Της Νατάσας Σταματοπούλου

Βρε καλώς τα παιδιά!!!

Έφτασαν στο 20 έως 25 έτος της ηλικίας τους και αποφάσισαν συνειδητά πλέον να σταματήσουν να είναι οικονομικό «βαρίδι» στις τσέπες των γονιών τους. Έπιασαν δουλειά! Φίλε και φίλη εργαζόμενη τα συγχαρητήριά μας. Ποιος δεν θέλει να βρει δουλειά στις μέρες μας ;

ΤΡΟΠΟΙ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ

Και εδώ υπάρχουν πολλές… μα πάρα πολλές επιλογές. Ας δούμε λοιπόν μερικές απ’ αυτές:

1ον Δουλεύεις δοκιμαστικά(από μια εβδομάδα έως ένα μήνα) και μετά… σε διώχνουν! Δεν πληροίς τις απαιτήσεις της επιχείρησης. Εδώ ενδέχεται να μην πληρωθείς.

2ον Προσλαμβάνεσαι άτυπα… δηλαδή χωρίς καμία ασφάλεια. Στη περίπτωση αυτή, αν κάνουν έλεγχο ετοιμάσου να κάνεις το περαστικό, το συγγενή που τυχαία βρέθηκε στο χώρο ή το καθαριστή!!! Παίρνεις την σακούλα με τα σκουπίδια και φεύγεις. ΤΟΣΟ απλά!

3ον Προσλαμβάνεσαι για οδηγός, ασφαλίζεσαι ως πωλήτρια! Παλιό το κόλπο και πολλές φορές περνά και απαρατήρητο από τους εργαζόμενους.

4ον Προσλαμβάνεσαι για «μισθό  πείνας» (μου αρέσει αυτός ο τίτλος, εκτός ότι απεικονίζει απόλυτα την πραγματικότητα, μου θυμίζει και τους αγώνες πείνας (τριλογία)  … κάπου εκεί ενδέχεται να φτάσουμε). Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να δουλεύεις και για 350 ευρώ σε σπαστό ωράριο. Αν έχεις και οικογενειακές υποχρεώσεις, όπως ένα παιδί, δεν έχεις να του προσφέρεις ούτε τα βασικά!

5ον….

6ον….

7ον….

Ίσως και 20ο Προσλαμβάνεσαι, με ένα αξιοπρεπή μισθό και πληρώνεσαι ολόκληρο το μισθό στην ώρα του! Αγαπητέ μου φίλε ή φίλη, είσαι από τους τυχερούς!

Σου δίνω δύο επιλογές :

α) ζεις σε άλλη χώρα

β) προκαλείς φόβο λέγοντας πως έχεις συγγενείς στη Γερμανία. Όπως και να έχει, πολύ θα ήθελα να γίνουμε φίλοι κολλητοί.

ΧΑΜΕΝΟΣ Ο… ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται αστεία, αλλά πόσο αγγίζουν τελικά την πραγματικότητα;  Εγώ νομίζω πολύ. Και το χειρότερο είναι πως ο εργαζόμενος σε σχέση με τον εργοδότη ποτέ δεν θα βρει το δίκιο του. Δεν υπάρχει δίκιο του εργαζόμενου.

Επειδή όμως, τίποτα δεν κρατάει για πολύ, όσο αισιόδοξοι άνθρωποι κι αν είμαστε, έχουμε το νου μας.

Για τον Χ λόγο ως εργαζόμενος, οι απελπισμένες σου προσπάθειες να τα βρεις με την εργοδοσία για την κακή πληρωμή , κακές συνθήκες εργασίας, υπερωρίες κ.ο.κ βρίσκονται στο κενό.

Εδώ υπάρχει για τους εργαζόμενους η Επιθεώρηση Εργασίας. Γίνεται καταγγελία, προχωράμε στην επίσχεση εργασίας, ασφαλιστικά μέτρα, αγωγή, εφετείο για να καταλήξουμε μετά από 5 με 8 χρόνια να βρούμε μέσω της Δικαιοσύνης ποιος έχει δίκιο, ο εργαζόμενος ή ο εργοδότης.

Στο μεταξύ χρονικό διάστημα, κινείται ο εργαζόμενος σε δικαστικές αίθουσες όπως και ένας εγκληματίας. Και το χειρότερο είναι πως οι υπόλοιποι εργοδότες ξέρουν για τον «υποτιθέμενο διασυρμό». Ξέρουν ότι εσύ έκανες μια καταγγελία και ότι εσύ διεκδίκησες τα δικαιώματά σου. Αυτό απλά, εν συνεχεία,  μπορεί να σου στερήσει μια άλλη εργασία.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Είναι επίσης αστείο ότι κάθε χρόνο γιορτάζουμε σαν εργαζόμενοι την Εργατική Πρωτομαγιά, βγαίνουμε στους δρόμους και θεωρούμε την ημέρα Αργία.

Υπενθυμίζουμε ότι το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Εμείς τι ακριβώς γιορτάζουμε άραγε; Πάντα το είχα απορία!

Δεν είμαι απαισιόδοξο άτομο αλλά δεν γνωρίζω αν μπορεί να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, πιστεύω όμως ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να προσπαθεί το καλύτερο για τον εαυτό του!