Το χαμόγελο και η καλή του διάθεση κρύβουν ότι ο ίδιος βρέθηκε, μόλις πριν από ένα μήνα, στο κατώφλι του θανάτου. Εξαρχής, άλλωστε, το κίνητρο μιας συζήτησης με τον πρώην βουλευτή της Ν.Δ. Θάνο Πλεύρη ήταν αυτό: Πώς, από τη μία στιγμή στην άλλη, ένας 39χρονος πατέρας δύο παιδιών βρίσκεται διασωληνωμένος στην εντατική, αντιμέτωπος με τον θάνατο, ενώ παράλληλα με τη δοκιμασία της οικογένειας μαίνεται ένας διαδικτυακός πόλεμος χυδαιότητας.

Του δείχνω, όχι χωρίς άγχος για το ποια εξ αυτών έχει δει, τα πολλά εμετικά μηνύματα που αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο τις ημέρες της νοσηλείας του. Μηνύματα που, απλώς, εύχονταν τον θάνατό του. Διατρέχει διαγωνίως τη μακρά λίστα και χαμογελάει πικρά. «Αυτό που είπα ότι εύχομαι υγεία ακόμη και σε αυτούς που εύχονταν τον θάνατό μου το εννοώ», μου απαντά, «δεν ήταν ένα κλισέ… όταν έχεις υποστεί μια τέτοια ταλαιπωρία, δεν θέλεις να συμβεί κάτι αντίστοιχο ούτε στον εχθρό σου».

Παρά τη διαδικτυακή χυδαιότητα, που ξεσήκωσε την αντίδραση ακόμη και πολιτικών αντιπάλων του κ. Πλεύρη, ο ίδιος δηλώνει ότι θα πρέπει να προστατευθεί η ελευθερία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. «Ακόμη κι αν υπήρχε μια δυνατότητα νομικής κίνησης, δεν θα το έκανα» σημειώνει. Από την άλλη, δεν κρύβει ότι θα ήθελε ένα τετ α τετ με κάποιον από τους υβριστές του. «Κάποια στιγμή θα ήθελα να μιλήσω με έναν από αυτούς, να καταλάβω τι σκέφτονται… όσο κι αν σε αντιπαθεί κάποιος δεν μπορεί να εύχεται τον θάνατό σου».

«Το επιχείρημά τους ήταν: αυτός είναι ένας φασίστας που μισεί την ανθρώπινη ζωή και άρα δεν πρέπει να υπάρχουν αυτοί. Αν πράγματι θεωρούν ότι αυτό είμαι, αναρωτιέμαι σε τι διαφέρουν από εμένα αυτοί που ήθελαν να πεθάνω; Μήπως τελικά, χωρίς να το καταλαβαίνουν, είναι αυτοί που έχουν φασιστική νοοτροπία;». Είναι εμφανές από όσα λέει ότι, ευλόγως, η περιπέτεια αυτή αποτελεί τομή στη ζωή και στην πορεία του. «Αναθεωρείς πολλά πράγματα, αναθεωρείς τις προτεραιότητες που έχεις στη ζωή σου, έστω κι αν η καθημερινότητα είναι αμείλικτη και σε παρασύρει».

«Οταν μου είπαν ότι διασωληνώνομαι, η πρώτη μου αίσθηση ήταν να μην πεθάνω χωρίς να έχω δει τα παιδιά μου!» λέει, και επαναλαμβάνει: «Η πρώτη μου αίσθηση δεν ήταν να ζήσω, ήταν να μην πεθάνω πριν δω τα παιδιά». Τελικά ξυπνάει έπειτα από πέντε 24ωρα: «Νόμιζα ότι έκανα ένα απλό χειρουργείο και τελικά ήμουν πέντε ημέρες διασωληνωμένος… όταν ξύπνησα, έκανα τον σταυρό μου και είπα μακάρι να γυρίσω στην οικογένειά μου».

Το ιστορικό

Δίπλα στην οικογένειά του πλέον, ο κ. Πλεύρης τείνει να αναθεωρεί και πολλές από τις πολιτικές του θέσεις, κάποιες από τις οποίες προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Πριν, όμως, η συζήτησή μας μετατραπεί σε πολιτική, η ίδια η δοκιμασία του αλλά και η συζήτηση που προκάλεσε για τη σχέση ιδιωτικής και δημόσιας υγείας έχει επίσης ενδιαφέρον.

