Του Θό­δω­ρου Γα­λα­νό­που­λου

Δεν φτή­νυ­νε μό­νο (ό­πως λέ­νε) το Πα­σχα­λι­νό τρα­πέ­ζι, αλ­λά και οι ζω­ές μας γε­νι­κό­τε­ρα ! Το ο­τι­δή­πο­τε συμ­βαί­νει πλέ­ον στη χώ­ρα, στο σπί­τι μας, και στον ε­αυ­τό μας, το θε­ω­ρού­με α­πό­λυ­τα φυ­σι­ο­λο­γι­κό! Λες και το έ­φε­ρε η μοί­ρα, λες και ή­ταν γραμ­μέ­νο … 120 νε­κροί α­πό τη γρί­πη και δεν τρέ­χει τί­πο­τε, κοι­τά­με σαν α­πο­χαυ­νω­μέ­νοι τον υι­ό της γρί­πης, τον υ­πουρ­γό υ­γειάς να κό­βει βόλ­τες στα κα­νά­λια και να τσα­κώ­νε­ται! Φυ­σι­κά μα­ζί και για­τροί και φάρ­μα­κα και φαρ­μα­κεί­α, ό­λα κα­τά δι­α­ό­λου, αλ­λά λες και έ­χου­με πι­στέ­ψει ό­τι έ­τσι έ­πρε­πε να γί­νει! Να θυ­σια­στεί ο Ελ­λη­νι­κός λα­ός, για να φυ­σή­ξει ο ά­νε­μος … να μας πά­ει που; Πιο βα­θιά στο χρέ­ος, πιο βα­θιά στη μι­ζέ­ρια και στην α­νερ­γί­α! Παν­τού ό­που κου­βεν­τιά­ζεις και λες τον πό­νο σου, ο έ­νας στον άλ­λον, η μο­να­δι­κή ε­πω­δός εί­ναι, «του­λά­χι­στον να έ­χου­με την υ­γειά μας…» Και θε­ρί­ζουν τα εγ­κε­φα­λι­κά και τα εμ­φράγ­μα­τα λό­γω κρί­σης, και δεν το λέ­ω ε­γώ το λέ­νε οι για­τροί και οι ε­πι­στή­μο­νες που βλέ­πουν τη συ­χνό­τη­τα των ε­πει­σο­δί­ων! Έ­χου­με λες συ­νη­θί­σει τα πάν­τα και τα α­πο­δε­χό­μα­στε με τέ­τοι­α πρα­ό­τη­τα που λες και όν­τως μας έ­χουν ψε­κά­σει με Τα­βορ και Στεν­τον … Φυ­σι­κά οι άλ­λοι που ξέ­ρουν την κα­τά­στα­ση μας την εκ­με­ταλ­λεύ­ον­ται και βουρ τρέ­χουν να ξα­να­χω­θούν στα ψη­φο­δέλ­τια για να τους ξα­να­ε­πι­βρα­βεύ­σου­με ό­πως εί­ναι, με τη γύ­μνια των α­πό­ψε­ων και των θέ­σε­ων τους, εί­τε με φύλ­λο συ­κής της Ε­λιάς και Πο­τα­μιού κλπ κλπ! Το τι βλέ­πεις, κυ­ρί­ως σε υ­πο­ψη­φι­ό­τη­τες για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, ό­ρε­ξη να μην έ­χεις να φας! Τα ί­δια και τα ί­δια πρό­σω­πα, κά­τι τρα­γου­δι­στές που α­φού δεν τους παίρ­νου­νε στη Γι­ου­ρο­βί­ζιον κοι­τά­νε μπας και χω­θούν στην Ευ­ρω­βου­λή, κά­τι η­θο­ποι­οί, για να βλέ­πουν ο­νό­μα­τα και να ρί­χνουν ψη­φο­δέλ­τια χω­ρίς να το σκε­φτούν οι ψη­φο­φό­ροι, ό­πως κά­νουν δη­λα­δή τό­σα χρό­νια! Τι χα­ράμ, βγή­κα­με στις α­γο­ρές, ψω­νί­σα­με και σλα­βο­γερ­μα­νι­κά αρ­νιά, ήρ­θε και η Μερ­κελ , ξα­να­βγαί­νει και η Εύ­α Κα­ϊ­λή υ­πο­ψή­φια. Φυ­σι­κά εί­τε με την ι­δί­α κυ­βέρ­νη­ση εί­τε με άλ­λη αρ­γό­τε­ρα, δεν φαί­νε­ται να υ­πάρ­χει κα­μί­α προ­ο­πτι­κή βελ­τί­ω­σης της χώ­ρας, ό­λα τα ί­δια σκα­τά θα πά­νε , ο­πό­τε μια χα­ρά! Ξέ­ρου­με που βα­δί­ζου­με βρε α­δερ­φέ ! Εί­μα­στε τώ­ρα για ε­πα­να­στά­σεις και α­να­τρο­πές; Να ζή­σου­με να ευ­χό­μα­στε στους πο­λι­τι­κού­λη­δες μας , την α­νερ­γι­ού­λα μας , τη μι­κρό­τη­τα μας, το ρου­σφε­τά­κι μας, και το ψη­φα­λά­κι μας! Ψω­μί Ε­λιά και ει­δή­σεις στου Αυ­τιά!