Της Δήμητρας Λυμπεροπούλου*

η Ευ­ρώ­πη που έ­χου­με:

Ε­κτι­μών­τας τις αν­τι­φα­τι­κές πο­λι­τι­κές μέ­σα στην Ε.Ε. δι­α­πι­στώ­νω μια  Ευ­ρώ­πη σε α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό, που πλέ­ον έ­χει δώ­σει έμ­φα­ση στο οι­κο­νο­μι­κό στοι­χεί­ο, πα­ρα­βλέ­πον­τας κοι­νω­νί­α και πε­ρι­βάλ­λον. Σή­με­ρα η Ευ­ρώ­πη στη­ρί­ζε­ται στην εκ­με­τάλ­λευ­ση, ε­νώ η θέ­ση του α­τό­μου έ­χει υ­πο­βι­βα­στεί σε στα­τι­στι­κές και δεί­κτες κι αυ­τό πρέ­πει να αλ­λά­ξει. Το δη­μο­κρα­τι­κό έλ­λειμ­μα της Ευ­ρώ­πης συν­δέ­ε­ται ά­με­σα με την ύ­φε­ση και εί­ναι η άλ­λη ό­ψη της σύν­θλι­ψης των ερ­γα­σια­κών και α­το­μι­κών δι­και­ω­μά­των, και της ε­πί­θε­σης στο πε­ρι­βάλ­λον που βι­ώ­νου­με σή­με­ρα και στην Ελ­λά­δα. Θε­ω­ρώ πως η έ­κλει­ψη της Ευ­ρώ­πης δεν ξε­κί­νη­σε με την τω­ρι­νή κρί­ση, αλ­λά με την συν­θή­κη του Μά­α­στρι­χτ. Η ση­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή της Κο­μι­σιόν και των κυ­βερ­νή­σε­ων, ρο­κα­νί­ζει τα ί­δια τα θε­μέ­λια της Ευ­ρώ­πης, α­πο­ξε­νώ­νον­τας τους πο­λί­τες της και στρέ­φον­τας τις μι­σές ευ­ρω­πα­ϊ­κές κοι­νω­νί­ες ε­ναν­τί­ον των άλ­λων μι­σών.

η Ευ­ρώ­πη που θέ­λου­με:

