Του Ο­δυσ­σέ­α Βου­δού­ρη

Α­γα­πη­τοί φί­λοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σας ευ­χα­ρι­στώ για την πρό­σκλη­ση να πα­ρα­κο­λου­θή­σω την Κεν­τρι­κή Ε­πι­τρο­πή του κόμ­μα­τός σας. Ως φι­λι­κή αν­τα­πό­κρι­ση, ε­πι­τρέψ­τε μου να δι­α­τυ­πώ­σω κά­ποι­ες σκέ­ψεις για το ση­μαν­τι­κό θέ­μα των συμ­μα­χι­ών, το ο­ποί­ο και συ­ζη­τά­τε.

Δεν εί­ναι κα­κό να δι­εκ­δι­κεί­τε (και α­κό­μα κα­λύ­τε­ρο βέ­βαι­α να πε­τύ­χε­τε) την ε­κλο­γι­κή αυ­το­δυ­να­μί­α, έ­στω και με αυ­τό το νό­θο ε­κλο­γι­κό σύ­στη­μα. Θα ή­ταν λά­θος ό­μως να α­να­χθεί σε στρα­τη­γι­κό στό­χο. Πρώ­τον δι­ό­τι εί­ναι ο­ξύ­μω­ρο έ­να κόμ­μα, που θέ­τει ως α­δι­α­πραγ­μά­τευ­τη αρ­χή την α­πλή α­να­λο­γι­κή, να βα­σί­ζει την νί­κη του στο δι­α­βό­η­το μπό­νους των 50 ε­δρών, για να ε­ξα­σφα­λί­σει κυ­βέρ­νη­ση με 51% των βου­λευ­τών με 36 ή 38% των ψη­φο­φό­ρων.
Δεύ­τε­ρον και κυ­ρι­ό­τε­ρο δι­ό­τι θα γυ­ρί­σει μπού­με­ρανγκ! Μό­λις πλη­σι­ά­σε­τε το πο­λυ­πό­θη­το ό­ριο της αυ­το­δυ­να­μί­ας, οι κα­ταρ­ρέ­ον­τες αλ­λά δι­ό­λου α­φε­λείς νε­ο­δη­μο­κρα­το­πα­σό­κοι, θα κά­νουν την α­νάγ­κη φι­λο­τι­μί­α, και θα φέ­ρουν ε­κεί­νοι την α­πλή α­να­λο­γι­κή! Και τό­τε, μέ­χρι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να φτά­σει το 51% των ψη­φι­σάν­των, ο δρό­μος θα εί­ναι μα­κρύς σύν­τρο­φοι…
Ε­πι­πλέ­ον, σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, η ε­πι­τυ­χί­α μιας κυ­βέρ­νη­σης α­να­τρο­πής α­παι­τεί την ευ­ρύ­τε­ρη δυ­να­τή στή­ρι­ξη.

Εί­ναι λοι­πόν προ­φα­νές ό­τι θα χρει­α­στεί­τε συμ­μά­χους αν σκο­πεύ­ε­τε να κυ­βερ­νή­σε­τε. Χρή­σι­μο εί­ναι συ­νε­πώς να α­να­λο­γι­στού­με τι ση­μαί­νει «σύμ­μα­χος». Και πρώ­τα α­π’ ό­λα να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ό­τι άλ­λο εί­ναι «σύμ­μα­χος» και άλ­λο εί­ναι «βο­η­θη­τι­κό προ­σω­πι­κό». Το βο­η­θη­τι­κό προ­σω­πι­κό προσ­λαμ­βά­νε­ται με τους ό­ρους που υ­πα­γο­ρεύ­ει το α­φεν­τι­κό. Και α­πο­λύ­ε­ται αν­τι­στοί­χως. Ο σύμ­μα­χος ό­μως, ό­σο μι­κρός και να εί­ναι, έ­χει ά­πο­ψη και, στο βαθ­μό που το α­να­λο­γεί, δι­και­ού­ται να ε­πη­ρε­ά­σει την κα­τά­στα­ση. Για να έ­χεις σύμ­μα­χο, ό­σο και να εί­σαι σε πλε­ο­νε­κτι­κή θέ­ση, πρέ­πει να σέ­βε­σαι την ά­πο­ψη και την πο­ρεί­α του. Οι ο­ποί­ες, α­πό­ψεις και πο­ρεί­ες, προ­φα­νώς εί­ναι δι­α­κρι­τές, ει­δάλ­λως δεν θα υ­πήρ­χε θέ­μα να «συμ­μα­χή­σει» αλ­λά α­πλά να «εν­τα­χθεί». Και τό­τε δεν μι­λά­με για συμ­μα­χί­ες αλ­λά για δι­εύ­ρυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως ε­νια­ίου κόμ­μα­τος. Πρέ­πει ε­πί­σης να γί­νει α­πο­δε­κτό ό­τι ο κοι­νός συμ­μα­χι­κός στό­χος, θα ε­σω­κλεί­ει του­λά­χι­στον και έ­να μέ­ρος των δι­α­κρι­τών α­πό­ψε­ων του συμ­μά­χου. Ει­δάλ­λως δεν θα πρό­κει­ται για συμ­μα­χί­α αλ­λά για προ­σχώ­ρη­ση.

