρωτήσουμε καθένας τον εαυτό του, ποια η θέση μας σε όλα αυτά. Που είμαστε εμείς τώρα που όλα αυτά συμβαίνουν; Που είμαστε και λείπουμε από την όντως ζωή;;;