Σπάρ­τα­κος: «Άλ­λος έ­νας ερ­γα­ζό­με­νος έ­γι­νε θύ­μα της α­νάλ­γη­της συγ­κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής.»

Έ­νορ­κη Δι­οι­κη­τι­κή Ε­ξέ­τα­ση συ­νέ­στη­σε η ΔΕ­Η για τη δι­ε­ρεύ­νη­ση των συν­θη­κών κά­τω α­πό τις ο­ποί­ες συ­νέ­βη χθες το τρα­γι­κό δυ­στύ­χη­μα στο ο­ρυ­χεί­ο του Λι­γνι­τι­κού Κέν­τρου Με­γα­λό­πο­λης.

Η ΔΕ­Η σε α­να­κοί­νω­σή της α­νέ­φε­ρε ό­τι «με ο­δύ­νη α­να­κοι­νώ­νει πως την Κυ­ρια­κή 17 Αυ­γού­στου 2014 και ώ­ρα πε­ρί­που 19.00 μ.μ. στο ο­ρυ­χεί­ο του Λι­γνι­τι­κού Κέν­τρου Με­γα­λό­πο­λης, ερ­γα­ζό­με­νος της ε­πι­χεί­ρη­σης υ­πέ­στη η­λε­κτρο­πλη­ξί­α κα­τά τη διά­ρκεια ερ­γα­σί­ας η­λε­κτρο­λο­γι­κής ε­πι­σκευ­ής κα­δο­φό­ρου εκ­σκα­φέ­α. Ο ερ­γα­ζό­με­νος της ΔΕ­Η με­τα­φέρ­θη­κε α­μέ­σως στο Κέν­τρο Υ­γεί­ας Με­γα­λό­πο­λης ό­που δι­α­πι­στώ­θη­κε ο θά­να­τός του.

Τα αί­τια του α­τυ­χή­μα­τος δι­ε­ρευ­νούν οι αρ­μό­δι­ες αρ­χές, ε­νώ πα­ράλ­λη­λα η ΔΕ­Η συ­νέ­στη­σε Ε­πι­τρο­πή Έ­νορ­κης Δι­οι­κη­τι­κής Ε­ξέ­τα­σης».

Σύμ­φω­να με τη ΔΕ­Η, το Λι­γνι­τι­κό Κέν­τρο Με­γα­λό­πο­λης εί­ναι πι­στο­ποι­η­μέ­νο α­πό τις 10 Ι­ου­λί­ου 2014 α­πό την E­u­r­o­c­e­rt, α­να­φο­ρι­κά με το σύ­στη­μα Δι­α­χεί­ρι­σης Υ­γεί­ας και Α­σφά­λειας στην Ερ­γα­σί­α στο εν λό­γω ο­ρυ­χεί­ο.

Εν το με­τα­ξύ σε α­να­κοί­νω­σή του το Σω­μα­τεί­ο ερ­γα­ζο­μέ­νων στην ΔΕ­Η «Σπάρ­τα­κος» το­νί­ζει ό­τι άλ­λος έ­νας ερ­γα­ζό­με­νος έ­γι­νε θύ­μα της α­νάλ­γη­της συγ­κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής.

Συγ­κε­κρι­μέ­να στην α­να­κοί­νω­σή του το σω­μα­τεί­ο των ερ­γα­ζο­μέ­νων το­νί­ζει:

«Με μια α­κό­μα αν­θρώ­πι­νη ψυ­χή πλη­ρώ­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι της ΔΕ­Η την εγ­κλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή της Κυ­βέρ­νη­σης και την α­δυ­να­μί­α της Δι­οί­κη­σης της ΔΕ­Η να αν­τι­δρά­σει και να πρά­ξει τα αυ­το­νό­η­τα.

Τρα­γι­κό θύ­μα της ζο­φε­ρής κα­τά­στα­σης που «κα­τα­πί­νει» αν­θρώ­πι­νες ζω­ές, 45χρονος συ­νά­δελ­φος ερ­γα­ζό­με­νος στη Με­γα­λό­πο­λη (Η­λε­κτρο­λό­γος Αρ­χι­τε­χνί­της, Πρό­ε­δρος του ΣΟΣ ΔΕ­Η Με­γα­λό­πο­λης) ο ο­ποί­ος στην προ­σπά­θειά του να ε­πι­δι­ορ­θώ­σει χα­λα­σμέ­νο δι­α­κό­πτη Υ­ψη­λής Τά­σης κε­ραυ­νο­βο­λή­θη­κε α­πό 6.000 V­o­lt.

Δυ­στυ­χώς, έ­νας α­κό­μα ερ­γα­ζό­με­νος που ο υ­πέρ­με­τρος ζή­λος και η ε­παγ­γελ­μα­τι­κή ευ­συ­νει­δη­σί­α του βύ­θι­σε στο πέν­θος την οι­κο­γέ­νειά του και την οι­κο­γέ­νεια της ΔΕ­Η.

