Γράφει ο Νίκος Γόντικας

Αφού γίναμε εδώ στην Πελοπόννησο αστροναύτες με τους διαστημικούς σταθμούς στην Καλαμάτα (ελπίζουμε όχι για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ), αστροφυσικοί με τα αστεροσκοπεία στην Κορινθία.

Αφού αντιμετωπίσαμε την καπιταλιστική κρίση με τα κρουαζιερόπλοια που πιάνουν στα λιμάνια της Πελοποννήσου και τα γιοτ που δένουν στα αλιευτικά καταφύγια.

Τώρα με εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων θα γίνουμε και πετρελαιάδες.

Προβάλλονται μάλιστα σαν τα μαρουλόφυλλά του Τσιρώνη προς τους Δημάρχους, τα μαρουλόφυλλά του Τατούλη από τα ψίχουλα των καπιταλιστικών ομίλων στον τομέα των υδρογονανθράκων, που θα απογειώσουν την περιφέρεια. Έχει πείρα όμως ο λαός.

Όσο μας έσωσαν τα τριάκοντα αργύρια του λιγνιτόσημου και του τέλους 3%των ανεμογεννητριάδων άλλο τόσο θα μας σώσουν τα τριάκοντα αργύρια των πετρελαιάδων.

Ο λαός μας σοφά λέει:

«φάτε μάτια ψάρια» και «λαέ περίδρομο» θα συμπληρώναμε εμείς.

Γιατί οι υποσχέσεις των κυβερνήσεων, της Περιφέρειας και των ενεργειακών ομίλων στον τομέα των υδρογονανθράκων είναι προσπάθεια πολιτικής εξαπάτησης. Ο στόχος κάθε επιχειρηματικού ομίλου που επενδύει στην έρευνα και στην εξόρυξη υδρογονανθράκων, όπως και σε κάθε άλλο κλάδο της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι το καπιταλιστικό κέρδος και όχι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Ας σκεφτούμε συγκεκριμένα:

Θα υπάρξουν άραγε φθηνά καύσιμα για τη λαϊκή οικογένεια, αν προχωρήσουν τα συγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια, οι έρευνες και οι γεωτρήσεις; Γιατί είναι σήμερα ακριβά τα καύσιμα; Διότι έτσι διασφαλίζονται το υψηλό κέρδος των ομίλων του κλάδου, το κέρδος των διυλιστηρίων, των εισαγωγέων, των επιχειρήσεων της χονδρικής και λιανικής εμπορίας και οι υψηλοί έμμεσοι φόροι που επιστρέφουν ως ενίσχυση στους μονοπωλιακούς ομίλους. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Αποτελεί πρόκληση σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, τόσο πλούσια σε ενεργειακές πηγές, να υπάρχουν τέτοια υψηλά ποσοστά ενεργειακής φτώχειας. Πρόσφατη έρευνα ανέδειξε ότι το 60% των ανέργων, το 34% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και το 43% του πληθυσμού δεν εξασφαλίζουν σήμερα ικανοποιητική θέρμανση. Την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις περικόπτουν τις κρατικές δαπάνες για το επίδομα θέρμανσης και οι εγχώριοι όμιλοι διύλισης βρίσκονται σε σταθερή πορεία κερδοφορίας τα τελευταία χρόνια. Είναι λοιπόν φανερό ποιοι κερδίζουν και σε βάρος ποιων από τη δυναμική ανάπτυξης του κλάδου της Ενέργειας.

Μην ξεχνάτε ότι από τις πρώτες αποφάσεις του ΠεΣυ το 2011, όταν άρχιζε η κρίση, ήταν η θετική γνωμοδότηση του ΠεΣυ με την επέκταση της Μοτορόϊλ με τις οκτώ νέες δεξαμενές.

