Γράφει η Μαρία Μακρυγιάννη
Και….κάπως έτσι, …διθυραμβικά, βρισκόμαστε εδώ συντονισμένοι ξανά σ’ αυτήν την εκρηκτική ατμόσφαιρα της νίκης, που ξαναζήσαμε περίπου 37 χρόνια πριν, σε άλλη σκακιέρα, με άλλο παιχνίδι, διαφορετικούς παίκτες, αλλά παρέα με ένα άθλημα..: το μπάσκετ!
Κάπως έτσι, περάσαμε ξαφνικά σε μια διάσταση φαντασμαγορική, ξέφρενη, σχεδόν εκστασιακή, όπου όλοι μαζί ενώσαμε τις.. διαφορετικότητές μας για να υποστηρίξουμε και να χαρούμε την ομάδα μας. Αυτή η χαρά βέβαια, δεν ήταν απλή, ήταν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ υπέρτατης αγάπης για το παιχνίδι, σε συνδυασμό με την μεγάλη δίψα και μανία για νίκη.
Σίγουρα αυτά είναι γνώριμα συναισθήματα για έναν φίλαθλο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για φιλάθλους τέτοιων πετυχημένων ομάδων..(Πρωταθλητές Ευρώπης, και οι δύο στο Final Four, δύο κύπελα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες…!)
Η επισήμανση που κάναμε στην αρχή συγκριτικά με την πανηγυρική νίκη της εθνικής μας στον αντίστοιχο τελικό πρωταθλητριών Ευρώπης, δεν είναι τυχαία. Εχουν περάσει κάποιες δεκαετίες, οι εποχές έχουν αλλάξει, οι συνήθεις, τα ιδανικά. Ο άνθρωπος απ’ ότι φαίνεται…όχι..(!)
Εκείνη την παρασκευή λοιπόν, επαναλαμβάνοντας το σκηνικό της κυριακή του μεγάλου τελικού στο βερολίνο, συντονιστήκαμε, ίσως όλη η Ελλάδα στις οθόνες μας,..(οι υπόλοιποι φρόντισαν να..κατακλύσουν τα.. “παμφάγα “ γήπεδα με την παρουσία τους), παρακολουθώντας ο καθένας με την δική του παρέα—το “μόνος” πέθανε(!)– παιδιά, αντροπαρέες, οικογένειες, φανατικοί, πιστοί, με θερμόμετρα,.. πιεσόμετρα και ανεμιστήρες..!
Η λέξη “θρίλερ”, ίσως είναι ιδανική για να περιγράψουμε τα συναισθήματα και την αγωνία όλων μας και στους δύο αγώνες. ..Κάποιος θα συνεχίσει να λέει–..έτσι σαν ένα τσιγάρο που σιγοκαίει..για πολλή ώρα—, ότι σε όλους τους αγώνες έτσι γίνεται!
Όμως, εδώ στην συγκεκριμένη φάση, με τα δεδομένα της εποχής μας (αρνητισμός, βία, ακραίες τάσεις πολλαπλών κοινωνικών πεποιθήσεων, ηλεκτρονικοποίηση των πάντων..),δεν θα μπορούσαν ποτέ ν’ αναδείξουν αυτόν τον αχόρταγο ενθουσιασμό για πίστη και νίκη, κάτω από την ομπρέλα ενός αθλήματος, μιάς ομάδας..
Τίποτα δεν προμήνυε μήνες πριν, αυτήν την συσπείρωση του ομαδικού πνεύματος, -όπως είθισται στη χώρα μας κάποιες φορές(..)- την μοναδική λαχτάρα, για την επίτευξη του στόχου, να δουν και ν’ απολαύσουν την ομάδα τους να σηκώνει το μεγάλο κύπελο! Ο μέσος Έλληνας όμως ζεί με το να βλέπει αυτό που συνηθίζει, εθελοτυφλεί, απορροφημένος από την τοξική και αβέβαιη καθημερινότητα, που για πολλούς μόνο υγιή ρουτίνα δε θυμίζει..