Ο ίδιος περιγράφει μία μάλλον τυπική επέμβαση για αντιμετώπιση κιρσών στο αριστερό πόδι, που όμως λίγο έλειψε να τον οδηγήσει στον θάνατο. Τι συνέβη; «Υποβλήθηκα σε μία επέμβαση σε ιδιωτικό νοσοκομείο από γιατρό που υπηρετεί και σε δημόσιο, ως καθηγητής.

Επειτα από 15 ημέρες έπρεπε, και χωρίς μέχρι εκείνη τη στιγμή να έχω οποιοδήποτε πρόβλημα, να πραγματοποιηθεί επανέλεγχος. Ο έλεγχος αυτός έγινε στο δημόσιο νοσοκομείο». Εκεί, όπως αφηγείται, υπεβλήθη σε παρακέντηση προκειμένου να αφαιρεθεί συσσωρευμένο υγρό και την επόμενη ημέρα άρχισε να ανεβάζει πυρετό και να εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της λοίμωξης. «Το απόγευμα της Κυριακής είχα 41 πυρετό, 220 σφύξεις και 7,5 πίεση» αφηγείται με ένα πικρό χαμόγελο, προσθέτοντας ότι ευρισκόμενος πλέον σε σηπτικό σοκ σώθηκε μόνον γιατί είχε την τύχη να μπορεί να επικοινωνήσει απευθείας με τη διοίκηση του ιδιωτικού νοσοκομείου και να μεταφερθεί άμεσα σε μονάδα νοσηλείας. «Αμφιβάλλω εάν σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, παρά τις καλές προθέσεις του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, θα μπορούσαν να γίνουν όλα με τέτοια ταχύτητα», λέει. Ως προς τους λόγους που τον έφεραν ένα βήμα πριν από τον θάνατο, επικαλείται στην «Κ» όσα του είπαν οι ιατροί: οι περισσότεροι εκτιμούν ότι κατά την παρακέντηση υπήρξε μόλυνση που, δυστυχώς, δεν ανιχνεύθηκε έγκαιρα ώστε να αντιμετωπιστεί. Αλλοι, δεν αποκλείουν, η μόλυνση να προϋπήρχε αλλά, λόγω του καυτηριασμού στο χειρουργημένο σημείο, να μην επεκτάθηκε πάρα μετά την παρακέντηση. «Σε κάθε περίπτωση το ποσοστό ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων στην Ελλάδα είναι διπλάσιο από την Ευρώπη και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει», καταλήγει.

Είχα το πλεονέκτημα να βρίσκομαι σε… καταστολή

«Η γυναίκα μου σήκωσε όλο το βάρος». Ο λόγος για τη Λένα Παπαθεολόγου, η οποία μαζί με τη μητέρα του Θάνου Πλεύρη, Νίκη και την αδελφή του Φένια βρίσκονταν στο πλευρό του τα πέντε 24ωρα της δοκιμασίας.

Από κοντά και και ο πατέρας του Κώστας, με τον οποίο ο Θάνος Πλεύρης σπεύδει να αναδείξει τις πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν έστω κι αν, επί της ουσίας, τα πρώτα του βήματα στην πολιτική έγιναν με όρους έμμεσης διαδοχής.

Με διάθεση να καλύψει την ένταση της περιπέτειάς του, αναφέρει ότι αν και ήταν ο ίδιος που έδινε μάχη για τη ζωή, οι δικοί του άνθρωποι είναι που – ως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις– δοκιμάστηκαν τα 24ωρα της αγωνίας και της αναμονής. Αλλωστε, όπως σημειώνει, ο ίδιος είχε το πλεονέκτημα να είναι σε… καταστολή.

«Η γυναίκα μου σήκωσε όλο το βάρος. Επρεπε να επιστρέφει στο σπίτι και να προφασίζεται ότι δεν συμβαίνει τίποτε. Να μην ξέρει τι θα γίνει, τι θα της ξημερώσει της ίδιας και των παιδιών της και να πρέπει να διαχειριστεί και τα παιδιά με έναν τρόπο. Επειδή είχε πάρει και έκταση το θέμα στα ΜΜΕ ρωτούσαν την κόρη μου και τα υπόλοιπα παιδάκια στο δημοτικό για τον μπαμπά της. Και εκείνη ρωτούσε, αντίστοιχα, τη μητέρα της γιατί δεν έχεις πάει ρούχα στον μπαμπά τόσες ημέρες που βρίσκεται στο νοσοκομείο;».

Δεν είναι τυχαίο που η σύζυγός του είναι, μάλλον, πιο αυστηρή από τον ίδιο ως προς τις υβριστικές διαδικτυακές αναρτήσεις. «Η γυναίκα μου δεν θέλει καν να βλέπει όλα αυτά τα μηνύματα».