Δυ­στυ­χώς, έ­νας α­κό­μα ερ­γα­ζό­με­νος που στην προ­σπά­θειά του να πρά­ξει ό,τι το δυ­να­τόν κα­λύ­τε­ρο μπο­ρεί για μί­α ε­πι­χεί­ρη­ση την ο­ποί­α μέ­ρα με τη μέ­ρα την βλέ­πει να κα­ταρ­ρέ­ει, πλή­ρω­σε με τη ζω­ή του την πα­ρά­λο­γη πο­λι­τι­κή που με­τα­φρά­ζε­ται σε «πε­ρισ­σό­τε­ρη δου­λειά για λι­γό­τε­ρους ερ­γα­ζό­με­νους».

Δυ­στυ­χώς, η συ­νει­δη­τή ε­πι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης (μί­α ε­πι­λο­γή που σα­φώς ε­νέ­χει και νο­μι­κές ευ­θύ­νες που δη­μι­ουρ­γούν­ται τό­σο α­πό το γε­γο­νός ό­τι μη­χα­νή­μα­τα και ε­ξο­πλι­σμός ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων μέ­νουν ε­κτός λει­τουρ­γί­ας με α­πο­τέ­λε­σμα υ­πέ­ρογ­κα δι­α­φυ­γόν­τα κέρ­δη για την ΔΕ­Η ό­σο και α­πό την μη τή­ρη­ση του ορ­γα­νο­γράμ­μα­τος), η α­δυ­να­μί­α της Δι­οί­κη­σης και η νο­ο­τρο­πί­α των ερ­γα­ζό­με­νων να υ­περ­βά­λουν ε­αυ­τό και να α­ψη­φούν τους κιν­δύ­νους έ­χουν γί­νει οι χει­ρό­τε­ρες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την πρό­κλη­ση ερ­γα­τι­κών α­τυ­χη­μά­των.

Ο ΣΠΑΡ­ΤΑ­ΚΟΣ για μί­α α­κό­μα φο­ρά κα­λεί:

► τους ερ­γα­ζό­με­νους να ΜΗΝ πραγ­μα­το­ποι­ούν κα­μί­α ερ­γα­σί­α χω­ρίς να πλη­ρούν­ται Α­ΠΟ­ΛΥ­ΤΩΣ ό­λοι οι ό­ροι υ­γι­ει­νής και α­σφά­λειας. Την ώ­ρα που η κυ­βέρ­νη­ση ε­πι­δει­κνύ­ει προ­κλη­τι­κή ο­λι­γω­ρί­α οι ερ­γα­ζό­με­νοι δε θα πρέ­πει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση να ε­πι­τρέ­πουν ο υ­πέρ­με­τρος ζή­λος τους να δη­μι­ουρ­γεί ε­πι­σφα­λείς συν­θή­κες στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά τους.

► την κυ­βέρ­νη­ση και τη Δι­οί­κη­ση της ΔΕ­Η να σκύ­ψουν ε­πι­τέ­λους πά­νω στο πρό­βλη­μα που δη­μι­ουρ­γεί το κα­θε­στώς της α­πα­γό­ρευ­σης των προσ­λή­ψε­ων στη ΔΕ­Η, κα­θώς το κα­θε­στώς αυ­τό εί­ναι που προ­σθέ­τει συ­νε­χώς α­θώ­α θύ­μα­τα στη μαύ­ρη λί­στα με τους νε­κρούς ερ­γα­ζό­με­νους στη ΔΕ­Η.

Ο ΣΠΑΡ­ΤΑ­ΚΟΣ για μί­α α­κό­μα φο­ρά στέλ­νει, ε­κα­τέ­ρω­θεν, το μή­νυ­μα ό­τι:

ΤΙ­ΠΟ­ΤΑ ΔΕΝ Α­ΞΙ­ΖΕΙ ΠΕ­ΡΙΣ­ΣΟ­ΤΕ­ΡΟ Α­ΠΟ ΤΗΝ ΑΝ­ΘΡΩ­ΠΙ­ΝΗ ΖΩ­Η και ό­τι ΔΕΝ α­ξί­ζει στους ερ­γα­ζό­με­νους και τις οι­κο­γέ­νει­ές τους να ζουν την κά­θε μέ­ρα «με την ψυ­χή στο στό­μα», υ­πό συν­θή­κες που α­πει­λούν την υ­γεί­α και την α­σφά­λειά τους.

Στην οι­κο­γέ­νεια και τους φί­λους του ε­κλι­πόν­τος εκ­φρά­ζου­με τα θερ­μά συλ­λυ­πη­τή­ριά μας.»