Γράφει ο Σταύρος Στραβόλαιμος
Ο ισχυρισμός ότι ο Παπανδρέου το 2010 δεν ζήτησε να ψηφιστεί το μνημόνιο με την ευρύτερη πλειοψηφία των 180, μοιράζοντας ευθύνες και εκθέτοντας έτσι τον Σαμαρά, για να καρπωθεί δήθεν όλη τη δόξα μόνος του μετά την έξοδο από το μνημόνιο, είναι προφανώς εκ του πονηρού.
Πολιτικά θα ήταν πολύ βολικό για την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον πρωθυπουργό Παπανδρέου προσωπικά η ψήφιση του πρώτου Μνημονίου με 180 ψήφους. Το ρίσκο όμως ήταν εθνικά απαγορευτικό και κανείς, σε καμία περίπτωση δεν δικαιούται να παίζει τις τύχη της χώρας στα ζάρια, όπως ανεύθυνα παίχτηκε το καλοκαίρι του 2015 και παραλίγο να οδηγηθούμε στα βράχια.
Ας πούμε όμως ότι έπρεπε να το τολμήσει. Για να ψηφιστεί με 180, χρειαζόταν υπεύθυνη αντιπολίτευση που αποδεδειγμένα δεν υπήρχε και συνεπώς, κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα υπήρχαν αρκετοί βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα στήριζαν το πρώτο Μνημόνιο. Και αν δεν ψηφιζόταν αντιλαμβάνεται κανείς σε τι κατάσταση θα είχε περιέλθει η χώρα.
Άλλωστε, στενός συνεργάτης του τότε αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο Χρ. Λαζαρίδης, έχει αποκαλύψει τηλεοπτικά ότι ο Σαμαράς είχε αποφασίσει να μην το ψηφίσει αρκετές μέρες πριν τη ψηφοφορία: «μας το ανακοίνωσε 3 μέρες πριν, μας είπε να το κρατήσουμε για να μην βγει στον τύπο και αρχίσει να γίνεται αυτή η σπέκουλα» είχε δηλώσει και υπάρχει βίντεο που το αποδεικνύει:
http://folders.skai.gr/main/theme?id=305&locale=el
Ο ίδιος ο Παπανδρέου σε συνέντευξη του, για μια φορά ακόμα πέρυσι, είπε την αλήθεια στην Σία Κοσιώνη: «Είχα πάρει το 2010 τον Σαμαρά και του είπα θέλω την στήριξή σου. Ο κ. Σαμαράς μου είχε πει ξεκάθαρα ότι δεν θα το ψηφίσει. Άρα εγώ ή θα πετούσα την ευθύνη στον Σαμαρά ή θα είχα τον κίνδυνο να μην περνούσε και να μην παίρναμε την πρώτη δόση. Έπρεπε εγώ να αναλάβω την ευθύνη μου. Δεν την ανέλαβε ο κ. Σαμαράς. Πολιτικά μπορεί να με βόλευε. Δεν βόλευε όμως τη χώρα».
Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι ο Παπανδρέου επeδίωκε διακαώς την συναίνεση του πολιτικού κόσμου, την συναίνεση όλων και του Σαμαρά και του Τσίπρα, τους οποίους είχε επανειλημμένα ενημερώσει επαρκώς για τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει η χώρα. Οι μικροπολιτικές όμως σκοπιμότητες δεν επέτρεψαν τότε στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, να στηρίξει την εθνική προσπάθεια να μην κατταρεύσει η χώρα. Και η χώρα θα χρεοκοπούσε διότι σε περίπτωση που δεν ψηφιζόταν με 180 το μνημόνιο και μέχρι να αναληφθούν καινούργιες πρωτοβουλίες από την κυβέρνηση για το δέον γενέσθαι, αν βεβαίως προλάβαινε, θα χανόταν πολύτιμος χρόνος που δεν υπήρχε.
Γιατί όμως ήταν τόσο πολύτιμος ο χρόνος; Διότι μετά από όλες τις απαραίτητες διαδικασίες έγκρισης (Ε.Ε. και ΔΝΤ) και τεχνική προεργασίας και χωρίς να έχει χαθεί καθόλου χρόνος, η εκταμίευση της πρώτης δόσης του δανείου των 110 εκατ. ευρώ έγινε στο πάρα πέντε, το μεσημέρι 18 Μαΐου του 2010, λίγες μόνο ώρες πριν σκάσει ομόλογο 8.5 δις. ευρώ, στα χέρια Ιδιωτών και όχι Κρατών όπως συμβαίνει σήμερα, που έληγε τα μεσάνυχτα προς 19 Μαΐου.
Τι σήμαινε αυτό; Μια μέρα να είχαμε καθυστερήσει ακόμα, η χώρα θα είχε βουλιάξει, διότι δεν υπήρχε τότε κανείς, απολύτως κανείς, διατεθειμένος να βοηθήσει πλην της Ευρώπης όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια.
Με βάση αυτά τα δεδομένα των χρονικών περιορισμών μπορούσε ποτέ ο Παπανδρέου να παίξει μικροπολιτικά παιχνίδια σε βάρος της τύχης της χώρας; Η άμεση απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν έπαιξε τη χώρα στα ζάρια, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του. Η απόφαση του λοιπόν να μην ακολουθήσει την ιστορική πεπατημένη στη χώρα της αποφυγής του πολιτικού κόστους αποτέλεσε πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο που βοήθησε την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.
Ο Σταύρος Στραβόλαιμος είναι Συντονιστής της Νομαρχιακής Γραμματείας του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών Μεσσηνίας