Νιώθει ωριμότερος; «Αυτές οι ημέρες που ήμουν στην εντατική, διασωληνωμένος, που έπαιζα με τον θάνατο…» και έπειτα από μία σύντομη παύση προσθέτει: «εύχομαι κανείς να μην περάσει μια τέτοια ταλαιπωρία ποτέ… ύστερα από αυτό αξιολογείς τα πάντα διαφορετικά».

«Εχει δομηθεί μια κοινωνία με τέτοια αξιακά κριτήρια που μια πολιτική κόντρα μπορεί να μεταφέρεται και στον ανθρώπινο παράγοντα. Η δική μου θέση πάντοτε ήταν να ξεχωρίζω τις ανθρώπινες σχέσεις από την πολιτική αντιπαράθεση».

Ο ίδιος λέει ότι αυτές τις ημέρες μέτρησαν και φίλους. Πολλούς.

Αρκετοί εκ των οποίων παρέμεναν επί μακρόν στον προθάλαμο του Ιατρικού Κέντρου έστω κι αν οι γιατροί τούς είχαν ενημερώσει ότι δεν θα υπήρχε κάποια άμεση εξέλιξη. Από τον πολιτικό κόσμο, πλην του Αδ. Γεωργιάδη που έγραψε πολλές ώρες αναμονής, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειξαν, μεταξύ πολλών βουλευτών, οι Ντόρα Μπακογιάννη, Ολγα Κεφαλογιάννη, Γ. Πλακιωτάκης και από την κυβέρνηση ο Παν. Κουρουμπλής.

Η Χρυσή Αυγή είναι οργάνωση που δεν πρέπει καν να συζητάς μαζί της

Οταν κινδυνεύει η ζωή σου μήπως αναθεωρείς και πολιτικές θέσεις που αφορούν, κυριολεκτικά, τη ζωή άλλων; Αυτό ήταν το εύλογο ερώτημα προς τον κ. Πλεύρη κατά τη συνάντησή μας. Και την αφορμή έδωσε μία δήλωσή του, από το 2011, σύμφωνα με την οποία δεν μπορεί να υπάρξει φύλαξη των συνόρων χωρίς νεκρούς. Μία δήλωση που ερμηνεύθηκε ως σαφής προτροπή για τη χρήση όπλων κατά μεταναστών και προσφύγων.

«Είναι λάθος να λέμε ότι δεν έχουμε κάνει τίποτε λάθος» απαντά, προσθέτοντας πως «όχι μόνον λόγω της περιπέτειάς μου αλλά και νωρίτερα έχω καταλάβει ότι ο τρόπος που έγινε η συγκεκριμένη δήλωση και σε ένα κοινό που μπορεί να σε παρασύρει, αφήνει μια τέτοια αίσθηση για την οποία έχω δεχθεί κριτική».

«Πρέπει να υπάρξει ασφάλεια και φύλαξη συνόρων, πολιτικές περιορισμού του κόσμου που έρχεται εδώ πέρα, αλλά ως άνθρωπος και ως νομικός γνωρίζω ποιες είναι οι υποχρεώσεις της χώρας» σημειώνει ο κ. Πλεύρης. «Αλλο να λες ότι θέλω μια μεταναστευτική πολιτική σκληρή και άλλο αυτό που, ενδεχομένως, βγήκε, δηλαδή μια πολιτική που δεν απηχεί την ανθρώπινη φύση και τους διεθνείς κανόνες. Υπό αυτή την έννοια, ναι, έχω αναθεωρήσει αλλά είναι δύσκολο να πείσω τον κόσμο ότι ακόμη και τη στιγμή που το έλεγα δεν είχα στο μυαλό μου αυτό που βγήκε ως απόηχος».

