Γρά­φει ο Γιά­ννης Αν­δρου­λι­δά­κης

Σε­πτέμ­βριος του 2014 ή­ταν , ό­ταν ο κ. Τσί­πρας, πρω­θυ­πουρ­γό­ς σε α­να­μο­νή, α­να­κοί­νω­νε με κά­θε ε­πι­ση­μό­τη­τα και σε κλί­μα εν­θου­σια­σμού για την ε­περ­χό­με­νη νί­κη το πρό­γραμ­μα τη­ς Θεσ­σα­λο­νί­κης, το ο­ποί­ο, ό­πως δι­α­βε­βαί­ω­νε κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά, ή­τα­ν  κο­στο­λο­γη­μέ­νο,  ε­φαρ­μό­σι­μο και μη δι­α­πραγ­μα­τεύ­σι­μο με τους δα­νει­στές και την τρό­ι­κα σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση. Με αυ­τόν τον τρό­πο­  θα αν­τι­με­τώ­πι­ζε  τη­ν αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση και θα έ­δι­νε α­νά­σες στα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που υ­πέ­φε­ραν α­πό τα μνη­μό­νια.  Α­ξί­ζει να θυ­μη­θού­με πως α­νά­με­σα στα άλ­λα προ­έ­βλε­πε ε­πι­στρο­φή των δώ­ρων, κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ, δω­ρε­άν ρεύ­μα σε 300.000 νοι­κο­κυ­ριά και κα­τώ­τα­το μι­σθό 751 ευ­ρώ.

Το τι έ­γι­νε στη συ­νέ­χεια εί­ναι λί­γο – πο­λύ γνω­στό. Με­τά τη δη­μι­ουρ­γι­κή α­σά­φεια του κ. Βα­ρου­φά­κη ήρ­θε το ΟΧΙ που έ­γι­νε ΝΑΙ και α­κο­λού­θω­ς  το νέ­ο μνη­μό­νιο, το ο­ποί­ο εν­τα­φί­α­σε ο­ρι­στι­κά το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Η πο­λι­τι­κή τη­ς λι­τό­τη­τα­ς ό­χι μό­νο δε δι­α­κό­πη­κε, αλ­λά εν­τά­θη­κε και ο­δή­γη­σε σε με­γα­λύ­τε­ρο α­δι­έ­ξο­δο την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α.  Η δι­α­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ με τα λί­γα θε­τι­κά της και τα πολ­λά αρ­νη­τι­κά  τε­λεί­ω­σε το­ν Ι­ού­λιο του 2019 ε­πι­βε­βαι­ώ­νον­τας πα­νη­γυ­ρι­κά ό­σους πόν­τα­ραν σε μια­  α­ρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση.

Α­πό τό­τε κι ύ­στε­ρα  προ­σπα­θεί να βρει τον βη­μα­τι­σμό του χω­ρίς ε­πι­τυ­χί­α. Η κυ­βέρ­νη­ση της Ν.Δ. κά­νει λά­θη και εμ­φα­νί­ζει σο­βα­ρές α­δυ­να­μί­ες, αλ­λά ο ΣΥΡΙΖΑ βλέ­πει τα πο­σο­στά του κολ­λη­μέ­να γύ­ρω στο 20%. Στο ε­σω­τε­ρι­κό του ξέ­σπα­σε δι­α­μά­χη­  και ο­μά­δε­ς και ο­μα­δάρ­χες παίρ­νουν θέ­σεις και προ­ε­τοι­μά­ζον­ται σι­γά-σι­γά για τη­ν με­τά Τσί­πρα ε­πο­χή. Ο αρ­χη­γό­ς του κόμ­μα­τος της α­ξι­ω­μα­τι­κής αν­τι­πο­λί­τευ­σης ε­πι­χεί­ρη­σε να βά­λει τέ­λος στη γρί­νια και την ε­σω­στρέ­φεια με αλ­λα­γέ­ς που έ­κα­νε στους ε­πι­κε­φα­λής των δι­α­φό­ρων το­μέ­ων χω­ρίς α­πο­τέ­λε­σμα. Έ­τσι κα­τέ­φυ­γε στη λύ­ση της δη­μι­ουρ­γί­α­ς πει­θαρ­χι­κού ορ­γά­νου  για να αν­τι­με­τω­πί­σει ό­σους θε­ω­ρεί ό­τι δη­μι­ουρ­γούν πρό­βλη­μα στο κόμ­μα και ό­σους έ­χουν ξε­κι­νή­σει δει­λά-δει­λά να αμ­φι­σβη­τούν τη­ν παν­το­δυ­να­μί­α του.

