Της  Αν­τω­νί­ας Μπού­ζα

Πομ­πώ­δεις εκ­φρά­σεις και χα­ρα­κτη­ρι­σμοί συ­νο­δεύ­ουν τα μό­νι­μα ό­χι των αν­τι­πο­λι­τεύ­σε­ων σε κά­θε προ­τει­νό­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή αλ­λα­γή Ο­ΤΙ κι αν α­φο­ρά αυ­τή.

Τι για Μερ­κε­λι­στές α­κού­με,τι για ξε­που­λή­μα­τα, για προ­δο­σί­ες, για δο­σί­λο­γους μνη­μο­νια­κούς, για ε­περ­χό­με­νους τι­μω­ρούς-πα­τρι­ώ­τες και πολ­λά α­κό­μα που ε­κνευ­ρί­ζουν κι α­πο­γο­η­τεύ­ουν τον Ελ­λη­νι­κό λα­ό, που βι­ώ­νει πραγ­μα­τι­κά, δύ­σκο­λες κι ε­πώ­δυ­νες κα­τα­στά­σεις .

Τον ε­κνευ­ρί­ζουν, δι­ό­τι α­πό το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της Χώ­ρας μας, πε­ρι­μέ­νου­με σώ­φρο­να συμ­πε­ρι­φο­ρά, α­πο­δο­χή των λα­θών και συμ­πε­ρι­φο­ρών που ευ­θύ­νον­ται για τη γο­να­τι­σμέ­νη Ελ­λά­δα, ε­πα­να­προσ­δι­ο­ρι­σμό στό­χων, συ­ναν­τί­λη­ψη, συμ­πό­ρευ­ση και δου­λειά, με έ­ναν και μό­νο σκο­πό: Την ε­πα­να­φο­ρά σε κα­νο­νι­κές συν­θή­κες δι­α­βί­ω­σης τον Ελ­λη­νι­κό λα­ό.

Αν­τί αυ­τού, βλέ­που­με πως ζουν στο δι­κό τους κό­σμο, ω­σάν να μην άγ­γι­ξε κα­νέ­ναν τους η τρα­γι­κό­τη­τα των στιγ­μών.

Έ­τσι μα­θαί­νου­με για γρα­φι­κούς Δι­α­μαν­τό­που­λους, πως νοι­ά­ζον­ται για τη δι­α­βί­ω­ση του.. έ­νο­πλου μα­χη­τή Ξη­ρού, για κυ­ρί­ες που ε­πι­δει­κνύ­ουν τα…ε­πώ­νυ­μα συ­νο­λά­κια κι α­ξε­σου­άρ τους εν μέ­σω κραυ­γών και γε­λοι­ό­τη­τας, για φι­λό­δο­ξους που φτιά­χνουν κι α­πό έ­να κόμ­μα κά­θε μή­να και λοι­πούς, πως πα­λεύ­ουν με νύ­χια και με δόν­τια να κρα­τή­σουν α­λώ­βη­το, το σά­πιο πε­λα­τεια­κό σύ­στη­μα του δι­ευ­ρυ­μέ­νου δη­μό­σιου το­μέ­α και των ΔΕ­ΚΟ, που ε­ξέ­θρε­ψε συν­δι­κα­λι­στές παν­το­δύ­να­μους συ­νο­μι­λη­τές της ε­ξου­σί­ας, δι­α­φθο­ρά, α­κι­νη­σί­α , δυσ­λει­τουρ­γί­ες, πο­λυ­κερ­μα­τι­σμό αρ­μο­δι­ο­τή­των και συ­νέ­βα­λε στην α­να­πτυ­ξια­κή μας υ­στέ­ρη­ση.

