Του Θό­δω­ρου Γα­λα­νό­που­λου

Κα­μιά φο­ρά οι α­πα­τε­ώ­νες που ευ­δο­κι­μούν στη χώ­ρα μας, λες και βρί­σκουν εύ­φο­ρο έ­δα­φος σε έ­να με­γά­λο κομ­μά­τι του λα­ού μας που μοιά­ζει σαν να τους λέ­ει: Θέ­λω να α­πα­τη­θώ, γου­στά­ρω να με κο­ρο­ϊ­δέ­ψεις, το τρα­βά­ει ο ορ­γα­νι­σμός μου και ο κώ­λος μου ! Αλ­λι­ώς πως θα ε­πι­βί­ω­ναν κά­τι α­πα­τε­ώ­νες που που­λά­νε δή­θεν έ­ξυ­πνες σή­τες , στη­θό­δε­σμους που κά­νουν τα στή­θη πυ­ραυ­λο­κί­νη­τα, κορ­σέ­δες που α­δυ­να­τί­ζουν φά­λαι­νες και τσά­για που καί­νε τα λί­πη, κι ας τρως μι­σό γου­ρου­νό­που­λο στην κα­θι­σιά! Και φυ­σι­κά πό­σο μυα­λό θέ­λει ρε γα­μώ­το να κα­τα­λά­βεις ό­τι το αρ­νί που που­λά­ει το γερ­μα­νι­κό μάρ­κετ δεν εί­ναι τό­σο φτη­νό ε­πει­δή συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στις γερ­μα­νι­κές α­πο­ζη­μι­ώ­σεις, ού­τε δώ­ρο της Μέρ­κελ εί­ναι λό­γω του πλε­ο­νά­σμα­τος και της ε­πα­νό­δου της Ελ­λά­δας στις α­γο­ρές … Εί­ναι ε­πει­δή και το αρ­νί και ο τσο­πά­νης και το τσο­πα­νό­σκυ­λο που το φύ­λα­γε, μι­λού­σαν ό­λοι σλά­βι­κα και που­λή­θη­κε μπιρ πα­ρά ! Ου­ρές κό­σμου ό­μως για να πά­νε να ε­νι­σχύ­σου­νε λι­γά­κι α­κό­μα τα γερ­μα­νι­κά συμ­φέ­ρον­τα! Εν­τά­ξει το γνω­ρί­ζω κα­λά και α­πό τον ε­αυ­τό μου, λε­φτά δεν έ­χου­με, φτη­νά προ­σπα­θού­με να τη βγά­λου­με! Αλ­λά βρε α­δερ­φέ, ας πά­ει και το πα­λι­άμ­πε­λο και το αρ­νί! Ας φά­με κα­νέ­να κο­κό­ρι, κα­νέ­να χοι­ρι­νό ο­τι­δή­πο­τε! Δεν θα μας πα­ρε­ξη­γή­σει ού­τε η θρη­σκεί­α ού­τε η πα­ρά­δο­ση! Α­πό το να γί­νου­με θύ­μα­τα του κα­θε­νός ε­πι­τή­δει­ου που εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται τη μι­ζέ­ρια του Έλ­λη­να, αλ­λά και τη μα­νί­α του να τα κα­τα­φέ­ρει να τα φά­ει ό­λα στο πα­σχα­λι­νό τρα­πέ­ζι, ας αλ­λά­ξου­με και τις συ­νή­θει­ες μας λι­γά­κι! Στο κά­τω κά­τω της γρα­φής η Α­νά­στα­ση του Κυ­ρί­ου δεν κρί­νε­ται α­πό τα αρ­νιά τις συ­κω­τα­ρι­ές και τα κο­κο­ρέ­τσια! Άν­τε για­τί η ψεύ­τι­κη ευ­η­με­ρί­α κά­ποι­ων πα­ρελ­θόν­των ε­τών μας ά­φη­σε κά­ποι­α κα­τά­λοι­πα! Μπο­ρεί να μην βγαί­νου­με σε τα­βέρ­νες λό­γω α­φραγ­κί­ας , αλ­λά ο­πού πε­τύ­χου­με τσιμ­πού­σι δεν ση­κω­νό­μα­στε αν δεν φορ­τώ­σου­με ι­κα­νή πο­σό­τη­τα χο­λη­στε­ρί­νης και οι­νο­πνεύ­μα­τος! Α­φή­στε λοι­πόν τα αρ­νιά να βε­λά­ζουν και μην λει­τουρ­γεί­τε σαν πρό­βα­τα που τα ο­δη­γεί ο κα­θέ­νας στο μαν­τρί του να τα αρ­μέ­ξει! Η οι­κο­νο­μι­κή μου κα­τά­στα­ση εί­ναι ό­πως των πε­ρισ­σο­τέ­ρων Ελ­λή­νων και α­κό­μα χει­ρό­τε­ρη, αλ­λά βρε α­δερ­φέ, δεν πή­γαι­να στο Γερ­μα­νι­κό να πά­ρω αρ­νί που να μου το χα­ρί­ζα­νε! Φα­σό­λια να φά­ω το Πά­σχα πα­ρά να πε­τά­ξω το κομ­πό­δε­μα μου να πά­ει στις Γερ­μα­νι­κές τρά­πε­ζες! Κα­τα­λά­βα­τε; Μπε­ε­ε­ε­ε!