Η χούν­τα εί­χε μί­α εμ­μο­νή με τον πο­λι­τι­σμό και την αρ­χαι­ο­ελ­λη­νι­κή κουλ­τού­ρα. Εί­χε και μί­α σύγ­χυ­ση. Πως ή­ταν δυ­να­τόν να λέ­νε «Ελ­λάς, Ελ­λή­νων Χρι­στια­νών» και με το «Ελ­λή­νων» να εν­νο­ούν τους αρ­χαί­ους Έλ­λη­νες, οι ο­ποί­οι ό­μως δεν ή­ταν Χρι­στια­νοί, αλ­λά ει­δω­λο­λά­τρες; Μπερ­δευ­τή­κα­τε; Λο­γι­κό.

Οι συν­ταγ­μα­τάρ­χες ή­ταν α­πλοί άν­θρω­ποι, πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νης κουλ­τού­ρας, που προ­σπα­θού­σαν να κά­νουν τους πο­λύ­πλο­κους. Γι’ αυ­τό και οι ο­μι­λί­ες του Πα­πα­δό­που­λου ή­ταν α­συ­νάρ­τη­τες.

Σχε­δόν ό­λοι τους, σύμφωνα με τη Μηχανή του Χρόνου, ή­ταν κον­τοί και δια­ρκώς πρό­βαλ­λαν την ει­κό­να του ψη­λού και λε­βεν­τό­κορ­μου Έλ­λη­να, ξε­χνών­τας ό­τι δεν εί­μα­στε Σου­η­δοί γί­γαν­τες, αλ­λά Βαλ­κά­νιοι. Το αυ­γό ή­ταν άλ­λο έ­να κόλ­λη­μα.

Ει­δι­κά το Πά­σχα, η ει­κό­να του τσουγ­κρί­σμα­τος ή­ταν ε­πι­βε­βλη­μέ­νη. Για­τί έ­δι­ναν τό­ση ση­μα­σί­α; Προ­φα­νώς για­τί το ί­διο έ­κα­ναν και οι πο­λι­τι­κοί τους ο­ποί­ους ή­θε­λαν να μι­μη­θούν.

Το κα­λύ­τε­ρο ή­ταν ό­τι πάν­τα στα ε­πί­και­ρα έ­δει­χναν τον Πα­πα­δό­που­λο και τους γα­λο­νά­δες να χο­ρεύ­ουν τσά­μι­κο και να γυ­ρο­φέρ­νουν με φι­γού­ρες αρ­κε­τά ε­πι­δέ­ξι­ες, ώ­στε να μη φεύ­γει πο­τέ το μαύ­ρο γυα­λί. Για­τί το φο­ρού­σαν, α­φού δεν εί­χε ή­λιο;

Η γρα­φι­στι­κή ή­ταν η με­γά­λη τους α­δυ­να­μί­α. Έ­νας φαν­τά­ρος, που συμ­βό­λι­ζε τη λα­ϊ­κή προ­έ­λευ­ση του κα­θε­στώ­τος, πό­τε βγαί­νει α­πό αυ­γό και άλ­λο­τε, τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές, μπρο­στά α­πό έ­ναν φοί­νι­κα, για να υ­πο­στη­ρί­ξει το «ζήτω η 21η Απριλίου».

Α­κό­μα και ο σκλη­ρός ΕΣΑτζης της Στρα­τι­ω­τι­κής Α­στυ­νο­μί­ας με­τα­τρέ­πε­ται σε χα­μο­γε­λα­στό τρο­χο­νό­μο για να δεί­ξει το σω­στό δρό­μο μέ­σω της πα­σί­γνω­στης Λε­ω­φό­ρου της 21 Α­πρι­λί­ου. Στους χάρ­τες βέ­βαι­α δεν υ­πήρ­χε τέ­τοι­ος δρό­μος, αλ­λά ε­φό­σον «Βα­δί­ζε­τε Δε­ξιά» ό­λο και κά­τι βρί­σκεις.

Ε­πι­κές και α­ξέ­χα­στες έ­χουν μεί­νει οι πα­ρα­στά­σεις στο Καλ­λι­μάρ­μα­ρο, με αρ­χαί­ους Σπαρ­τιά­τες να πο­λε­μούν τους Πέρ­σες. Υ­πήρ­χαν α­κό­μη τε­ρά­στια πτη­νά, δά­δες, στε­φά­νια και πλή­θος κομ­πάρ­σων. Τα φαν­τα­ρά­κια έ­κα­ναν δι­κό τους σό­ου, με α­κρο­βα­τι­κά σε μη­χα­νά­κια. Λες και με κόλ­πα που κά­νουν στο τσίρ­κο, θα παίρ­να­με την Πό­λη.

Σε μια α­πό αυ­τές τις εκδηλώσεις, οι μα­θη­τές έ­κρα­ξαν τον δι­κτά­το­ρα, που δεν μπο­ρού­σε να κά­νει και πολ­λά. Ή­ταν α­δύ­να­το να συλ­λά­βει χι­λιά­δες νέ­ους. Δυ­στυ­χώς, το πλή­ρω­σαν αρ­γό­τε­ρα, κα­θώς η νε­ο­λαί­α υ­πέ­στη κυ­νη­γη­τό για τα μαλ­λιά και τα παν­τε­λό­νια.

Υ­πήρ­χαν βέ­βαι­α και οι Ο­λυμ­πιά­δες τρα­γου­διού και οι πα­ρεμ­βά­σεις στην κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή πα­ρα­γω­γή, αλ­λά το κιτς στην τέ­χνη εί­ναι άλ­λο με­γά­λο κε­φά­λαι­ο, το ο­ποί­ο ε­πι­φυ­λασ­σό­μα­στε να σας το πε­ρι­γρά­ψου­με στο μέλ­λον.

news247.gr