Δεν θέ­λουν λέ­ει οι συν­δι­κα­λι­στές την α­ξι­ο­λό­γη­ση, δεν θέ­λουν την κι­νη­τι­κό­τη­τα, δεν θέ­λουν τη λει­τουρ­γι­κό­τη­τα των υ­πη­ρε­σι­ών και ε­πι­ζη­τούν αυ­τοί να ο­ρί­ζουν τον τρό­πο, τις με­θό­δους και τις δι­α­δι­κα­σί­ες. Ποι­ος εί­ναι ο Έλ­λη­νας που δη­λώ­νει ευ­χα­ρι­στη­μέ­νος α­πό τη Δη­μό­σια Δι­οί­κη­ση; Ποι­ος εί­ναι αυ­τός που δεν έ­χει ε­κνευ­ρι­στεί σε ο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις, α­πό την α­δι­α­φο­ρί­α και α­πο­λυ­τό­τη­τα με­ρι­κών δη­μο­σί­ων λει­τουρ­γών που ε­φαρ­μό­ζουν νό­μους κα­τά το δο­κούν και ο­δη­γούν τους πο­λί­τες σε α­δι­έ­ξο­δα ;

Εν τέ­λει , αν ή­σαν ό­λα τό­σο ά­ρι­στα δο­μη­μέ­να στην Ελ­λη­νι­κή Πο­λι­τεί­α, για­τί φτά­σα­με ως ε­δώ; Για­τί ε­νώ πλη­ρώ­νου­με πολ­λά, α­πο­λαμ­βά­νου­με ως πο­λί­τες λί­γα;

Για­τί χά­νον­ται ε­πεν­δύ­σεις α­πό την κω­λυ­σι­ερ­γί­α δη­μο­σί­ων λει­τουρ­γών;

Για­τί κα­θυ­στε­ρούν α­παν­τή­σεις, αυ­το­ψί­ες, έ­λεγ­χοι κλπ;

Βέ­βαι­α οι ευ­θύ­νες βα­ρύ­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που δεν εν­νο­εί νο­μο­θε­τι­κά να α­πλο­ποι­ή­σει δι­α­δι­κα­σί­ες και με πο­λυ­νο­μί­α, κα­τα­κερ­μα­τι­σμό κι αλ­λη­λο­κά­λυ­ψη αρ­μο­δι­ο­τή­των, έ­χει ο­δη­γή­σει σε έρ­που­σα κα­τά­στα­ση τη δη­μό­σια δι­οί­κη­ση.

Το α­πό­λυ­το κομ­μα­τι­κό συμ­φέ­ρον και οι προ­σω­πι­κές στρα­τη­γι­κές, έ­χουν ο­δη­γή­σει κά­ποι­ες με­λα­νές στιγ­μές για τη Δη­μο­κρα­τί­α συμ­πο­λι­τευ­ό­με­νους και αν­τι­πο­λι­τευ­ό­με­νους βου­λευ­τές σε υ­περ­βο­λές, τυ­πο­λα­τρί­α, λε­κτι­κές α­κρο­βα­σί­ες και συμ­πε­ρι­φο­ρές εν­τός του Ελ­λη­νι­κού Κοι­νο­βου­λί­ου, που ε­κτός του θυ­μού, μό­νο το  γέ­λω­τα και την α­πα­ξί­α προ­κα­λούν κι α­πο­γο­η­τεύ­ουν σφό­δρα το λα­ό.

Ε­πει­δή η υ­πο­μο­νή ό­λων μας ε­ξαν­τλεί­ται α­πό τις εμ­φα­νείς κι ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νες κα­τα­στά­σεις που δεν ο­δη­γούν που­θε­νά, πα­ρά μό­νο σε ό­ξυν­ση και σε α­πα­ξί­ω­ση της πο­λι­τι­κής γε­νι­κά, πρέ­πει ό­σοι δη­λώ­νουν υ­πέρ­μα­χοι της Ελ­λά­δος και της ευ­η­με­ρί­ας του δο­κι­μα­ζό­με­νου λα­ού της, να α­γω­νι­στούν για την α­να­στρο­φή της κα­τά­στα­σης.

Να αλ­λά­ξουν ρό­τα και να κα­τα­πια­στούν ει­λι­κρι­νώς με τα ευ­ά­λω­τα και δύ­σκο­λα, α­φή­νον­τας στην ά­κρη λε­ον­τα­ρι­σμούς, α­κρο­βα­σί­ες και εν­τυ­πω­σια­σμούς.

Α­πό ει­λι­κρί­νεια, σχέ­διο, ό­ρα­μα και λύ­σεις έ­χου­με α­νάγ­κη, ό­χι α­πό …ε­ξυ­πνα­δού­λες και αν­τι­πα­λό­τη­τες των τη­λε­πα­ρα­θύ­ρων!