Κι όμως, ως δια μαγείας, όλα τα προβλήματα μπαίνουν σε καταστολή στην ιδέα αυτού του …αυτοκρατορικού μεγαλείου(!) που προσφέρει αυτό το άθλημα μπροστά σ’ αυτό το ξέσπασμα αλλά και στο αλισβερίσι συναισθημάτων που δημιουργεί αυτή η μικρή αρένα! Δεν είναι τυχαίο ότι στην διπλανή μας μακρινή ήπειρο, πάνω από το μισό του πληθυσμό το παρακολουθεί σε.. φρενήρεις ρυθμούς!
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το χάρισμα ένα άθλημα να ξεσηκώνει εκατομμύρια ανθρώπους συγχρόνως μόνο με .. μια μπάλα και δύο αντίπαλα τέρματα, το συναντάμε στην μεγάλη του εμβέλεια στον.. εξίσου μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου(!) Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, αυτή της γνωστής και ως.. κοινώς, καλαθοσφαίρισης, τα πάντα είναι πιο έντονα, γιατί ο αγώνας κυλάει πιο γρήγορα, με.. τον ιδρώτα να γυαλίζει στο παρκέ.., και την ψυχολογία, αν στο ποδόσφαιρο μετράει ουσιαστικά καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα, εδώ σίγουρα να έχει τον πρωταρχικό ρόλο ανάμεσα στους παίκτες! Ένα γεγονός που αναπόφευκτα μεταφέρεται σε οπαδούς και θεατές.
Εν κατακλείδι, αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, τον ξεσηκωμό από τις δικές μας πραγματικότητες ο καθένας, την παύση σε κάθε μας προβληματισμό, αβεβαιότητα, ανασφάλεια για όποιο ..μέλλον οραματίζεται ο καθένας, τα τόσο δυνατά συναισθήματα που νιώσαμε, σαν.. ενέσεις αδρεναλίνης ανακατεμένες με τα..εκρηκτικά φίλτρα του καλού μας.. Πανοραμίξ(..), λειτούργησαν τόσο καλά, σαν ένα τέλειο παραισθησιογόνο ..ευτυχίας!
Αυτή η ολοκληρωτική αίσθηση του πάθους και του υπέρτατου ενθουσιασμού εκφράζει την ανάγκη του ανθρώπου για επαναπροσδιορισμό του εύ γίγνεσθαι αλλά και του εύ αγωνίζεσθαι, αυτή η ανάγκη να χαίρεται όσο μπορεί και να είναι ο εαυτός του.
Στοιχεία αδιαμφισβήτητα για μια προσωπική ευτυχία όπως, η ομαδικότητα, η ελπίδα,η προσμονή, η φλόγα για την κατάκτηση της.. πρώτης θέσης, το δίκαιο, η συμπόνια, ο δυναμισμός, η σιδερένια αποφασιστικότητα, το πείσμα για τη νίκη υπερνικώντας κάθε εμπόδιο, η επίτευξη του στόχου, η ρευστή και τόσο ποικιλόμορφη ψυχολογία, είναι αξιοσημείωτα και χαρακτηρίζουν την ταυτότητα και την υπόσταση ενός τόσο διαδεδομένου και αγαπημένου αθλήματος.
Ας σταθούμε λοιπόν σ’ αυτήν την έντονη.. κούρσα των συναισθημάτων και ας αναλογιστούμε για λίγο πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά τα διαλείμματα ..εκστασιακής αποσυμπίεσης, αλλά ακόμα καλύτερα, πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοιου είδους.. τονωτικές χαράς και ελπίδας στην καθημερινή μας ζωή, δημιουργώντας δικούς μας προσωπικούς αγώνες με στόχους. Ίσως δεν θα βγαίναμε πάντα κερδισμένοι, αλλά γεμάτοι, πλούσιοι από ηθικά διδάγματα μέσα από τα…αγωνιστικά μας ..”ταξίδια”, να δεχόμαστε πιο εύκολα και απλά μια επερχόμενη ήττα, καταλύοντας τον μύθο της επαναλαμβανόμενης, εμμονικής νίκης…