Και ε­δώ μπαί­νει το κρί­σι­μο θέ­μα: ποι­ο μπο­ρεί να εί­ναι κα­τά βά­ση το πο­λι­τι­κό πε­ρι­ε­χό­με­νο της συμ­μα­χί­ας σή­με­ρα;

Μέ­χρι πρό­σφα­τα (ε­κλο­γές του 2012), ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή­ταν έ­να μι­κρό κόμ­μα, που α­σκού­σε κρι­τι­κή και ο­ρα­μα­τι­ζό­ταν το σο­σι­α­λι­σμό, χω­ρίς ό­μως να έ­χει κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα και χω­ρίς να δι­εκ­δι­κεί κυ­βερ­νη­τι­κή ε­ξου­σί­α. Σή­με­ρα εί­ναι το πρώ­το κόμ­μα, που και πρό­γραμ­μα έ­χει, και ε­ξου­σί­α δι­εκ­δι­κεί. Ας θέ­σου­με λοι­πόν ευ­θέ­ως το ε­ρώ­τη­μα: εί­ναι σή­με­ρα ο σο­σι­α­λι­σμός το κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;
Δεν νο­μί­ζω. Και ελ­πί­ζω να μην με δι­α­ψεύ­σε­τε.

Το γε­γο­νός ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (και γε­νι­κό­τε­ρα μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς) δεν θα εγ­κα­θι­δρύ­σει τον σο­σι­α­λι­σμό στην τε­τρα­ε­τί­α που θα τον ε­ξου­σι­ο­δο­τή­σουν οι πο­λί­τες να κυ­βερ­νή­σει, ση­μαί­νει ό­τι θα κά­νει δι­α­χεί­ρι­ση του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου συ­στή­μα­τος; (ό­πως θα ή­θε­λε να μας πεί­σει το ΚΚΕ: ή κομ­μου­νι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση τώ­ρα, ή ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση του κε­φα­λαί­ου).
Προ­φα­νώς ό­χι!

Τι θα κά­νου­με λοι­πόν; Αυ­τό πρέ­πει με α­πλά λό­για να ε­ξη­γη­θεί.

Ε­μείς, εν δυ­νά­μει σύμ­μα­χοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πο­λύ πιο μι­κροί α­π’ αυ­τόν αλ­λά ό­χι υ­πο­χρε­ω­τι­κά λι­γό­τε­ρο α­ρι­στε­ροί, έ­χου­με δι­ευ­κρι­νί­σει την θέ­ση μας. Στό­χος μιας α­ρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι να βγού­με α­πό την κρί­ση με ό­ρους κοι­νω­νι­κούς και ε­θνι­κούς. Αν το πε­τύ­χει αυ­τό μια α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση, με συμ­μά­χους ό­χι υ­πο­χρε­ω­τι­κά α­ρι­στε­ρούς, αλ­λά υ­πο­χρε­ω­τι­κά που νοι­ά­ζον­ται για την κοι­νω­νί­α και την Ελ­λά­δα (ναι, υ­πάρ­χουν και τέ­τοι­οι, σας δι­α­βε­βαι­ώ­νω!­), η α­ρι­στε­ρά θα έ­χει κά­νει έ­να τε­ρά­στιο άλ­μα: θα έ­χει πεί­σει ό­τι εί­ναι ι­κα­νή να κυ­βερ­νή­σει και να υ­λο­ποι­ή­σει ε­πι­τυ­χώς μια πο­λι­τι­κή που υ­πη­ρε­τεί τους πολ­λούς. Και τό­τε οι πολ­λοί, δη­λα­δή ο λα­ός, θα την εμ­πι­στευ­τούν και για έ­να ε­πό­με­νο βή­μα.

Ας το πού­με λοι­πόν ξε­κά­θα­ρα: ο σο­σι­α­λι­σμός δεν θα ε­πέλ­θει με την κα­τά­λη­ψη κά­ποι­ων «χει­με­ρι­νών α­να­κτό­ρων». Θα έρ­θει, με το κα­λό, βή­μα-βή­μα, ό­χι με πρω­το­πό­ρες μει­ο­ψη­φί­ες και ε­παγ­γελ­μα­τί­ες ε­πα­να­στά­τες, αλ­λά με τον κό­σμο να πεί­θε­ται προ­ο­δευ­τι­κά α­πό αν­θρώ­πους που βρί­σκον­ται σε ό­σμω­ση με αυ­τόν και πράτ­τουν α­νά­λο­γα.