Ε­πι­λέ­γω σή­με­ρα μέ­σα α­πό έ­να άρ­θρο σκέ­ψε­ων και προ­βλη­μα­τι­σμών για το αύ­ριο του τό­που μας να α­να­φερ­θώ στον άν­θρω­πο και ό­χι στους α­ριθ­μούς. Ό­χι στα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ε­κλο­γών. Να α­να­φερ­θώ στον άν­θρω­πο που α­πα­σχο­λεί την πο­λι­τι­κή μου σκέ­ψη και τον προ­βλη­μα­τι­σμό που κα­θο­δη­γεί το ό­ρα­μά μου. Για αυ­τόν τον άν­θρω­πο για τον ο­ποί­ο εκ­πο­νού­με τα προ­γράμ­μα­τα. Για αυ­τόν που σχε­δι­ά­ζου­με με τους συ­νερ­γά­τες μου την βελ­τί­ω­ση της ποι­ό­τη­τας ζω­ής του. Για τον άν­θρω­πο, για τον ο­ποί­ο δι­εκ­δι­κού­με κον­δύ­λια για την κοι­νω­νι­κή του προ­στα­σί­α. Για την πρό­νοι­α. Για αυ­τόν τον άν­θρω­πο, για τον ο­ποί­ο σχε­δι­ά­ζου­με την το­πι­κή μας οι­κο­νο­μί­α.

Τα τε­λευ­ταί­α 60 χρό­νια α­πο­τέ­λε­σαν τη με­γα­λύ­τε­ρη πε­ρί­ο­δο στην ι­στο­ρί­α του αν­θρώ­που κα­τά την ο­ποί­α δεν ξέ­σπα­σε κά­ποι­ας ευ­ρεί­ας κλί­μα­κας σύρ­ρα­ξη η ο­ποί­α θα ο­δη­γού­σε σε πα­ρό­μοι­α κα­τα­στρο­φή εγ­κα­τα­στά­σε­ων, πε­ρι­ου­σι­ών και αν­θρώ­πων σαν αυ­τές των δύ­ο παγ­κο­σμί­ων πο­λέ­μων. Έ­να α­πό τα ο­φέ­λη της ει­ρή­νης εί­ναι η ποι­ό­τη­τα ζω­ής, την ο­ποί­α πέ­τυ­χαν τα κρά­τη που α­νή­κουν στη δύ­ση, μα­ζί και η χώ­ρα μας, η ο­ποί­α συ­νο­δεύ­τη­κε α­πό την συσ­σώ­ρευ­ση πλού­του για το κρά­τος και τους αν­θρώ­πους. Πα­ρό­τι μά­λι­στα στην Ελ­λά­δα αν­τι­με­τω­πί­σα­με πιο έν­το­νη οι­κο­νο­μι­κή α­βε­βαι­ό­τη­τα και δι­ευ­ρυ­νό­με­νες ει­σο­δη­μα­τι­κές α­νι­σό­τη­τες, συ­νυ­φα­σμέ­νη με τις πο­λι­τι­κές α­κρό­τη­τες του εμ­φυ­λί­ου και της δι­κτα­το­ρί­ας, οι πο­λί­τες αυ­τού του τό­που βί­ω­σαν τις πε­ρισ­σό­τε­ρες βελ­τι­ώ­σεις στο βι­ο­τι­κό τους ε­πί­πε­δο συγ­κρι­τι­κά με το ο­ποι­ο­δή­πο­τε άλ­λο χρο­νι­κό ση­μεί­ο της πρό­σφα­της ι­στο­ρί­ας της χώ­ρας μας.

Χά­ρη σε αυ­τή την αύ­ξη­ση των ει­σο­δη­μά­των και την βελ­τί­ω­ση του ε­πι­πέ­δου δι­α­βί­ω­σης οι α­πο­στά­σεις με­τα­ξύ των κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων μει­ώ­θη­καν. Σε ό­λη αυ­τή τη πε­ρί­ο­δο ό­μως, το πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα έ­ρι­ξε μι­κρό­τε­ρο βά­ρος στη βι­ο­μη­χα­νί­α, α­πο­ψι­λώ­νον­τας την χώ­ρα και μει­ώ­νον­τας τα α­πο­θέ­μα­τά της. Ο­δή­γη­σε μά­λι­στα τους πο­λί­τες της και τους ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες στην δι­ο­χέ­τευ­ση του πλού­του αυ­τού, σε α­κό­ρε­στη ζή­τη­ση χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κών προ­ϊ­όν­των και κά­θε λο­γής πε­ρι­ου­σια­κών στοι­χεί­ων. Ποι­ος ξε­χνά την χρη­μα­τι­στη­ρια­κή φού­σκα του 1999 ή την α­πλη­στί­α για στε­γα­στι­κή πί­στη που ε­κτό­ξευ­σε την σχε­τι­κή α­γο­ρά σε δυ­σθε­ώ­ρη­τα οι­κο­νο­μι­κά με­γέ­θη;