Ό­μως με δι­α­γρα­φέ­ς και­  ποι­νέ­ς δε λύ­νον­ται τα ζη­τή­μα­τα και ού­τε  ε­ξα­σφα­λί­ζον­ται κα­ρέ­κλες ε­ξου­σί­α­ς για πο­λύ. Το πρό­βλη­μα του ΣΥΡΙΖΑ  εί­ναι βα­θιά πο­λι­τι­κό. Στα­δια­κά α­πώ­λε­σε τη­ν α­ρι­στε­ρή του φυ­σι­ο­γνω­μί­α και το­ν ρι­ζο­σπα­στι­κό του χα­ρα­κτή­ρα και με­τα­τρά­πη­κε σε έ­να κόμ­μα της σο­σι­αλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Αυ­τό που υ­πό­σχε­ται σή­με­ρα  εί­ναι θο­λό και κα­τα­λή­γει σε μια κα­λύ­τε­ρη, πι­θα­νώς, δι­α­χεί­ρι­ση α­πό ε­κεί­νη της Ν.Δ. Οι κοι­νω­νι­κές ευ­αι­σθη­σί­ες, που προ­σφά­τως ξα­να­θυ­μή­θη­κε, ο φι­λο­λα­ϊ­κός και σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σει­ς λα­ϊ­κι­στι­κό­ς λό­γο­ς δε συγ­κι­νεί ού­τε τους πιο θερ­μούς υ­πο­στη­ρι­κτές του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δο­κι­μά­στη­κε στην πρά­ξη και­  ε­ξα­πά­τη­σε τους πο­λί­τες που τον εμ­πι­στεύ­τη­καν, α­φού άλ­λα υ­πο­σχέ­θη­κε και τα αν­τί­θε­τα α­κο­λού­θη­σε. Το χτύ­πη­μα στη δι­α­πλο­κή δεν έ­γι­νε πο­τέ. Αν­τι­θέ­τως βη­μά­τι­σε στι­ς  πρα­κτι­κές των πα­λι­ών κομ­μά­των και υι­ο­θέ­τη­σε ε­ξω­θε­σμι­κέ­ς δι­α­δι­κα­σί­ες, ό­πως φαί­νε­ται α­πό τις συ­ναν­τή­σεις των κκ. Μι­ω­νή και Πα­πά και α­πό τις α­να­φο­ρές του κ. Κα­λο­γρί­τσα. Ού­τε το κόμ­μα, ού­τε ο αρ­χη­γός του έ­κα­ναν σο­βα­ρή και ου­σι­α­στι­κή αυ­το­κρι­τι­κή και σφυ­ρί­ζουν α­δι­ά­φο­ρα. Το η­θι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα τη­ς α­ρι­στε­ράς, που ε­πι­κα­λούν­ταν, στρα­πα­τσα­ρί­στη­κε  ά­σχη­μα. Η πα­ροι­μί­α: “στρα­βός, στρα­βό ο­δή­γα­γε κι ηύ­ραν κι οι δυ­ο τον βρά­χο” α­πο­τυ­πώ­νει εύ­στο­χα , νο­μί­ζω, την κα­τά­στα­ση που σή­με­ρα βρί­σκε­ται το κόμ­μα της α­ξι­ω­μα­τι­κής αν­τι­πο­λί­τευ­σης.

Δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­ο, ε­πο­μέ­νως,  που ο πο­λι­τι­κό­ς του λό­γο­ς  πέ­φτει στο κε­νό. Ο κ. Τσί­πρα­ς  έ­ξι χρό­νια με­τά το 2014 μπο­ρεί να πη­γαί­νει στη ΔΕΘ και να ζη­τά π.χ. τις α­ναγ­καί­ες, πράγ­μα­τι, 15.000 προσ­λή­ψεις εκ­παι­δευ­τι­κών, αλ­λά να μη λέ­ει ού­τε μι­σή­  κου­βέν­τα, για­τί ε­κεί­νο­ς δεν έ­κα­νε ως κυ­βέρ­νη­ση ού­τε έ­ναν δι­ο­ρι­σμό στην εκ­παί­δευ­ση. Να α­παι­τεί μέ­τρα α­να­κού­φι­ση­ς της κοι­νω­νί­ας που ό­ταν ή­ταν πρω­θυ­πουρ­γό­ς  δεν πή­ρε. Και να υ­πό­σχε­ται. Ό­μως το 2020 δεν εί­ναι το 2014.  Ά­ρα­γε ε­κεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το αν­τι­λαμ­βά­νον­ται; Και τέ­λος πάν­των ως πό­τε ο κ. Τσί­πρα­ς θα συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται σαν να μην εί­δε, να μην ά­κου­σε, να μην ξέ­ρει, να μην έ­πρα­ξε, σαν να μη­ν ε­πέ­λε­ξε  ό­χθη τε­λι­κά;

* Ο Γιά­ννης Αν­δρου­λι­δά­κης εί­ναι εκ­παι­δευ­τι­κός στο 1ο Γυ­μνά­σιο Κα­λα­μά­τας