Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης
Η περίοδος της ανέφελης διακυβέρνησης του κ Μητσοτάκη φαίνεται να τελειώνει. Οι εξελίξεις που δρομολογούνται στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό μέτωπο της χώρας μόνο ευοίωνες δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν για τους πολίτες και τον τόπο.
Η Ν.Δ. επανήλθε στη διακυβέρνηση της χώρας μετά από περίπου πέντε χρόνια για να εφαρμόσει, όπως υποσχόταν, ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού-εξευρωπαϊσμού του κράτους. Αυτό , όμως, που μέχρι στιγμής ξεδιπλώνεται είναι μια βαθιά συντηρητική πολιτική η οποία σε πολλές περιπτώσεις παίρνει ακροδεξιά χαρακτηριστικά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, εξάλλου, ότι ο κ Σαμαράς, εκφραστής αυτής της κατεύθυνσης, φρόντισε πριν από λίγες μέρες από το βήμα του συνεδρίου της ΝΔ να υπενθυμίσει με τρόπο εμφαντικό στον πρωθυπουργό ποιος κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα και του χάραξε γραμμή για όλα τα κρίσιμα ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.
Είναι δεν είναι όμως όμηρος της ισχυρής ακραίας ομάδας της Ν.Δ., ο κ Μητσοτάκης ακολουθεί μια τακτική η οποία στηρίζεται στη δημοκρατική νομιμοποίηση που του δίνει η Βουλή και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που διαθέτει με επικεφαλής στην αστυνομία. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ( παρά τις ευθύνες που έχει η πανεπιστημιακή κοινότητα η οποία το οδήγησε στον εκφυλισμό) , η επίδειξη δύναμης του αστυνομικού κράτους(παλικαράδες των ΜΑΤ του κ. Χρυσοχοϊδη ξεγυμνώνουν διαδηλωτές) , η πρόθεση να περιοριστούν οι πορείες και οι συγκεντρώσεις με νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί προσεχώς κ.α. φανερώνουν , εκτός από τις προθέσεις της κυβέρνησης να επιβάλλει τον αυταρχισμό, τη συνειδητή επιλογή της να κινηθεί στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας ή και να τα παραβιάσει παίζοντας με βασικές δημοκρατικές κατακτήσεις των πολιτών και τελικά με την ίδια τη Δημοκρατία.
Ως το κρισιμότερο, ωστόσο , πρόβλημα των τελευταίων δεκαετιών εξελίσσεται η συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία δεν ερμηνεύεται ως αντίδραση ενός άτακτου και γραφικού γείτονα, αλλά ως μεθοδική πολιτική στο χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, η οποία στοχεύει στην αναθεώρηση της συνθήκης της Λοζάνης και στη κατά το δοκούν ερμηνεία του δικαίου της θάλασσας. Η συμφωνία με τη Λιβύη, όσο και αν η κυβέρνηση διατείνεται ότι είναι άκυρη, δημιουργεί νέα δεδομένα στην περιοχή. Η ιταμότητα της Τουρκίας δεν αντιμετωπίζεται με δηλώσεις ελαφρότητας σαν κι εκείνη που έκανε προ ημερών ο κ. Δένδιας στο κρατικό κανάλι (είπε ότι τα τουρκικά γεωτρύπανα βγάζουν λάσπη!!!) , αλλά με μια μακροπρόθεσμη, πολυδιάστατη και σοβαρή πολιτική, η οποία ανάμεσα στα άλλα θα θεωρήσει ως ενιαίο αμυντικό χώρο το Αιγαίο και την Κύπρο και θα καθορίσει την ΑΟΖ των δύο χωρών. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή, γιατί η Τουρκία κλείνει μέτωπα με γειτονικές χώρες και αφήνει ορθάνοιχτο εκείνο με την Ελλάδα.
Η Τουρκία , αφού αλώνισε με τα γεωτρύπανα της την κυπριακή ΑΟΖ, αφού εισέβαλε στη Συρία με τις ευλογίες του κ Τραμπ και επέβαλε ευνοϊκές για αυτήν ρυθμίσεις, αφού εξασφάλισε τη σιωπή αν όχι τη συγκατάθεση της Ρωσίας προχώρησε στο επόμενο βήμα και υπέγραψε τη συμφωνία με τη Λιβύη. Η τουρκική διπλωματία εκμεταλλεύεται την αδυναμία της ελληνικής και κυπριακής πλευράς και τις χλιαρές αντιδράσεις των συμμάχων τους και επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα. Ο χάρτης της νοτιοανατολικής Μεσογείου το επόμενο διάστημα είναι πιθανόν να αλλάξει. Η όποια λύση δοθεί φαίνεται ότι θα είναι εις βάρος της ελληνικής και κυπριακής πλευράς.
Πολλοί ανησυχούν, γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέους περιορισμούς των δικαιωμάτων των πολιτών και άλλοι εκφράζουν φόβους για ακρωτηριασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Δεν είναι στις προθέσεις μου να γίνω μάντης κακών, αλλά η κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Μακάρι οι εκτιμήσεις αυτές να διαψευστούν τους επόμενους μήνες.
Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