η Ευ­ρώ­πη που θέ­λου­με, εί­ναι αυ­τή που δεν θα ε­πεν­δύ­ει σε μο­νο­πω­λια­κές πρα­κτι­κές. Μια Ευ­ρώ­πη με προ­τε­ραι­ό­τη­τα στην ε­νί­σχυ­ση του ρό­λου του Ευ­ρω­κοι­νο­βου­λί­ου, με την  συμ­με­το­χι­κή δη­μο­κρα­τί­α να ε­πα­νε­ξε­τά­ζε­ται και  ε­μάς τους  πο­λί­τες να πρέ­πει να αλ­λά­ξου­με αυ­τά τα δε­δο­μέ­να. Οι  λύ­σεις πρέ­πει να στη­ρι­χτούν στη κοι­νω­νι­κή και πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συγ­κρό­τη­ση της χώ­ρας. Σή­με­ρα, χρει­ά­ζε­ται το­μή στη σκέ­ψη των Ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών, ώ­στε να υ­πάρ­ξει μια πραγ­μα­τι­κή Ευ­ρώ­πη. Α­κρι­βώς ε­πει­δή μας εν­δι­α­φέ­ρει η Ευ­ρώ­πη, γι’ αυ­τό πρέ­πει να την αλ­λά­ξου­με, να προ­ω­θή­σου­με την κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ε­νο­ποί­η­ση, να ε­νι­σχύ­σου­με την οι­κο­λο­γι­κή και κοι­νω­νι­κή βι­ω­σι­μό­τη­τα και να εν­δυ­να­μώ­σου­με την συμ­με­το­χι­κή δη­μο­κρα­τί­α. η Ευ­ρώ­πη αλ­λά­ζει με πο­λι­τι­κές θέ­σεις και πρά­ξεις. Ε­πί­σης σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό ε­πί­πε­δο για τον ρό­λο ρυθ­μι­στή των πο­λυ­ε­θνι­κών,  χρει­ά­ζον­ται υ­πε­ρε­θνι­κοί θε­σμοί ώ­στε να κα­τα­πο­λε­μη­θούν. Ο δρό­μος για μια Ευ­ρώ­πη που θέ­λουν οι λα­οί, εί­ναι μα­κρύς και δύ­σκο­λος.  Η κρί­ση στην Ευ­ρώ­πη έ­χει πολ­λές δι­α­στά­σεις. Μια α­πό αυ­τές εί­ναι ό­τι αμ­φι­σβη­τη­θή­καν οι δη­μο­κρα­τι­κές μας κα­τα­κτή­σεις. Οι πο­λί­τες αι­σθά­νον­ται ό­λο και πιο α­νί­σχυ­ροι και χά­νουν την εμ­πι­στο­σύ­νη τους στην πο­λι­τι­κή και τις τε­χνο­κρα­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις κα­θώς μη ε­κλεγ­μέ­να όρ­γα­να, ό­πως η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Κεν­τρι­κή Τρά­πε­ζα κερ­δί­ζουν δύ­να­μη. Ε­ξαι­τί­ας αυ­τού, η δι­α­κρι­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α της Ευ­ρώ­πης αν­τι­με­τω­πί­ζει μια τε­ρά­στια πρό­κλη­ση το Μά­ι­ο του 2014 ό­ταν θα ε­κλε­γεί το νέ­ο Ευ­ρω­πα­ϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο.  Ε­άν η συμ­με­το­χή σε αυ­τές τις ε­κλο­γές πέ­σει κά­τω α­πό το 43% των ψη­φο­φό­ρων ό­πως έ­γι­νε το 2009, η α­ξι­ο­πι­στί­α του Κοι­νο­βου­λί­ου θα μει­ω­θεί α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο. Σε πε­ρι­ό­δους οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και μει­ω­μέ­νης εμ­πι­στο­σύ­νης στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά θε­σμι­κά όρ­γα­να, οι πρά­σι­νοι θέ­λουν να α­να­δεί­ξουν ό­τι η ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­λι­τι­κή μπο­ρεί να εί­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κή: συμ­με­το­χι­κή, δι­α­δρα­στι­κή, δη­μο­κρα­τι­κή. Εί­ναι έν­το­νη η πε­ποί­θη­ση, ό­τι η Ευ­ρώ­πη δεν έ­χει άλ­λο δρό­μο α­πό την αλ­λα­γή και την α­να­τρο­πή των τω­ρι­νών πο­λι­τι­κών, που την ο­δη­γούν σε α­δι­έ­ξο­δα.

Οι Οι­κο­λό­γοι Πρά­σι­νοι ως μέ­λος της ευ­ρύ­τε­ρης ευ­ρω­πα­ϊ­κής οι­κο­γέ­νειας δεν έ­χουν να ζη­λέ­ψουν τί­πο­τα α­πό τα Ευ­ρω­πα­ϊ­κά Πρά­σι­να κόμ­μα­τα που παί­ζουν κα­θο­ρι­στι­κό ρό­λο στις χώ­ρες τους. Οι Οι­κο­λό­γοι Πρά­σι­νοι εξ αρ­χής το­πο­θε­τή­θη­καν ε­νάν­τια στο μνη­μό­νιο κι ε­κεί προ­σα­να­το­λί­ζουν τις δρά­σεις τους. Ε­πί­σης, πρέ­πει να α­να­φερ­θού­με στο έρ­γο της ο­μά­δας των Πρα­σί­νων στο Ευ­ρω­πα­ϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο και την πρό­σφα­τη ε­πι­τυ­χί­α τους για την λο­γο­δο­σί­α της τρό­ι­κας σχε­τι­κά με τις συ­νέ­πει­ες των πο­λι­τι­κών της στην οι­κο­νο­μί­α και την κοι­νω­νί­α. Οι Ευ­ρω­παί­οι Πρά­σι­νοι αν­τλούν α­πό τη ζω­τι­κό­τη­τα των κι­νη­μά­των για να βρουν την ε­νέρ­γεια που χρει­ά­ζε­ται για να κα­τα­πο­λε­μή­σουν την α­να­βί­ω­ση της σκο­τει­νής πλευ­ράς της Ευ­ρώ­πης.

