Η πολιτική και η οικονομία της Ελλάδας, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο τότε ηγέτης της αντιπολίτευσης, Ανδρέας Παπανδρέου, αναλύονται σε έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας το 1978, το οποίο δημοσιοποίησε το Wikileaks.
«Ο πρωθυπουργός, Καραμανλής, και ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Παπανδρέου, οι άνθρωποι που εκπροσωπούν την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, φαίνονται να συμφωνούν σε ένα πράγμα τουλάχιστον- ότι η Ελλάδα είναι ένα έθνος σε αναζήτηση ταυτότητας. Γεωγραφικά στα όρια της Ευρώπης, πνευματικά προσπαθώντας να εξισορροπήσει ένα παρελθόν το οποίο επεδίωκε την τάξη και ένα μέλλον που υπόσχεται αλλαγή, εν μέσω εισαγόμενων ιδεών και αξιών, οι Έλληνες δεν είναι σίγουροι για τους εαυτούς και το μέλλον τους».
Σε μια ανάλυση η οποία θυμίζει ανησυχητικά, θα έλεγε κανείς, τα σημερινά δεδομένα,αναφέρεται ότι η Ελλάδα «μπορεί να επιλέξει να προσδεθεί στην Ευρώπη.- μια επιλογή που θα διασφάλιζε τα δικά μας πολιτικά, οικονομικά και αμυντικά συμφέροντα. Για να προχωρήσει η Ελλάδα αποφασιστικά προς ένα δυτικό μέλλον, οι ηγέτες της θα έπρεπε να ξεπεράσουν την ιστορία- ένα δύσκολο εγχείρημα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αλλά η Ελλάδα θα μπορούσε να φύγει επίσης μακριά από εμάς και να ακολουθήσει τα αρνητικά παραδείγματα του παρελθόντος- μια ευκολότερη επιλογή, αλλά σίγουρα όχι αναπόφευκτη».
Η έκβαση, σημειώνεται στο έγγραφο, είναι ακόμα αβέβαιη και θα εξαρτηθεί από τέσσερις ξεχωριστούς αλλά αλληλοεξαρτώμενους παράγοντες: τη δυνατότητα της ελληνικής πολιτικής να απορροφήσει την κοινωνική και οικονομική αλλαγή και να παράξει μία ευέλικτη, ικανή να ανταποκριθεί, και σταθερή δημοκρατία, τη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να μεταμορφωθεί σε μια μοντέρνα παραγωγική μηχανή που διασφαλίζει την ανάπτυξη και ελαχιστοποιεί την κοινωνική αντιπαράθεση, τη δυνατότητα της Ελλάδας και της Τουρκίας να τακτοποιήσουν με επιτυχία τις διαφορές τους και τις ενέργειες των ΗΠΑ, που, αν και «δεν καθορίζουν από μόνες τους τα αποτελέσματα της αναζήτησης της Ελλάδας για ταυτότητα, θα επηρεάσουν σημαντικά τα γεγονότα εδώ».
Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αναφέρεται ότι «πήρε το πολιτικό χάος που κληρονόμησε κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα και το μετέτρεψε σε μια αρκετά λειτουργική δημοκρατία». Όσον αφορά στον Ανδρέα Παπανδρέου, χαρακτηρίζεται μια ισχυρή, ευκρινής και απρόβλεπτη φωνή, ενώ η «ακόμα ισχυρή» ακροδεξιά έχει μια «μικρή αλλά αποφασιστική» φωνή στη Βουλή. Οι ένοπλες δυνάμεις χαρακτηρίζονται ως ακόμα εν δυνάμει ρυθμιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής. «Στην ουσία τους συντηρητικές και με ισχυρούς δεσμούς στο ΝΑΤΟ, τη Δύση και τις ΗΠΑ, παραμένουν έτοιμες να επέμβουν εάν το θεωρήσουν απαραίτητο για τη σωτηρία του Ελληνικού Έθνους. Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, οι κυριότεροι θεωρούμενοι αντίπαλοί τους είναι η έλλειψη τάξης, οι κομμουνιστές και ο Ανδρέας Παπανδρέου». Ο Παπανδρέου χαρακτηρίζεται ως κάποιος ο οποίος θα κάνει ή πει οτιδήποτε κρίνει απαραίτητο για να γίνει πρωθυπουργός. «Είναι πρακτικά αδύνατον να προβλέψουμε τι θα έκανε εάν επιτύγχανε. Μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια έχει υιοθετήσει σχεδόν οποιαδήποτε δυνατή άποψη στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Μόνο ο σχεδόν παθολογικός αντιαμερικανισμός του έχει παραμείνει σταθερός».
Συνεχίζοντας, γίνεται αναφορά στην ελληνική γραφειοκρατία, η οποία «πιστά αναπαράγει τα χειρότερα χαρακτηριστικά των οθωμανικών και βυζαντινών προγεννητόρων της. Σήμερα συνεχίζει να αυξάνεται, καταπνίγοντας την πρωτοβουλία και την αλλαγή. Και αυτός ο αδέξιος και καταστροφικός γίγαντας πρέπει τώρα να επιβλέψει την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή κοινότητα». Η οικονομία παρουσιάζεται ως προβληματική. «Ο δρόμος προς μια μοντέρνα οικονομία θα είναι δύσκολος. Βραχυπρόθεσμα οι οικονομικές προοπτικές ωστόσο είναι καλύτερες».
Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στο Αιγαίο, την Κύπρο και τα ελληνοτουρκικά, ενώ τονίζεται ότι ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. «Ένας δύσκολος άνδρας ο οποίος κάποιες φορές λειτουργεί βάσει του συναισθήματος και η πολιτική στήριξη προς τον οποίον μειώνεται, παραμένει ο ισχυρότερος μεμονωμένος ηγέτης αυτής της χώρας, ο οποίος μοιράζεται πολλούς από τους σκοπούς μας».
huffingtonpost.gr
