«Σα­ράν­τα χρό­νια α­πό την πτώ­ση της χούν­τας και την α­πο­κα­τά­στα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας, οι δυ­νά­μεις του δη­μο­κρα­τι­κού τό­ξου ο­φεί­λουν να κρα­τή­σουν ζων­τα­νές τις μνή­μες των α­γώ­νων και των θυ­σι­ών. Για τη νέ­α γε­νιά που αν­τι­με­τω­πί­ζει σή­με­ρα το φά­σμα της α­νερ­γί­ας και της πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­σης, η μό­νη εγ­γύ­η­ση για έ­να κα­λύ­τε­ρο αύ­ριο εί­ναι η δι­εύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και οι πα­ρα­κα­τα­θή­κες της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης» α­να­φέ­ρει η α­να­κοί­νω­ση της Α­γί­ου Κων­σταν­τί­νου και συ­νε­χί­ζει,
«Οι ι­σο­πε­δω­τι­κές α­να­φο­ρές στη με­τα­πο­λί­τευ­ση και η δι­όγ­κω­ση ό­σων αρ­νη­τι­κών ση­μά­δε­ψαν αυ­τές τις τέσ­σε­ρις δε­κα­ε­τί­ες, δεν μπο­ρούν να α­πο­κρύ­ψουν το γε­γο­νός ό­τι η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α έ­ζη­σε τη μα­κρο­βι­ό­τε­ρη ε­πο­χή κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, πο­λυ­φω­νί­ας και ε­λευ­θε­ρί­ας. Σή­με­ρα, που, υ­πό την πί­ε­ση της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, πολ­λές α­πό τις κα­τα­κτή­σεις αυ­τής της πε­ρι­ό­δου αμ­φι­σβη­τούν­ται και οι αρ­νη­τές της δη­μο­κρα­τί­ας ση­κώ­νουν κε­φά­λι, κα­θή­κον ό­λων, πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων και πο­λι­τών, εί­ναι να πε­ρι­φρου­ρή­σουν το δη­μο­κρα­τι­κό κε­κτη­μέ­νο και να α­γω­νι­σθούν για ι­σο­νο­μί­α και κοι­νω­νι­κή δι­και­ο­σύ­νη».