Είναι το ευγενικό παιδί στο σχολείο που όλοι το βρίζουν και το κακομεταχειρίζονται; Είναι ο ευσυνείδητος εργαζόμενος που οι λοιποί περιγελούν; Είναι ο πιστός που εκκλησιάζεται και οι ”προοδευτικοί” αποκαλούν αναχρονιστικό; Είναι οι νέοι που σέβονται και τιμούν την οικογένεια και τους ονομάζουν ”μαμόθρεφτους”; Είναι ο φοιτητής που διαβάζει και δεν μεθοκοπάει και οι άλλοι τον λένε ”φυτό”; Είναι ο οι σύζυγοι που έχουν μια ωραία οικογένεια και κάποιοι τους θεωρούν ”ντεμοντέ”; Είναι ο εργαζόμενος που προτιμάει να χάσει χρήματα παρά ανήθικα – και ελέω σκοτεινών κλικών και κομμάτων – να ”ανέβει” κοινωνικά; Ναι. Αυτοί είναι οι ”μη αρεστοί”.

Αυτό ως παρένθεση για να καταλάβουμε τι πρέπει να θυσιάσει καθένας που θέλει να γίνει αρεστός. Θα πρέπει να χάσει την προσωπικότητα και την ψυχή του.Να θυσιάσει τη γνώμη, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό και εν γένει την ηθική στη ζωή του. Και στη συνέχεια όντας πιόνι στα σκοτεινά σχέδια άλλων, ασύδοτος και ανελεύθερος, θρασύδειλος ,και σκυφτός παίρνει αυτό που τόσο λαχταρά. Την αποδοχή της μάζας της οποίας τυγχάνει πια μέλος και ο ίδιος ως φαύλος εν μέσω φαύλων. Μα και πάλι ο άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος…

Είναι αυτή η ανθρώπινη φύση, μερικοί λένε, που έχει το ανικανοποίητο.Κι όμως πόσο λάθος κάνουν.Ο άνθρωπος ,όταν τιμά την έννοια άνθρωπος, με πολύ λίγα είναι ευτυχισμένος.Μια αγκαλιά από αγαπημένο πρόσωπο,ένα χαμόγελο, ένα ευχαριστώ, μια αυγή μπορούν να μας κάνουν να αισθανθούμε πλήρεις. Τι συμβαίνει λοιπόν και οι ”αρεστοί” πλέον αντί για χαρούμενοι έχουν καταντήσει πικρόχολοι και μνησίκακοι, ”άδειοι” και ας έχουν τα πάντα;

Είναι η συνείδηση. Η τελευταία υπενθύμιση ,η φωνή του Θεού στα αφτιά της ψυχής μας να μας υπενθυμίζει το λάθος μονοπάτι που ακολουθούμε. Κι αν ρίξουμε για λίγο τον εγωισμό μας σαν κοινωνία και κατανοήσουμε ότι η ευτυχία δεν έρχεται από την αποδοχή των ”πολλών” αλλά των  ”λίγων και εκλεκτών” ίσως έχουμε ελπίδα να αλλάξουμε τα πράγματα και να διεκδικήσουμε ξανά τη ζωή μας. Αν όχι, αν ο εγωισμός μας τυφλώσει και παραμείνουμε ”αρεστοί”, πλούσιοι και ταυτόχρονα μόνοι, μνησίκακοι και ”άδειοι” θα έχουμε ευθύνη για αυτό μας το κατάντημα.

Γιατί πια δεν είμαστε παιδιά να επιζητούμε την ασφάλεια της ”αποδοχής” είμαστε ενήλικες και οφείλουμε να παλεύουμε για να συμβαδίσουμε με τα προστάγματα της δικής μας και μόνο ψυχής!!!