Του Παναγιώτη Γιαννόπουλου*

Η τρέχουσα προεκλογική και οσονούπω εκλογική ατμόσφαιρα σέπεται από υγρούς, αέριους και στερεούς ρύπους, που δεν καταλείπουν αμφιβολίες για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού και την ποσότητα του πολιτικού φιλελευθερισμού, που αποτελούν κριτήρια της λειτουργικότητας της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Αυτές τις ημέρες ζούμε τη λεγόμενη περίοδο της κατασκευής των υποψηφιοτήτων, που μοιάζει με την αμαρτωλή απευθείας ανάθεση των δημοσίων έργων. Τα πολιτικά υποκείμενα όμως, δηλαδή τα κόμματα, επειδή γνωρίζουν την αλήθεια, προσπαθούν να τη μεταλλάξουν βαπτίζοντας τη διαδικασία της κατασκευής των υποψηφίων σε δήθεν διαδικασία επιλογής υποψηφίων. Άπειρες ώρες πολιτικού χρόνου, απανωτές συνεδριάσεις κομματικών οργάνων και κυρίως αδιαφανή κριτήρια απαιτούνται, ώστε να απαγγελθούν οι κατάλογοι των υποψηφίων. Σε όλα αυτά και απ’ όλα αυτά η κοινωνία, το εκλογικό σώμα, οι πολίτες παραμένουν απόντες παρακολουθώντας υπόγειες σπόντες και αδιαφανείς κόντρες. Η χρήση του παραδείγματος απαιτείται πάντοτε, ώστε να μην κατηγορηθεί το επιχείρημα για βερμπαλισμό και η παρατήρηση για δογματισμό. Το εκλογικό σώμα της Μεσσηνίας αποτελείται από χιλιάδες πολίτες. Οι τοπικές οργανώσεις των κομμάτων στη Μεσσηνία είναι ισχνές και μοιάζουν με κλειστές λέσχες προσώπων, που ο ένας φοβάται τη σκιά του άλλου, δομημένες σε αμυντικές λογικές, που ενώνονται μόνο χάριν της αναπαραγωγής τους και του εσωστρεφούς αυτισμού τους. Αυτές τις τοπικές, κομματικές οργανώσεις τις διατρέχει προεχόντως η ίντριγκα και η αφερεγγυότητα και τις χαρακτηρίζει κυρίως ο παραγοντισμός και η υπερπληροφορημένη άγνοια. Αυτές οι κομματικές οργανώσεις, οι λεγόμενες Νομαρχιακές, που συναθροιζόμενες δεν ξεπερνούν την πλήρη σύνθεση ενός λόχου και δεν εκπροσωπούν την κοινωνία αλλά τον εαυτό τους, είναι εκείνες που καμώνονται, ότι επιλέγουν, πριν από εμάς και για εμάς, τους υποψηφίους, που στο τέλος μας σερβίρουν. Έτσι, μοιραία ο κατάλογος των υποψηφίων είναι ο αναμενόμενος. Έχουμε απ’ όλα. Έχουμε πρωθυπουργό, ως ταπεινό υποψήφιο, που μάλιστα δεν μπορούμε να τον σταυρώσουμε, διότι οι πρωθυπουργοί υποψήφιοι δεν χρειάζονται σταυρό, τους απελευθερώνει η εκλογική νομοθεσία από το μαρτύριο τούτο. Έχουμε υποψηφίους βουλευτές, που έχουν ξεχάσει από πότε εκλέχθηκαν βουλευτές και δε μας εξηγούν γιατί ακόμη πρέπει να τους τρώμε στη μάπα. Ίσως ακόμη τα βλαστάρια τους να μην έχουν φτάσει σε εκλογική ηλικία ή ίσως να μην κατάφεραν να μάθουν άλλη δουλειά στη ζωή τους από το «βουλευτιλίκι». Προς Θεού τι θα κάναμε, αν οι νυν βουλευτές δεν ήταν υποψήφιοι και πάλι. Σίγουρα θα καταστρεφόμασταν και θα τρέχαμε για ψυχιατρική