Από τη συζήτησή μας προκύπτει, σαφώς, ότι ο Θάνος Πλεύρης επιδιώκει την επανατοποθέτησή του στη δημόσια σφαίρα. Ο ίδιος δηλώνει Δεξιός, Ρεπουμπλικανός, δηλαδή με παραδοσιακές – συντηρητικές θέσεις στα εθνικά και κοινωνικά θέματα και φιλελεύθερη προσέγγιση στην οικονομία. Δηλώνει, άλλωστε, ευθαρσώς ότι προσωπικά αντιτίθεται στο σύμφωνο συμβίωσης ακόμη και για τα ετερόφυλα ζευγάρια αλλά και στην κατασκευή τεμένους στην Αθήνα. Στην επισήμανση ότι, εδώ και χρόνια, η επίσημη θέση της Ν.Δ. είναι υπέρ του συμφώνου και του τζαμιού, σημειώνει ότι τα γνώριζε αυτά όταν προσχώρησε στη Ν.Δ. και πως αν ήταν στη Βουλή θα πειθαρχούσε στην κομματική γραμμή. Δηλώνει, δε, αφού υπάρχει απόλυτη ταύτιση «με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα μείζονα, δηλαδή στην οικονομία, στις μεταρρυθμίσεις, στο σχέδιο για έξοδο από το μνημόνιο, οι υπόλοιπες διαφορές μπορούν να υπάρχουν, καθώς το σχέδιο εξόδου από την κρίση μπορεί να υλοποιηθεί μόνον από μια ηγεσία Μητσοτάκη, δηλαδή μια ηγεσία που έχει απόλυτο ρεαλισμό». Προσθέτει, δε, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της μεταπολίτευσης ήταν ότι τα κόμματα δεν μπορούσαν να πουν όχι στους πολίτες, «όποιος φώναζε και διεκδικούσε έπαιρνε, ακόμη και εις βάρος των συμφερόντων της χώρας».

Η συζήτηση σύντομα φτάνει και στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης να επισκεφθεί, μαζί με τη Χρυσή Αυγή, το Καστελλόριζο και τη Ρω, αλλά και στις αναφορές του τέως υπουργού Ν. Παρασκευόπουλου για δημοκρατική ενσωμάτωση της οργάνωσης του Ν. Μιχαλολιάκου.

«Υπάρχουν πτυχές της Ακροδεξιάς, τις βλέπουμε στην Ευρώπη, που έχουν αποδεχθεί τους όρους και τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας και έχουν καταφέρει να αποτελέσουν μέρος του πολιτικού πλαισίου. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί μαζί τους αλλά είναι μέρος, σέβονται τους κανόνες», σημειώνει. «Η Χρυσή Αυγή στην πραγματικότητα δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά αποδέχεται τον εθνικοσοσιαλισμό και τον ναζισμό και παράλληλα οι άνθρωποί της θεωρούν ότι στόχος τους είναι η ανατροπή αυτού του, όπως λένε, “σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος”» καταλήγοντας πως, ανεξάρτητα με τη δικαστική έκβαση, «η Χρυσή Αυγή είναι μία οργάνωση που όχι μόνον δεν μπορεί να προσδοκάς ότι θα ενταχθεί αλλά ούτε καν να συζητάς μαζί τους».

«Σας το λέω εγώ, ένας Δεξιός που έχω προέλθει από χώρους της Ακροδεξιάς αλλά ποτέ δεν θεώρησα ότι δεν αποδεχόμουν τους όρους και τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας» σημειώνει, καταλήγοντας ότι «δεν θεωρώ ότι έχω σχέση με αυτούς τους ανθρώπους», για να προσθέσει: «Ακόμη και για τον πατέρα μου, ο οποίος είναι εκφραστής του εθνικοσοσιαλισμού και δεν το έχει κρύψει και το γράφει στα βιβλία του, είναι εντελώς διαφορετικό να γράφεις κάτι και εντελώς διαφορετικό να προβαίνεις σε πράξεις βίας και η Χρυσή Αυγή έχει προβεί σε πράξεις βίας».

Η υιοθέτηση του εθνικοσοσιαλισμού ως ιδεολογίας, δεν είναι το μόνον που, όπως λέει, τον χωρίζει από τον πατέρα του, Κωνσταντίνο Πλεύρη, αλλά και η εκ μέρους τού τελευταίου «άρνηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, όπως το Ολοκαύτωμα». «Μια βασική κεντρική μου διαφωνία ήταν αυτή, η πειθαρχία στους δημοκρατικούς κανόνες και ο σεβασμός σε αξίες και διδάγματα από εγκλήματα που έχουν γίνει στο παρελθόν».

Σε ό,τι αφορά την επιλογή της κυβέρνησης, συγκεκριμένα του υπουργού Αμυνας να μεταβεί στο Καστελλόριζο με τη Χρυσή Αυγή, σημειώνει ότι «τη Χρυσή Αυγή πρέπει να την αποδέχεσαι ως κοινοβουλευτική αναγκαιότητα: ψηφίζεται και έχει βουλευτές… από εκεί και πέρα αν μπεις σε παραπάνω διαδικασίες, που φαντάζουν και διαδικασίες συνδιαλλαγής, διαπράττεις λάθος. Και ιστορικά όποτε η αστική δημοκρατία είχε φλερτ με τα άκρα, πάντοτε οι εξελίξεις ήταν εις βάρος της δημοκρατίας».

Πηγή: kathimerini.gr