Γράφει ο Θόδωρος  Γαλανόπουλος

Κάποτε συμβολικές μέρες εργασιακού αγώνα, σαν την πρωτομαγιά, όχι μόνο σήμαιναν πολλά για τα εργασιακά δικαιώματα, για τους αγώνες των εργαζομένων αλλά αν θέλετε έδειχναν και τη δύναμη των εργαζομένων απέναντι σε κυβερνήσεις εργοδοσίες κλπ.  Τώρα τι;  Μάλλον με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κατάφεραν και τον λύγισαν τον εργαζόμενο!  τον υποδούλωσαν κυριολεκτικά!  Για να λέμε του στραβού το δίκιο εκτός από το ΠΑΜΕ  και το ΚΚΕ,  ουδείς αντιδρά στο σβήσιμο των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων!  Και δεν ήμουν φυσικά ευτυχής από την κατάχρηση του δικαιώματος της απεργίας κάποιων ευνοημένων συνδικάτων, πού πήραν τα πάντα και άφησαν τα ταμεία άδεια για τον επόμενο!  Όμως βρε αδερφέ τι έχει ο άνεργος και δεν πρέπει να διαμαρτυρηθεί;  Τι περιμένει; την υπόσχεσή του βουλευτή για διορισμό στο δήμο και αν είναι του κόμματος να πάει κατευθείαν στο γραφείο; Μια γκαρσονιέρα έχει ενοίκιο 300 ευρώ κατά μέσο ,όρο  εισπράττει ένας νέος εργαζόμενος….. Αυτός παραμένει ευτυχής για την κατάντια του; κατηφής; ή θυμωμένος πρέπει να βγει στο δρόμο και να διαμαρτυρηθεί;  ούτε καν την πρωτομαγιά, προτιμούμε να  φάμε κοκορέτσια, να δείξουμε ότι έχουμε ενώ αύριο το πρωί θα μας κόψουν το ρεύμα που θα μείνει απλήρωτο…. Φυσικά ουδείς πιστεύει ότι θα αλλάξει ή μπορεί να αλλάξει τίποτε και έτσι η αποδοχή αυτών και πολλών άλλων μέτρων είναι κοινά αποδεκτή!  Όμως όταν ακόμα και  κυβερνήσεις που μας υποσχέθηκαν αντίσταση και κόντρα και πόλεμο στα αντιλαϊκά μέτρα, συμβιβάστηκαν οικτρά  και έγιναν οι καλύτεροι υποτακτικοί…, πού να βρει το παράδειγμα και το σθένος  ο εργαζόμενος για να πολεμήσει;  Η ψωροκώσταινα είναι εδώ και σας αγαπά όλους.. Απλά αυτοί που δεν την αγάπησαν και δεν συμβιβάστηκαν μαζί της, έφυγαν και έριξαν μαύρη πέτρα… τόσο απλά