συνδρομή. Έχουμε υποψηφίους από την ευγενή τάξη των πολιτευτών, αυτών που αποτελούν την ουρά στις επετείους και στις δημόσιες εκδηλώσεις, αγωνιζόμενοι νυχθημερόν περί πάρτης μερικών φωτογραφιών και κάποιας θεσούλας στον εν γένει δημόσιο τομέα. Έχουμε πρώην γενικούς Γραμματείς, που πιο πριν ήταν πρώην βουλευτές και πιο πριν τέκνα βουλευτών, που επανέρχονται με οίηση και κομπασμό να μας θαμπώσουν. Έχουμε επίσης υποψηφίους στελέχη, υποστελέχη, ανθυποστελέχη κομμάτων, που ενδεχομένως να μην συνομιλούν μεταξύ τους, να στεγάζονται στη ζεστή ασφαλή αγκαλίτσα ενός ορθογώνιου παραλληλόγραμμου χαρτιού, που χάριν ευκολίας ονομάζεται ψηφοδέλτιο. Ιδιαίτερη κατηγορία αποτελούν οι υποψήφιοι, που ανήκουν στο γενικό είδος «μπουμπούκια», που υποδιαιρείται σε πολλά υπο-είδη, των οποίων η απαρίθμηση δεν απαιτείται, διότι αναδύει κακοσμία και όχι μόνον. Ενδεχομένως, στην κατηγορία των μπουμπουκιών εντάσσονται και οι περιπτώσεις των πολιτικών αλλαξοκωλιών. Έτσι κλείνει ο κύκλος των υποψηφίων, που κατασκευάζονται χωρίς να αναδεικνύονται, που επιβάλλονται χωρίς να επιλέγονται και που διαφημίζονται και διαγωνίζονται χωρίς στην κομματική συσκευασία τους να εμπεριέχονται οι παρενέργειές τους. Νομίζω, ότι κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για την ποιότητα της επόμενης Βουλής και για την ποσότητα της πολιτικής αρλούμπας, που αυτή θα παράξει. Η διαδικασία της εκλογικής κυοφορίας των υποψηφίων δεν καταλείπει αισιοδοξία για τις εκλογικές γέννες της κάλπης. Στους εκλογείς και στην κοινωνία θα παραμείνουν μόνον οι ωδίνες του εκλογικού τοκετού και η διάψευση να παρατηρούμε για άλλη μια φορά την αναπαραγωγή ενός πολιτικού προσωπικού, γραφικού, επικίνδυνου, μικρόθυμου, κυκλοθυμικού, αφελούς και μερικές φορές πρόστυχου. Το ερώτημα είναι τι πράττουμε; Δεν είναι ούτε καλή, ούτε υπεύθυνη η ιδέα να μην πάμε να ψηφίσουμε. Επίσης, δεν είναι χρηστική η ιδέα να ψηφίσουμε λευκό ή άκυρο. Είναι, όμως, ωραία, έξυπνη και συναρπαστική η ιδέα να ψηφίσουμε ασταύρωτα. Να μην χαραμίσουμε κανένα σταυρό είτε μπροστά, είτε πίσω από οποιονδήποτε υποψήφιο. Έτσι, για να αποδομήσουμε το εργοστάσιο κατασκευής και τη λογική της αναπαραγωγής τους. Άλλωστε, η φαντασία του κομματικού πολιτικού προσωπικού θα εφεύρει τρόπους. Στις επόμενες εκλογές, όλοι οι υποψήφιοι θα αναγράφονται στα ψηφοδέλτια, όπως οι ροζ αγγελίες στις εφημερίδες, με πολλά άλφα, αβάδιστα, αβασάνιστα, άμεσα, άαρχα κλπ. Ασταύρωτα και με το καραϊσκάκειο «και τώρα μπορείτε να μας κλάσετε τον μπούτζον», διότι έχουμε κρεμασμένα σ’ αυτόν και βιολιά και τουμπερλέκια, ευχόμαστε μόνον καλή τύχη στη χώρα και κυρίως καλή υπομονή σε μας.

*Από το προσωπικό του λογαριασμό στο facebook