Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης
Άλλη μια επέτειος του Πολυτεχνείου πέρασε. Αυτή τη φορά ήταν ξεχωριστή , αφού οι εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν μέσα στην πανδημία και είχαν τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Προηγήθηκαν προειδοποιήσεις ,απειλές και απαγορεύσεις συγκεντρώσεων από την πλευρά της κυβέρνησης στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας. Από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη δόθηκε πολεμικός χαρακτήρας σε αυτήν την επέτειο. Η αστυνομία, δυστυχώς, για μια ακόμη φορά ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής της ημέρας.
Οι εικόνες που είδαμε από το κέντρο της Αθήνας θύμιζαν άλλες εποχές. Αστυνομοκρατία με έξι χιλιάδες ένστολους, απλούς αστυνομικούς και ειδικές δυνάμεις, για να φυλάξουν λίγους διαδηλωτές. Το αστυνομικό κράτος ξεδίπλωσε όλες τις αρετές του. Χωρίς να τηρούν κανένα μέτρο προστασίας τα ΜΑΤ χτύπησαν αναίτια τους διαμαρτυρόμενους. Η επίθεση τα είχε όλα. Αύρες να εκτοξεύουν νερό, σειρήνες που ούρλιαζαν και προκαλούσαν πανικό , δακρυγόνα που δημιούργησαν ασφυξία, προκλητική φρασεολογία, αποκλεισμός βουλευτών και πολύ ξύλο. Χτυπήθηκαν άγρια άνθρωποι, άλλοι συνελήφθησαν μπροστά στα σπίτια τους, ενώ πατέρας διαδηλωτή κατέληξε με έμφραγμα στο νοσοκομείο. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή λίγες δεκάδες πολιτών οργανωμένα κατέβηκαν να τιμήσουν το Πολυτεχνείο;
Είναι αλήθεια ότι στις εκδηλώσεις που έγιναν τηρήθηκαν όλα τα μέτρα προστασίας και οι διαδηλωτές φορούσαν μάσκες και είχαν αποστάσεις μεταξύ τους. Τα κόμματα της αριστεράς έσπασαν με τον πιο ανώδυνο τρόπο την απαγόρευση συναθροίσεων για περισσότερα από 4 άτομα που είχε ανακοινώσει τις προηγούμενες μέρες ο αρχηγός της αστυνομίας. Ένα πρωτοφανές μέτρο, μια αχρείαστη απόφαση και μάλιστα σε μια επέτειο που έχει χαρακτηριστικά διαμαρτυρίας και εκπέμπει ακόμη και σήμερα ισχυρούς συμβολισμούς στην ελληνική κοινωνία. Μια κίνηση απαράδεκτη που μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω, που είχε την έγκριση του κ Μητσοτάκη και του κ Χρυσοχοΐδη και ίσχυσε παρά τη διαφωνία της ένωσης δικαστών και εισαγγελέων. Απέναντι σε αυτήν την πρόκληση οι συλλογικοί φορείς των πολιτών απάντησαν με σοβαρότητα, σεβάστηκαν την ιστορική μνήμη και απέδειξαν με πόση υπευθυνότητα μπορούν να λειτουργήσουν, όταν οι συνθήκες το απαιτούν.
Η κυβέρνηση έδειξε με αφορμή τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και πάλι το αληθινό της πρόσωπο. Προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την πανδημία για να περιορίσει για μια ακόμη φορά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας απέναντι στην πολιτική της, που αυτή τη φορά θα είχαν ως αιχμή την υγεία, τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, τα λάθη και τις καθυστερήσεις που οδήγησαν σε δεύτερη καραντίνα. Αυτό ακριβώς ήθελε να αποφύγει, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί βρήκε απέναντι της ώριμους, οργανωμένους και αποφασισμένους πολίτες. Χαμένη, όμως, ξαναβγήκε η ανάπηρη δημοκρατία μας, αφού η αστυνομική βία και η επίδειξη ισχύος κυριάρχησαν.
Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που συμβαίνει αυτό. Πολλάκις στα χρόνια της μεταπολίτευσης η αστυνομία έχει παίξει αυτόν τον κατασταλτικό ρόλο. Τον ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ και επί υπουργίας του κ. Χρυσοχοΐδη έχουμε δει πολλά: εισβολές αστυνομικών σε σπίτια , άσκηση βίας χωρίς αιτία, συλλήψεις χωρίς ένταλμα, ξεγύμνωμα διαδηλωτών κλπ. Το φαινόμενο πήρε χαρακτηριστικά επιδημίας και γι’ αυτό συγκροτήθηκε, υποτίθεται, επιτροπή διερεύνησης φαινομένων αστυνομικής αυθαιρεσίας. Όμως, κανένας αστυνομικός σε όποιο σώμα και αν υπηρετεί δε θα αποθρασυνόταν τόσο πολύ, αν δεν είχε την κάλυψη των ανωτέρων του. Ουδείς δε θα προσέβαλε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αν δεν είχε εκπαιδευτεί κατάλληλα για να το κάνει και αν δεν του είχαν περάσει αυτή τη νοοτροπία.
Η αστυνομία κάνει πρόβες, προπονήσεις καταστολής για το μέλλον και αυτό είναι ξεκάθαρο. Η ευθύνη για ό,τι θα συμβεί ανήκει στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη και, κυρίως, στον πρωθυπουργό που επιτρέπει και ενισχύει αυτές τις λογικές και αφήνει ανενόχλητο βουλευτή του , τον κ Μπογδάνο, να επιθεωρεί(με ποια ιδιότητα άραγε;) αστυνομικές κλούβες παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου. Ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας και ο διαφορετικός τρόπος εκπαίδευσης της για να παίξει τον πραγματικό της ρόλο που δεν είναι άλλος από την προστασία των πολιτών αργεί. Εύχομαι μέχρι τότε να μην επανέλθει ο κ. Μητσοτάκης στο δόγμα του πατέρα του, ο οποίος απευθυνόμενος στα ΜΑΤ βροντοφώναξε: το κράτος είστε εσείς!
Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