Οι Πρά­σι­νοι α­σκούν κρι­τι­κή για το τρό­πο που η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση και οι δο­μές της δι­α­χει­ρί­ζον­ται το ελ­λη­νι­κό χρέ­ος και το­νί­ζουν την α­νάγ­κη ε­νός πο­λυ­ε­τούς προ­γράμ­μα­τος με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα για την ου­σι­α­στι­κή και πρά­σι­νη με­τα­στρο­φή της οι­κο­νο­μι­κής δο­μής της χώ­ρας. Στην α­γρο­τι­κή πο­λι­τι­κή, στις μά­χες ε­νάν­τια στην ει­σβο­λή των α­με­ρι­κά­νι­κων τρο­φί­μων, στις μά­χες ε­νάν­τια στις πο­λι­τι­κές της Μέρ­κελ, η πα­ρου­σί­α των πρά­σι­νων ή­ταν κα­θο­ρι­στι­κή. Οι Πρά­σι­νοι εί­ναι σα­φείς για το τι ε­ναλ­λα­κτι­κές οι­κο­λο­γι­κές λύ­σεις υ­πάρ­χουν για την Ευ­ρώ­πη: μια δί­και­η και πρά­σι­νη δι­έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση, βά­ζον­τας την α­νερ­γί­α των νέ­ων στην κο­ρυ­φή της η­με­ρή­σιας δι­ά­τα­ξης, πιο φι­λό­δο­ξους στό­χους για το κλί­μα, και πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­κρα­τί­α.

Για μια Ευ­ρώ­πη που μπο­ρεί να γυ­ρί­σει την πλά­τη της στις κοι­νω­νι­κές και οι­κο­λο­γι­κές οι­κο­νο­μι­κές κρί­σεις, πι­έ­ζον­τας για μια Νέ­α Πρά­σι­νη Συμ­φω­νί­α με κα­τάλ­λη­λο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό.

Προ­κλή­σεις αυ­τού του αι­ώ­να εί­ναι παγ­κό­σμι­ες, εί­τε στον το­μέ­α της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής εί­τε της πυ­ρη­νι­κής ε­νέρ­γειας, της α­νά­πτυ­ξης ή της δι­α­χεί­ρι­σης των δη­μό­σι­ων α­γα­θών, τη φτώ­χεια την υ­γεί­α και την εκ­παί­δευ­ση, τα αν­θρώ­πι­να δι­και­ώ­μα­τα και τα δι­και­ώ­μα­τα της φύ­σης.

Η Ευ­ρώ­πη μπο­ρεί και πρέ­πει να γί­νει κοι­νός χώ­ρος βι­ώ­σι­μης ευ­η­με­ρί­ας για ό­λους. Η α­πάν­τη­ση στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά α­δι­έ­ξο­δα, θα εί­ναι πρά­σι­νη.

*Υ­πο­ψή­φια πε­ρι­φε­ρειά­ρχης Πε­λο­πον­νή­σου με την «Οι­κο­λο­γι­κή Πε­λο­πόν­νη­σο»

Μέ­λος της Ε­κτε­λε­στι­κής Γραμ­μα­τεί­ας των Οι­κο­λό­γων Πρα­σί­νων.