Ποι­ο ή­ταν ό­μως το σχέ­διο για την Ελ­λά­δα; Δυ­στυ­χώς α­πό το 2008 σε μια μα­κρά πο­ρεί­α που ο­δή­γη­σε στην ρή­ξη με την τό­τε κυ­βέρ­νη­ση και το πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο προ­σπά­θη­σα να α­να­ζη­τή­σω αυ­τό το σχέ­διο και να ε­νη­με­ρώ­σω το σύ­στη­μα και τους αν­θρώ­πους του τό­που για αυ­τό που θα α­κο­λου­θού­σε. Χω­ρίς με­γά­λη ε­πι­τυ­χί­α ω­στό­σο. Προ­σπά­θη­σα να μι­λή­σω για μια χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή κρί­ση που πά­νω α­πό ό­λα έ­βλα­ψε τον άν­θρω­πο, μεί­ω­σε την κοι­νω­νι­κή πρό­νοι­α και την προ­στα­σί­α των α­δυ­νά­των με σφο­δρές ε­πι­πτώ­σεις α­κό­μα και σε αυ­τούς που συσ­σώ­ρευ­σαν τον πλού­το ε­ξαν­τλών­τας τα α­πο­θέ­μα­τα στη χώ­ρα.

Πα­ρό­τι η χώ­ρα μας, με μα­κρά δι­α­κυ­βέρ­νη­ση α­πό σο­σι­α­λι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις ή­ταν ορ­γα­νω­μέ­νη πά­νω στις αρ­χές της κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας και πρό­νοι­ας, με­τά α­πό μια μα­κρά πο­ρεί­α έλ­λει­ψης ο­ρά­μα­τος και ε­λέγ­χου, το α­ναγ­καί­ο οι­κο­νο­μι­κό μον­τέ­λο αυ­το­χρη­μα­το­δό­τη­σης του συ­στή­μα­τος αυ­τού δι­ε­φθά­ρει σε ση­μεί­ο κα­τάρ­ρευ­σης. Α­νε­παρ­κώς τε­λι­κά σχε­δι­α­σμέ­νο, ο­δή­γη­σε τε­λι­κά στην α­πό­γνω­ση, με­τά μά­λι­στα α­πό πολ­λά χρό­νια προ­βλη­μα­τι­κών οι­κο­νο­μι­κών πο­λι­τι­κών που α­κο­λου­θή­θη­καν και δί­δα­ξαν την κοι­νω­νί­α και τους αν­θρώ­πους της να τρέ­φον­ται α­κό­ρε­στα α­πό τις σάρ­κες τους.

Τέσ­σε­ρα χρό­νια με­τά την έ­ναρ­ξη της σφο­δρό­τε­ρης κρί­σης στην μα­κρά αυ­τή στρε­βλή πο­ρεί­α δεν εί­ναι α­κό­μα εμ­φα­νή στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των αν­θρώ­πων τα ση­μά­δια ρι­ζι­κής με­τα­βο­λής στη χώ­ρα. Ω­στό­σο υ­πάρ­χουν. Αν­τι­θέ­τως, πο­λι­τι­κές ο­μά­δες ως μεσ­σί­ες υ­πό­σχον­ται και ε­πι­δι­ώ­κουν να κα­τα­λά­βουν την ε­ξου­σί­α με μό­νο σκο­πό και στό­χο τον έ­λεγ­χο της κοι­νω­νί­ας και την ε­πι­βο­λή ε­νός γύ­ψου στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες για πολ­λά χρό­νια στο μέλ­λον.

