Γράφει ο Γιάννης Αργυράκης
«Ήμουνα νιος και γέρασα, για αυτό κράτα και μικρό καλάθι, γιατί η μαφία των σκουπιδιών και της ανεξέλεγκτης διαχείρισης τους καλά κρατεί και καραδοκεί».
Αυτό είχα πει στον Περιφερειάρχη Πέτρο Τατούλη, σε συσκέψεις της παράταξης μας ΝΕΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ως περιφερειακός σύμβουλος μαζί του το 2012, όταν με πάθος και νεανικό ενθουσιασμό, μας εξέφραζε την αισιοδοξία και την βεβαιότητα του θα έλεγα, ότι θα πετύχει εκεί που είχαν αποτύχει όλες οι προηγούμενες προσπάθειες, για την διαχείριση των σκουπιδιών στην Μεσσηνία αλλά και στην Πελοπόννησο.
Ποιος δεν θυμάται τις παλινωδίες της πολιτείας, που πότε μίλαγε για τοπική και Νομαρχιακή διαχείριση, πότε για Περιφερειακή και τούμπαλιν; Ποιος δεν θυμάται τον αείμνηστο Παύλο Πτωχό με την θέση Βαλτι του Δήμου Μεσσήνης; Τις συχνές και αναποτελεσματικές επισκέψεις αυτοδιοικητικών ανά την Ευρώπη, για να δουν από κοντά τρόπους διαχείρισης των σκουπιδιών; Τις προτεινόμενες θέσεις, είτε περιφερειακά στα ορυχεία της Μεγαλόπολης, είτε νομαρχιακά στην περιοχή της Ιθώμης, στον Δήμο Αετού ή στο Παλιοροβούνι του Δήμου Οιχαλίας που προσωρινά είχε επιλεγεί; Τις μελέτες που είχαν χρηματοδοτηθεί κατά καιρούς και ιδιαίτερα στο Παλιοροβούνι; Όλα αυτά όμως δεν τον τρόμαξαν. Ξεκίνησε από το 2011 η προσπάθεια για ΣΔΙΤ στην Πελοπόννησο, για την ολιστική διαχείριση των απορριμμάτων.
Μετά την κυβέρνηση Παπανδρέου που έδωσε αρχικά το πράσινο φως, μεσολάβησαν οι κυβερνήσεις Παπαδήμου, Σαμαρά και σήμερα Τσίπρα.Μέσα από επίπονες προσπάθειες του Περιφερειάρχη, της οικονομικής επιτροπής και του περιφερειακού συμβουλίου, κόντρες, παραπληροφόρηση, στηρίξεις, υπονομεύσεις, προόδους, υπαναχωρήσεις και παλινωδίες, το σήριαλ των σκουπιδιών στην Πελοπόννησο έλαβε σήμερα αίσιο τέλος, αφού και οι πλέον αρνητικοί στην ΣΔΙΤ στο τέλος πείστηκαν ότι δεν υπήρχε άλλη σοβαρή και ρεαλιστική εναλλακτική λύση από αυτήν.
Σε μια ερώτηση μου προς τον περιφερειάρχη ποιο ήταν το μυστικό για την επιτυχία του εγχειρήματος, ο Πέτρος Τατούλης μου απάντησε ότι αυτό ήταν η ιδιωτική χωροθέτηση εκ μέρους του αναδόχου που πρόβλεπε αρχικά ο διεθνής διαγωνισμός, με συγκεκριμένες βέβαια εκ του νόμου προϋποθέσεις. Αυτό ήταν το αξεπέραστο εμπόδιο που συναντούσαν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες για χωροθέτηση, αφού δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν τις τοπικές αντιδράσεις. Επιβεβαιώθηκε και σε αυτό, καθώς η τελευταία γραμμή άμυνας των αντιτιθέμενων στην ΣΔΙΤ, είναι τα ασφαλιστικά μέτρα κάποιων που αφορούν ιδιοκτησιακού και αστικού περιεχομένου αμφισβητήσεις, που από ότι φαίνεται δεν απέτρεψαν την υπογραφή και την έναρξη υλοποίησης της σύμβασης. Εν κατακλείδι, η στρατηγική και ο σωστός σχεδιασμός, η ψυχραιμία η επιμονή και η υπομονή της περιφερειακής αρχής, έφεραν την οριστική λύση για την διαχείριση των σκουπιδιών στην Πελοπόννησο.
Για την ιστορία η επίλυση αυτού του χρόνιου μεγάλου προβλήματος έχει ονοματεπώνυμο. Πέτρος Τατούλης-ΝΕΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ.
Ο Γιάννης Αργυράκης είναι
πρώην Αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας
