Αγωνιζόμαστε για πλήρη και σταθερή εργασία με αυξήσεις στους μισθούς, ασφάλιση, δημοκρατία και αξιοπρέπεια

Γράφει ο Γιώργος Κανέλης*

Με την επί 6 χρόνια εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, έχουμε πλέον στη χώρα μας ένα εργασιακό μεσαίωνα, ιδιαίτερα για τους νέους.

Με τις παρεμβάσεις που έγιναν οι απολύσεις έγιναν πιο εύκολες, η ευελιξία στην εργασία αυξήθηκε, ο κατώτερος μισθός μειώθηκε, καταργήθηκαν η υποχρεωτικότητα των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, η αρχή της ισχύος της ευνοϊκότερης ρύθμισης και η δυνατότητα προσφυγής στον οργανισμό μεσολάβησης και διαιτησίας (ΟΜΕΔ) που ήταν το τελευταίο εργαλείο των εργαζόμενων απέναντι στην αδιαλλαξία της εργοδοσίας.

Με τις παρεμβάσεις αυτές οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας μπήκαν στο γύψο, οι ατομικές συμβάσεις θεοποιήθηκαν, ο μισθός του εργαζόμενου έγινε κομμάτι του ανταγωνισμού στις ομοειδείς επιχειρήσεις και η εργοδοσία και οι δανειστές πιέζουν για πιο κάτω.

Τα αποτελέσματα είναι η ανεργία όχι μόνο να μη μειώνεται αλλά να αυξάνεται, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι να αμείβονται με μισθούς πείνας, απλήρωτοι για μήνες, το οκτάωρο κατεδαφίστηκε, τα εργασιακά δικαιώματα κατακρεουργήθηκαν, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία έσπασε όλα τα ρεκόρ και η εργοδοτική αυθαιρεσία χτύπησε κόκκινο.

Τέλος και σε ότι αφορά τις συντάξεις με τις παρεμβάσεις τόσο των προηγούμενων όσο και της σημερινής κυβέρνησης, τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα κατακρεουργήθηκαν, τα όρια ηλικίας και τα χρόνια υπηρεσίας για σύνταξη αυξήθηκαν, οι συντάξεις μειώθηκαν και θεσμοθετήθηκε το περιβόητο σύστημα των τριών πυλώνων (βασική σύνταξη, λεγόμενη ανταποδοτική σύνταξη και αμιγώς ιδιωτική ασφάλιση).

Οι δανειστές και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλουν την εργασιακή ζούγκλα σε εργασιακή κόλαση με εργαζόμενους – και κυρίως νέους – σύγχρονους σκλάβους και φτηνή και υποταγμένη εργατική δύναμη για το διεθνές και το ντόπιο κεφάλαιο.

Στο τραπέζι της λεγόμενης διαπραγμάτευσης έχουν μπει τα δώρα Χριστουγέννων – Πάσχα και το επίδομα κανονικής άδειας και στον ιδιωτικό τομέα, ο κατώτατος μισθός, οι προσαυξήσεις λόγω τριετιών, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, το θεσμικό πλαίσιο για τη συλλογική δράση και την κήρυξη απεργίας, η ανταπεργία (lock out), η ευελιξία της αγοράς εργασίας να φτάνει μέχρι και σε μηδενικό ωράριο, η επέκταση όλων των «νέων» μορφών «μικρο-εργασίας» και υπό-απασχόλησης.

Τέλος, οι δανειστές άνοιξαν για άλλη μια φορά το κεφάλαιο νέας μείωσης των συντάξεων.