Η ε­φαρ­μο­γή ρι­ζο­σπα­στι­κών πο­λι­τι­κών που θα ε­πα­να­φέ­ρουν την οι­κο­νο­μί­α των υ­πη­ρε­σι­ών σε μια νέ­α α­πο­δο­τι­κή βά­ση και θα την ε­νι­σχύ­σει με την εν­δυ­νά­μω­ση της βι­ο­μη­χα­νι­κής και πα­ρα­γω­γι­κής οι­κο­νο­μί­ας α­πο­τε­λεί μια ξε­κά­θα­ρη με­θο­δο­λο­γί­α ε­ξό­δου α­πό την κρί­ση. Κά­τι που ό­μως το κεν­τρι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα α­δυ­να­τεί να α­κο­λου­θή­σει με τις σύν­το­μες κυ­βερ­νη­τι­κές θη­τεί­ες που ε­πι­τρέ­πει το σύν­ταγ­μα για την δι­α­κυ­βέρ­νη­ση του τό­που. Αυ­τή ό­μως η πρό­νοι­α της δη­μο­κρα­τί­ας και η ταυ­τό­χρο­νη α­δυ­να­μί­α για α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα ε­νός μα­κρό­πνο­ου σχε­δια­σμού α­να­δει­κνύ­ει το αν­τα­γω­νι­στι­κό πο­λι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα των Πε­ρι­φε­ρει­ών. Για­τί ο τρό­πος και ο χρό­νος δι­α­κυ­βέρ­νη­σης τους, ό­πως αυ­τός προ­κύ­πτει α­πό την ε­φαρ­μο­γή του νό­μου «Καλ­λι­κρά­της», και η ύ­παρ­ξη ο­λο­κλη­ρω­μέ­νου σχε­δί­ου, τους ε­πι­τρέ­πει να ε­πα­να­φέ­ρουν την οι­κο­νο­μί­α στις πα­ρα­γω­γι­κές βά­σεις σε μια πο­ρεί­α αν­τί­στρο­φη: α­νά­πτυ­ξη α­πό τις Πε­ρι­φέ­ρει­ες στην χώ­ρα.

Η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση του α­δι­ε­ξό­δου δι­α­τή­ρη­σης με­γά­λων ελ­λειμ­μά­των και συσ­σώ­ρευ­σης χρε­ών για την χρη­μα­το­δό­τη­ση των δι­κτύ­ων κοι­νω­νι­κής α­σφά­λειας και το δι­ευ­ρυ­μέ­νο κρά­τος ο­δη­γεί πλέ­ον στην δη­μι­ουρ­γί­α οι­κο­νο­μί­ας βα­σι­σμέ­νης στην α­γο­ρά. Μιας οι­κο­νο­μί­ας που ε­πι­κεν­τρώ­νε­ται στον ι­δι­ω­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα των ε­πεν­δύ­σε­ων, μέ­σα α­πό χα­μη­λό­τε­ρη φο­ρο­λό­γη­ση προ­κει­μέ­νου να α­πε­λευ­θε­ρω­θεί ο συσ­σω­ρευ­μέ­νος πλού­τος του τό­που που τρο­φο­δο­τεί την ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα.

Το μέλ­λον ό­μως έγ­κει­ται στην ψη­φια­κή τε­χνο­λο­γί­α, στις τε­χνο­λο­γί­ες χα­μη­λών ρύ­πων και α­πο­τυ­πώ­μα­τος, και στις φαρ­μα­κευ­τι­κές και­νο­το­μί­ες και αυ­τό α­πο­τε­λεί μια σύγ­χρο­νη πρό­κλη­ση για ε­μάς. Το μέλ­λον εί­ναι χτι­σμέ­νο για τις γε­νι­ές που πα­ρά­γει σή­με­ρα η κρί­ση και ο­φεί­λου­με α­πέ­ναν­τι σε αυ­τές τις γε­νι­ές να στα­θού­με υ­πεύ­θυ­να για να εμ­πο­δί­σου­με έ­να εμ­φύ­λιο γε­νε­ών. Για­τί πρέ­πει να εί­ναι ξε­κά­θα­ρο στο μυα­λό μας ό­τι τα οι­κο­νο­μι­κά μιας χώ­ρας μπο­ρούν να α­πο­τε­λέ­σουν μια μορ­φή πο­λέ­μου, τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα του ο­ποί­ου έ­χουν την ί­δια σφο­δρό­τη­τα με τις παγ­κό­σμι­ες συρ­ρά­ξεις. Ο στρα­τη­γι­κός σχε­δια­σμός που δη­μι­ουρ­γή­σα­με πριν α­πό τέσ­σε­ρα χρό­νια και η βή­μα- βή­μα υ­λο­ποί­η­σή του, έ­χει αρ­χί­σει να α­πο­δί­δει καρ­πούς. Η ε­πό­με­νη πεν­τα­ε­τί­α θα εί­ναι ε­κεί­νη, στο χρο­νι­κό πλαί­σιο της ο­ποί­ας θα ε­πι­τύ­χου­με μια νέ­α πε­λο­πον­νη­σια­κή, α­να­πτυ­ξια­κή και αν­θρω­πο­κεν­τρι­κή Α­να­γέν­νη­ση, που θα τρα­βή­ξει μπρο­στά και την χώ­ρα, σε μια νέ­α δο­μή, αυ­τή των αν­τα­γω­νι­στι­κών και πα­ρα­γω­γι­κών πε­ρι­φε­ρει­ών, που μπο­ρούν να βγουν μπρο­στά και να α­παι­τή­σουν την δη­μι­ουρ­γί­α της Νέ­ας Ευ­ρώ­πης, των ι­σό­τι­μων ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών.