Μας έμαθαν δυστυχώς την οργή και τον θυμό μας να τον ξεσπάμε στους συνανθρώπους μας. Έχεις νεύρα; Βρίσε στο αμάξι, πέτα μια κακία στη γειτόνισσα, κουτσομπόλεψε ένα φίλο, πισώπλατα μαχαίρωσε ένα συνάδελφο, ούρλιαξε στο παιδί σου, τσακώσου με τον/την σύζυγό σου, καταράσου το αφεντικό σου, βρίσε τον μπροστινό που περιμένει στην ουρά, βρίσε ακόμα και τα Θεία. Ξέσπασε. Αυτό είναι το μήνυμα. Γιατί άλλωστε μικρέ και αδύναμε άνθρωπε άλλο τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Εμείς πια ελέγχουμε τη ζωή ακόμα και τον θυμό σου!

Για άλλη μια φορά εμείς, οι μαριονέτες, τα άβουλα πιόνια, για τους άρχοντες του αιώνος τούτου υπάκουα εκτελούμε το καθήκον μας. Τρώμε αναμεταξύ μας τις σάρκες μας και αυτοί κυριαρχούν…

Ως πότε όμως; Ως πότε θα είμαστε ανίκανοι να δούμε πέρα από τη μύτη μας;Να καταλάβουμε πως το πρόβλημα σε αυτή τη ζωή δεν είναι ο μπροστινός οδηγός που αργεί, η ταμίας που κωλυσιεργεί, η τύχη που μας τα φέρνει όλα στραβά… Πότε θα κατανοήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας και θα πάρουμε απόφαση να αλλάξουμε; Ναι, να αλλάξουμε. Να πάψουμε να θυμώνουμε με τους γύρω μας, το Θεό ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως η αλλαγή και ο θυμός, ο ”σωστός θυμός” είναι κάτι πολύ βαθύτερο από άναρθρες κραυγές, συνθήματα και σπάσιμο βιτρίνων καταστημάτων, τότε μόνο θα πάρουμε και πάλι την μοίρα στα χέρια μας. Ως τότε θα ομοιάζουμε με σκύλο που ατέρμονα κυνηγάει την ουρά του…

Γιατί μην θαρρείτε πως ο ”σωστός θυμός” είναι δα πράγμα εύκολο.Όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης <<Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.>> Και όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Μέγας Βασίλειος <<Ακαίρου θυμού το κέρδος πτώσις>>