Θα αξιοποιηθούν μήπως τα εγχώρια κοιτάσματα για την ενεργειακή επάρκεια της χώρας και τη λαϊκή ευημερία; Το αντίθετο θα συμβεί. Θα κλαπεί οριστικά και αμετάκλητα ένα πολύτιμο ενεργειακό απόθεμα, για να κερδίσουν μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι. Η δυνατότητα εξόρυξης των κοιτασμάτων δεν είναι απεριόριστη. Δεν πρόκειται για ΑΠΕ. Χάνεται για τις επόμενες γενιές.

Με το σημερινό πλαίσιο δεν διασφαλίζεται ούτε η ερευνητική συμμετοχή, ούτε ο ουσιαστικός έλεγχος, ούτε καν η δέσμευση μέρους της πιθανής εξόρυξης από το ελληνικό κράτος.

Μήπως όμως θα αυξηθούν τα κρατικά έσοδα από τη φορολογία των μελλοντικών κερδών; Πέρα από την αδυναμία ουσιαστικού κρατικού ελέγχου, ήδη γνωρίζουμε τα ψίχουλα που έφερε τελικά η συμφωνία εξόρυξης του Πρίνου ως κρατικά έσοδα. Γνωρίζουμε τις δυνατότητες των πολυεθνικών να φοροαπαλλάσσονται, μέσω των «off shore» αλλά και με νόμιμες ρυθμίσεις. Ηδη πυκνώνουν τα δημοσιεύματα και οι ζυμώσεις ώστε να δοθούν ειδικά κίνητρα και να μειωθεί η σημερινή προβλεπόμενη φορολογία των ενεργειακών ομίλων, για να προσελκύσουμε περισσότερες επενδύσεις στην έρευνα και στην εξόρυξη. Εξάλλου, από τα όποια κρατικά φορολογικά έσοδα, η μερίδα του λέοντος αξιοποιείται τελικά για την άμεση ή έμμεση στήριξη των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων και όχι για την αναβάθμιση της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Αντίστοιχα τα όσα πιθανά κρατικά έσοδα διοχετευθούν μέσω κάποιου ειδικού ταμείου στο ασφαλιστικό σύστημα, δεν θα αυξήσουν ανάλογα τη συνολική κρατική χρηματοδότηση, αφού οι σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ και οι δεσμεύσεις της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής είναι δεδομένες για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αυτό για τους Πασόκους και τον κύριο Μανιάτη, που όπου βρεθούν και όπου σταθούν μιλούν για το «μελλοντικό ταμείο των γενεών».  

Μήπως όμως θα δημιουργήσουν θέσεις καλοπληρωμένης σταθερής εργασίας, με προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων; Θα πάψει άραγε ποτέ το κεφάλαιο να επιδιώκει όλο και φθηνότερη εργατική δύναμη, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας για να αυξήσει τα κέρδη του; Οποιος το πιστεύει, δεν έχει παρά να δει τα στοιχεία για τα θανατηφόρα εργασιακά «ατυχήματα» στους ομίλους, τα πολύνεκρα «ατυχήματα» στην «Πετρόλα» το 1992 και στα ΕΛΠΕ το 2015, τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις τα τελευταία χρόνια. Να δει τα εξαντλητικά ωράρια, τις απλήρωτες υπερωρίες, την μη καταβολή επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας και οικοδομικών ενσήμων σε όλους όσοι δούλευαν προσωρινά για την κατασκευή του αγωγού ΤΑΠ στη Βόρεια Ελλάδα.

Να δει τις προσλήψεις μέσω «δουλεμπορικών» γραφείων, με ατομικές συμβάσεις στην περιοχή της Ηπείρου. Τις προσλήψεις εργαζομένων που στην πρώτη φάση των τοπικών επεμβάσεων αποψίλωσης της βλάστησης δεν γνώριζαν ουσιαστικά για ποιον εργοδότη και ποιο έργο εργάζονται.

Καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορεί επίσης να υπάρξει στις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και των ενεργειακών ομίλων για την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.

Καταψηφίζουμε την ΣΜΠΕ.

Ο Νίκος Γόντικας είναι Επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης