Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση βρέθηκε για μια ακόμη φορά σε πολύ δύσκολη θέση. Η στάση και οι αποφάσεις της προκάλεσαν τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και δημιούργησαν σκεπτικισμό στους πολίτες. Ο ερχομός του κ. Πομπέο, οι ανακοινώσεις της υπουργού Παιδείας για τις μαθητικές καταλήψεις και τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής των ηγετών της Ε.Ε. άφησαν βαθύ και αρνητικό αποτύπωμα στην πολιτική της.
Η επίσκεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ πέρα από αυτό που κάθε φορά σημαίνει, δηλαδή εξάρτηση και υποτέλεια, ανέδειξε κάτι άλλο πολύ σημαντικό: τις διαφορετικές και συγκρουόμενες απόψεις που υπάρχουν στη Ν.Δ. για ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Αναφέρομαι στην κοινή ανακοίνωση των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και ΗΠΑ στην οποία η συμφωνία με τη Β. Μακεδονία χαρακτηριζόταν ως ιστορική. Στη συνέχεια ο όρος απαλείφθηκε. Αυτή η πρωτοφανής ενέργεια φανερώνει ή ότι στο ΥΠΕΞ υπάρχει ανικανότητα επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας ή ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι όμηρος της ακραίας πτέρυγας του κόμματος του, η οποία πέτυχε νωρίτερα να μην έρθουν για κύρωση στη Βουλή οι συμφωνίες με τη Β. Μακεδονία απειλώντας ότι θα τις καταψηφίσει. Με εκβιασμούς και εσωκομματικές ακροβασίες, όμως, δεν ασκείται εξωτερική πολιτική. Ο πρωθυπουργός πληρώνει τώρα τη λαϊκιστική στάση που κράτησε απέναντι στο θέμα αυτό, όταν ήταν αντιπολίτευση.

Σοβαρότητα πρόβλημα δημιουργεί και η πολιτική του υπουργείου Παιδείας. Η τελευταία απόφαση της κ. Κεραμέως σχετικά με την τηλεκπαίδευση και τις καταλήψεις οδήγησε ακόμη και τη ΔΑΚΕ σε ριζική διαφωνία. Ανεξάρτητα από την άποψη έχει καθένας για τις καταλήψεις το γεγονός ότι η υπουργός , νομικός ούσα, προσπαθεί να αποκλείσει από την εξ αποστάσεως εκπαίδευση τους μαθητές που συμμετέχουν στις καταλήψεις και να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς σε χαφιέδες με την καταχώριση των απουσιών δείχνει τον πανικό και τη νοοτροπία της. Ποτέ άλλοτε υπουργός δεν ξεστόμισε τέτοια απειλή και δεν επιχείρησε να κάνει τέτοιες διακρίσεις για ένα δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Η κ. Κεραμέως από θέση ισχύος πουλά τσαμπουκά σε εφήβους, που έχουν δίκαια αιτήματα, και ο πρωθυπουργός την κρατάει ακόμη στη θέση της. Δεν έχει αντιληφθεί ούτε ποια είναι τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης, ούτε πώς λύνονται. Αγνοεί ποια δυναμική μπορεί να προκύψει από τις αντιδράσεις των νέων. Ας ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες των προκατόχων της, οι οποίες υπάρχουν εκεί στο υπουργείο, και, ίσως, καταλάβει.
Κριτική σε υψηλούς τόνους έκαναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και για τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. Η κυβέρνηση, βεβαίως, πανηγυρίζει και ο πρωθυπουργός δηλώνει απολύτως ικανοποιημένος; Αλήθεια από πού προκύπτει αυτή η ευφορία; Από το γεγονός ότι δεν αναφέρεται η λέξη κυρώσεις για την Τουρκία στα συμπεράσματα της συνόδου την ίδια στιγμή που επιβάλλονται στη Λευκορωσία; Από την άρνηση της Γερμανίας και άλλων χωρών να υπάρξει ένας μόνιμος μηχανισμός αυτόματων κυρώσεων σε περίπτωση που συνεχίζονται οι τουρκικές απειλές; Τόσο γρήγορα ξέχασε ο πρωθυπουργός ότι το Oruc Reis για ένα μήνα έκανε έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και για μεγάλο διάστημα συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο σε θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής δημοκρατίας; Η Ε.Ε. αφήνει την Τουρκία να εισβάλλει στη Συρία, να επεμβαίνει στη Λιβύη, να εμπλέκεται στη διαμάχη Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν και να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια διεθνές δίκαιο και συμφωνίες. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έμεινε ξανά στα λόγια. Η Ελλάδα έπεσε στη διπλωματική παγίδα που της έστησε η Τουρκία. Εκείνη ελάχιστα λαβώθηκε από τις αποφάσεις της συνόδου. Απέσυρε το Oruc Reis, ζήτησε διάλογο και έθεσε ανύπαρκτα ζητήματα. Στο μεταξύ απέφυγε τις κυρώσεις, που ήταν ο στόχος της, και ετοιμάζεται να ξαναβγάλει το ερευνητικό πλοίο, αν ο διάλογος αποτύχει. Θα συνεχίσει να προκαλεί μέχρι την επόμενη σύνοδο που θα ξαναβρεί τρόπο να ξεγλιστρήσει.
Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε πάτρωνες και προστάτες, δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών οδηγείται σε έναν διάλογο που, πιθανώς, να καταλήξει σε επώδυνο συμβιβασμό για τα συμφέροντα της χώρας και σε ειρηνικό ακρωτηριασμό. Αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των νέων παιδιών και προσπαθεί να τα ταπεινώσει. Το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο βαθαίνει. Και έκλεισαν, μόλις, 15 μήνες από τότε που ανέβηκε στην εξουσία.

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας