Με σκλη­ρή γλώσ­σα μί­λη­σε στην το­πο­θέ­τη­ση του, κα­τά την ε­κλο­γι­κή δι­α­δι­κα­σί­α για την α­νά­δει­ξη του νέ­ου Αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχη της Π.Ε. Μεσ­ση­νί­α,ς ο πε­ρι­φε­ρεια­κός σύμ­βου­λος Θό­δω­ρος Σταυ­ρι­α­νό­που­λος ,ο ο­ποί­ος α­φού τό­νι­σε , « βα­ρέ­θη­κα να κο­λυμ­πά­ω στα ρη­χά, να εί­μαι στο αμ­πά­ρι ή να μυ­ρί­ζω να­φθα­λί­νη», έ­θε­σε υ­πο­ψη­φι­ό­τη­τα και ζή­τη­σε την ψή­φο των συ­να­δέλ­φων του πε­ρι­φε­ρεια­κών συμ­βού­λων.

Η το­πο­θέ­τη­ση του Πε­ρι­φε­ρεια­κού Συμ­βού­λου Θό­δω­ρου Σταυ­ρι­α­νό­που­λου , που ο ί­διος έ­δω­σε στην δη­μο­σι­ό­τη­τα εί­ναι η ε­ξής:

«Α­γα­πη­τέ Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη, α­γα­πη­τοί συ­νά­δελ­φοι

δεν υ­πάρ­χει γέν­να χω­ρίς ω­δί­νες. Ως εκ τού­του θα τις υ­πο­στού­με αρ­κεί να γεν­νη­θεί γε­ρό παι­δί.

Με­τά την πα­ραί­τη­ση του Αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχη κ. Α­λευ­ρά με η­λε­κτρο­νι­κό μή­νυ­μα προς τον κ. Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη του έ­κα­να σα­φές ό­τι δη­λώ­νω πα­ρόν στην δι­ά­δο­χη κα­τά­στα­ση.

Στις μέ­ρες που α­κο­λού­θη­σαν μέ­χρι σή­με­ρα τα μη­νύ­μα­τα του κό­σμου ή­ταν τέ­τοι­α για το ά­το­μό μου που ό­ποι­α δι­ά­θε­ση και να εί­χα να πα­ραι­τη­θώ της δι­εκ­δί­κη­σης δεν μου το ε­πέ­τρε­ψαν.

Το λέ­γω αυ­τό για­τί οι πλη­ρο­φο­ρί­ες μου έ­φερ­ναν στα αυ­τιά μου ό­τι σή­με­ρα ε­δώ άλ­λα ο­νό­μα­τα εί­ναι προ­α­πο­φα­σι­σμέ­να να προ­τα­θούν και ό­χι ε­γώ.

Την συμ­πα­ρά­τα­ξη και τον κα­λό λό­γο του κό­σμου δεν θέ­λω να την ε­κλά­βω ού­τε ως α­σπί­δα στην δι­εκ­δί­κη­ση ού­τε ως α­πει­λή στη συ­νέ­χεια. Δεν μπο­ρώ ε­πί­σης να α­πο­δε­χθώ ως πλά­κα των εν­το­λών του Μω­υ­σή την ό­ποι­α πρό­τα­ση.

Ε­δώ σή­με­ρα πρέ­πει να α­πο­τε­λέ­σει Κι­βω­τό ό­που θα δι­α­φυ­λα­χθούν α­ξί­ες και που δεν πρέ­πει να κο­πεί κα­νέ­να νή­μα α­πό την συ­νέ­χεια του συν­δυα­σμού.

Δεν θέ­λω ό­μως να αι­σθαν­θώ και σαν τσο­λιάς σε ε­παρ­χια­κή πα­ρέ­λα­ση που μη­ρυ­κά­ζει το ι­στο­ρι­κό πα­ρελ­θόν.

Στην κοι­νω­νι­κή μου περ­πα­τη­σιά μέ­χρι σή­με­ρα πάν­τα με εν­τι­μό­τη­τα και α­ξι­ο­πρέ­πεια πο­ρεύ­τη­κα κά­νον­τας πάν­τα το κα­θή­κον για το ο­ποί­ο ε­τά­χθην, πάν­το­τε παίρ­νον­τας κα­λές κρι­τι­κές και πο­τέ δεν το έ­πρα­ξα αν­τα­πο­δο­τι­κά. Πάν­τα ή­μουν συγ­κα­τα­βα­τι­κός.

Σή­με­ρα εί­μαι πλέ­ον 56 χρο­νών και βα­ρέ­θη­κα να κο­λυμ­πά­ω στα ρη­χά, να εί­μαι στο αμ­πά­ρι ή να μυ­ρί­ζω να­φθα­λί­νη. Αυ­τοί εί­ναι κά­ποι­οι κα­λο­προ­αί­ρε­τοι λό­γοι που με κά­νουν να δη­λώ­νω πα­ρόν στη δι­α­δο­χή.

Ε­κτι­μώ ό­τι σε ό­λα αυ­τά δεν υ­πάρ­χει ού­τε ορ­γα­νω­μέ­νος αυ­θορ­μη­τι­σμός ού­τε κα­θο­δη­γού­με­νη α­γα­νά­κτη­ση.

Ε­κτι­μώ ό­τι σε ό­λα αυ­τά υ­πάρ­χει μια εν­δη­μι­κή α­γω­νί­α προ­κει­μέ­νου να δη­μι­ουρ­γη­θεί κά­τι σύγ­χρο­νο, κά­τι ι­σχυ­ρό προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο στο μέλ­λον το ο­ποί­ο θα μει­ώ­νει το κό­στος χα­ράς και του γέ­λιου τα ο­ποί­α πο­λύ α­νάγ­κη τα έ­χει η κοι­νω­νί­α στις δύ­σκο­λες μέ­ρες που περ­νά.

Το τι έ­χω κά­νει στη ζω­ή μου και ποι­ος εί­μαι στην κοι­νω­νί­α με­τά α­πό 3,5 χρό­νια συ­νερ­γα­σί­ας με τον κ. Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη εί­μαι σί­γου­ρος ό­τι του εί­ναι γνω­στά. Ε­γώ στη ζω­ή μου έ­χω μά­θει σε­μνά και τα­πει­νά να πο­ρεύ­ο­μαι και να μη χρη­σι­μο­ποι­ώ πα­πα­γα­λά­κια. Έ­χω μά­θει να μην κά­νω εκ­πτώ­σεις στις ι­δέ­ες μου και ας βάλ­λο­με. Οι ι­δέ­ες μοιά­ζουν με τα καρ­φιά. Ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο τα χτυ­πάς, τό­σο βα­θύ­τε­ρα μπή­γον­ται!

Α­γα­πη­τέ Πε­ρι­φε­ρειά­ρχη, α­γα­πη­τοί συ­νά­δελ­φοι

θε­ω­ρώ ό­τι στη ζω­ή μας κά­ποι­ες στιγ­μές αι­σθαν­θή­κα­με την α­νάγ­κη στή­ρι­ξης κά­ποι­ων αν­θρώ­πων που πι­στέ­ψα­με ό­τι μπο­ρού­σαν να μας την προ­σφέ­ρουν.

Κά­ποι­οι α­πό αυ­τούς το έ­πρα­ξαν. Κά­ποι­οι άλ­λοι ό­χι. Η ζω­ή προς στιγ­μή μπο­ρεί να έ­κα­νε στά­ση. Το τα­ξί­δι ό­μως της ζω­ής συ­νε­χί­στη­κε.

Συ­νη­θί­ζω η  ά­πο­ψή μου να εί­ναι πάν­τα ξε­κά­θα­ρη και ευ­δι­ά­κρι­τη α­ψη­φών­τας το ο­ποι­ο­δή­πο­τε πο­λι­τι­κό κό­στος. Πο­τέ δεν φο­βή­θη­κα να εκ­θέ­σω δη­μό­σια την ά­πο­ψή μου για αυ­τά που συμ­βαί­νουν γύ­ρω μου και για αυ­τά που δι­εκ­δι­κώ.

Δυ­στυ­χώς ε­πί σει­ρά ε­τών βρί­σκα­με μπρο­στά μας την ψεύ­τι­κη υ­πό­σχε­ση του χθες, την υ­πό­σχε­ση της πα­ρακ­μής, την υ­πό­σχε­ση που μας πρό­δω­σε.

Δη­λώ­νω υ­πο­ψή­φιος για τη θέ­ση του Αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχη, ζη­τώ την ψή­φο σας α­γα­πη­τοί συ­νά­δελ­φοι και ε­κτι­μώ ό­τι με συ­νέ­πεια θα εί­μαι χρή­σι­μος στις προσ­δο­κί­ες τις δι­κές σας αλ­λά και του θε­σμού.»