Καθολική απαίτηση η ανατροπή της μνημονιακής εργασιακής απορρύθμισης

Αυτό που χρειάζεται σήμερα δεν είναι η μεγαλύτερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η κατακρεούργηση όποιου δικαιώματος έχει απομείνει αλλά η ανατροπή αυτών των πολιτικών και η επανάκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες και ίσχυσαν πολλές δεκαετίες:

• Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων που μείωσαν τους κατώτερους μισθούς και τις συντάξεις, επέβαλαν μειωμένες αποδοχές στους νέους εργαζομένους.
• Επαναφορά του κατώτερου μισθού στα προ μνημονίων επίπεδα (751 €) επαναφορά δώρων Χριστουγέννων – Πάσχα σε όλους τους εργαζομένους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα όπως και στους συνταξιούχους.
• Απαγόρευση των ομαδικών και των αναιτιολόγητων απολύσεων.
• Παροχή επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ανέργους για όλη την περίοδο ανεργίας.Παροχή αντίστοιχου επιδόματος και στους ελεύθερους επαγγελματίες ή αυτοαπασχολούμενους που υποχρεώνονται να σταματήσουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα.
• Διευκόλυνση και διασφάλιση της ελεύθερης δράσης των συνδικάτων σε όλους τους χώρους δουλειάς και πλήρης απαγόρευση κάθε μορφής ανταπεργίας.
• Άμεση επαναφορά του θεσμικού πλαισίου για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις (μονομερής προσφυγή στη μεσολάβηση και διαιτησία, υποχρεωτικότητα – επεκτασιμότητα κλαδικών συμβάσεων, μετενέργεια) εμπλουτισμένο με βάση τις ανάγκες που προκύπτουν από τα χαρακτηριστικά των επιχειρηματικών ομίλων.
• Ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου της εργατικής νομοθεσίας και ταχείας απονομής δικαιοσύνης στις εργατικές διαφορές.
• Αποκατάσταση της πλήρους και σταθερής εργασίας σε βάρος των ευέλικτων και επισφαλών μορφών εργασίας.

Μία τέτοια όμως δημοκρατική επαναρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια των μνημονίων, δεν μπορεί να εφαρμοστεί  από τις δυνάμεις του μνημονιακού τόξου.

Οι αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και της νεολαίας μπορούν να βάλουν φραγμό στη μνημονιακή κατεδάφιση και να προωθήσουν μια ριζοσπαστική εναλλακτική πρόταση

Μια τέτοια πολιτική προκειμένου να εφαρμοστεί θα πρέπει να στηριχτεί από τα  πλατιά λαϊκά στρώματα.

Αυτό λοιπόν που απαιτείται είναι ένα πλατύ μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα βάζει κεντρικό ζήτημα την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής που στο επίκεντρο θα έχει την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, του δικαιώματος στη δουλειά, στο μισθό, στη σύνταξη, στο ωράριο, στο κοινωνικό επίδομα, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και όχι στην περικοπή δικαιωμάτων με στόχο το να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους και τα κέρδη τους.

Αυτή η άλλη πολιτική, αυτό το άλλο πρόγραμμα που απαιτείται είναι η κατάργηση της λιτότητας και των μνημονίων, η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και η έξοδος από την Ευρωζώνη.

Τώρα περισσότερο από ποτέ συνδικάτα, κοινωνικοί φορείς, κοινωνικές συλλογικότητες,  Αριστερές, αντιμνημονιακές και προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να μπουν μπροστά και να συντονίσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να υψωθεί ένα τείχος αντίστασης στις μνημονιακές επιδιώξεις, να σταματήσει επιτέλους η κατεδάφιση εργατικών κατακτήσεων ενός αιώνα, να προχωρήσει επιτέλους η δημοκρατική αντιμνημονιακή ανατροπή.

Εργαζόμενοι για τη συγκρότηση ενός ευρύτατου πολιτικού μετώπου αυτών των δυνάμεων που, στη βάση μιας ριζοσπαστικής και βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης, θα συγκρουστεί με την αδιέξοδη και καταστροφική λογική των μνημονίων της λιτότητας, του ευρωμονόδρομου, της υποτέλειας και τη χρεομηχανή και που μπορεί να δώσει νέα ελπιδοφόρα διέξοδο για το λαό, τη νεολαία και τη χώρα.

*Γεν. Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας – Μέλος συνδικαλιστικής παράταξης «ΜΕΤΑ»