Του Θόδωρου Σταυριανόπουλου*

Οι ε­κλο­γές σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη τε­λεί­ω­σαν. Ό­λοι, νι­κη­τές και ητ­τη­μέ­νοι πά­λε­ψαν για τα ί­δια α­κρι­βώς πράγ­μα­τα. Ό­λοι υ­πο­σχέ­θη­καν ό­τι σε ό­ποι­α θέ­ση και αν  βρε­θούν με­τά τις ε­κλο­γές θα α­γω­νι­στούν για το κα­λό του τό­που, για το κα­λό των πο­λι­τών, για το κα­λό της Ευ­ρώ­πης. Α­πο­ρί­ας ά­ξιον εί­ναι να δού­με που θα χω­ρέ­σει ό­λη αυ­τή η κα­λο­σύ­νη και ό­λη αυ­τή η δι­ά­θε­ση προ­σφο­ράς α­π’ ό­λους. Γύ­ρω μας υ­πάρ­χει πό­νος, δυ­στυ­χί­α και σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις α­πελ­πι­σί­α. Ε­κα­τον­τά­δες οι­κο­γέ­νει­ες δί­νουν κα­θη­με­ρι­νά την μά­χη της ε­πι­βί­ω­σης, νέ­οι άν­θρω­ποι ψά­χνουν την ευ­και­ρί­α της ε­παγ­γελ­μα­τι­κής α­πο­κα­τά­στα­σης, ψά­χνουν την ευ­και­ρί­α α­ξι­ο­ποί­η­σης των σπου­δών τους.

Οι στιγ­μές εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λες για ό­λους μας. Θε­ω­ρώ ό­τι η συμ­με­το­χή στα κοι­νά πρέ­πει να έ­χει έ­ναν και μο­να­δι­κό στό­χο. Την προ­σφο­ρά. Χω­ρίς αυ­τή η συμ­με­το­χή γί­νε­ται έ­να α­νό­η­το κυ­νή­γι φι­λο­δο­ξι­ών που συ­νή­θως κα­τα­λή­γει σε προ­σω­πι­κά α­δι­έ­ξο­δα. Η νέ­α πεν­τα­ε­τί­α δι­α­κυ­βέρ­νη­σης που έρ­χε­ται, αυ­το­δι­οι­κη­τι­κά στην Ελ­λά­δα και δι­οι­κη­τι­κά στην Ε­νω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη έ­χει υ­πο­χρέ­ω­ση να α­να­δεί­ξει το αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο, που θα τα­κτο­ποι­ή­σει τα βα­σι­κά κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα. Στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση σή­με­ρα, ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ροι κά­τοι­κοι προ­σχω­ρούν στο ρεύ­μα του ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμού και αμ­φι­σβη­τούν το ι­στο­ρι­κό εγ­χεί­ρη­μα της  σύμ­πρα­ξης των κρα­τών – με­λών. Δι­α­πι­στώ­νουν ό­τι χρό­νο με το χρό­νο η ό­λη ει­κό­να των ευ­ρω­πα­ϊ­κών κοι­νω­νι­ών γί­νε­ται δια­ρκώς και πιο «γκρί­ζα». Η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση, τα πο­λύ­χρο­να προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας, τα Μνη­μό­νια εί­ναι πλέ­ον στην κα­θη­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή α­τζέν­τα.

Η οι­κο­νο­μι­κή ύ­φε­ση έ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει έ­να τε­ρά­στιο πο­σο­στό α­νερ­γί­ας και δεν πεί­θε­ται κα­νέ­νας ό­τι μπο­ρεί να ε­πέλ­θει α­νά­καμ­ψη της οι­κο­νο­μί­ας της γη­ραι­άς η­πεί­ρου. Αν βέ­βαι­α προ­χω­ρή­σου­με και σε έ­ναν πρό­χει­ρο α­πο­λο­γι­σμό, με βά­ση τη δια­ρκή ι­χνο­γρά­φη­ση των τά­σε­ων για την ευ­ρω­πα­ϊ­κή προ­ο­πτι­κή, θα δι­α­πι­στω­θεί ό­τι η με­γά­λη πλει­ο­ψη­φί­α των ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών ε­κτι­μούν ό­τι η ζω­ή τους έ­χει χει­ρο­τε­ρεύ­σει με την α­νά­πτυ­ξη της Ε.Ε. και δεν βλέ­πουν με αι­σι­ό­δο­ξη στά­ση το μέλ­λον του ό­λου εγ­χει­ρή­μα­τος. Οι ευ­ρω­παί­οι πο­λί­τες σή­με­ρα αν­τι­λαμ­βά­νον­ται ό­τι υ­πάρ­χει σο­βα­ρό­τα­το δη­μο­κρα­τι­κό έλ­λειμ­μα, ό­τι υ­πάρ­χει κε­νό πο­λι­τι­κής νο­μι­μο­ποί­η­σης των α­πο­φά­σε­ων. Οι πο­λί­τες και οι λα­οί συμ­με­τέ­χουν στις ευ­ρω­ε­κλο­γές με έ­να κα­θα­ρά συμ­βο­λι­κό πε­ρι­ε­χό­με­νο, γι’ αυ­τό και τα πο­σο­στά α­πο­χής τους εί­ναι εν­τυ­πω­σια­κά με­γά­λα. Αι­σθά­νον­ται ό­τι το ό­λο ευ­ρω­πα­ϊ­κό σκη­νι­κό εί­ναι δη­μι­ουρ­γη­μέ­νο για τη με­τα­φο­ρά οι­κο­νο­μι­κών πό­ρων α­πό την πε­ρι­φέ­ρεια της Ε.Ε. προς το κέν­τρο της.

Και ε­δώ τί­θε­ται έ­να σο­βα­ρό ζή­τη­μα. Η Ευ­ρώ­πη θα αν­τι­τα­χθεί στον δι­ε­θνή οι­κο­νο­μι­κό αν­τα­γω­νι­σμό στις άλ­λες δύ­ο με­γά­λες α­να­πτυ­ξια­κές ε­νό­τη­τες του Κό­σμου, Κί­να και Η.Π.Α.; Για­τί εί­ναι προ­φα­νές ό­τι ο ευ­ρω­παί­ος δεν πρό­κει­ται να δε­χθεί με­ρο­κά­μα­τα α­σι­α­τι­κής κο­πής. Προς το πα­ρόν τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και οι αν­τι­δρά­σεις των λα­ών δη­μι­ουρ­γούν το κα­τάλ­λη­λο υ­πό­στρω­μα και εί­ναι βέ­βαι­ο ό­τι οι ευ­ρω­παί­οι πο­λί­τες και ερ­γα­ζό­με­νοι την προ­σε­χή πεν­τα­ε­τί­α θα α­να­ζη­τή­σουν προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση για έ­να δι­κό τους ελ­πι­δο­φό­ρο μέλ­λον. Έ­να μέλ­λον που στο κέν­τρο της στό­χευ­σής του θα έ­χει τον άν­θρω­πο-πο­λί­τη και που θα συ­νε­πι­κου­ρεί­ται α­πό έ­να μον­τέ­λο ε­θε­λον­τι­σμού που θα κα­λύ­πτει α­δυ­να­μί­ες της Πο­λι­τεί­ας και που θα προ­σφέ­ρει θαλ­πω­ρή και ζε­στα­σιά α­κό­μα και στις αυ­λές που δεν μπαί­νει ο ή­λιος.

*Μα­θη­μα­τι­κός-Περιφερειακός Σύμβουλος