Το βιβλίο «Υπό την Στέγη του Ταϋγέτου» είναι μια προσωπική μαρτυρία του Γιάννη Λάσκαρη που έζησε αρκετά καλοκαίρια σε μια από τις κατασκηνώσεις του Ταϋγέτου. Η προσωπική μαρτυρία αγγίζει ωστόσο εκατοντάδες παιδιά εκείνης της εποχής που σήμερα είναι ενήλικες καθώς υπάρχουν κοινά σημεία αναφοράς στον τρόπο ζωής της κατασκήνωσης. Ο συγγραφέας σαν ομαδόπουλο ομαδάρχης και τέλος σαν αρχηγός έζησε τα καλοκαίρια της δεκαετίας του 80 και 90 στις κατασκηνώσεις της Χριστιανικής Στέγης Καλαμάτας. Η ζωή στη κατασκήνωση ήταν μια εκδοχή βιωματικού τουρισμού όπως τα τελευταία χρόνια θα αποκαλούσαν όσοι ανακάλυπταν τις νέες μορφές τουρισμού. Στην ουσία όμως η ζωή στη κατασκήνωση ήταν και είναι μια μοναδική εμπειρία στη φύση και μια βιωματική προσέγγιση και διείσδυση από μικρή ηλικία στην ομαδική ζωή. Έντονο ήταν και το στοιχείο της διαβούλευσης όσο και αν ακούγεται παράξενο καθώς ευδοκίμησε στη κατασκηνωτική ζωή. Κάτω από ατελείωτες ώρες συζητήσεων ο καθένας μπορούσε να καταθέσει τις απόψεις του για θέματα της καθημερινότητας αλλά και ζητήματα που αφορούσαν τη σφαίρα της κοινωνιολογίας η της θρησκείας. Οι κατασκηνώσεις μάθαιναν και μαθαίνουν τα παιδιά να περιηγούνται στο βουνό να «συνομιλούν» και να συνδέονται μαζί του σε τέτοιο βαθμό που καλλιεργείται μια σχέση σχεδόν ερωτική με αποτέλεσμα οι μικροί κατασκηνωτές του σήμερα να είναι οι συχνοί επισκέπτες του αύριο. Στο βιβλίο υπάρχει και φωτογραφικό υλικό από τη ζωή και τις υποδομές της κατασκήνωσης ωστόσο τριάντα χρόνια μετά το βιβλίο είναι ένα εγχείρημα -μια προσπάθεια πριν η λήθη απλώσει το πέπλο της να ξανασμίξουν παλιοί κατασκηνωτές και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες για έναν πλήρη οδηγό της κατασκηνωτικής ζωής και του τρόπου λειτουργίας τους. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να το διαβάσουν στην ηλεκτρονική του μορφή εδώ
