Όταν ο Αλέξης Τσίπρας υπέβαλε την παραίτησή του από την πρωθυπουργία στον ΠτΔ δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις που να έχουν «μετρήσει» τον αντίκτυπο από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και την εσωκομματική αναστάτωση που προκάλεσε στον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την έννοια, ο δρόμος για τις κάλπες (στις 20 Σεπτεμβρίου όπως όλα δείχνουν) άνοιξε χωρίς να υπάρχει εικόνα των πραγματικών συσχετισμών δυνάμεων και βέβαια της απήχησης του νέου παίκτη, της Λαϊκής Ενότητας που δημιουργήθηκε αμέσως μετά, μέσα από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Από σήμερα εταιρείες δημοσκοπήσεων ξεκινούν έρευνες, τα αποτελέσματα των οποίων περιμένουν με ενδιαφέρον στα κομματικά επιτελεία που – για την ώρα – διαμορφώνουν τη στρατηγική τους προσπαθώντας να υποθέσουν τις τάσεις της κοινής γνώμης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, για παράδειγμα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει υψηλή δημοτικότητα και υπερέχει κάθε άλλου πολιτικού αρχηγού. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι ο Ευ. Μεϊμαράκης πρέπει να δώσει τη μάχη της συσπείρωσης και ως προς αυτό τον εξυπηρετεί η πόλωση. Αυτονόητο είναι, άλλωστε, ότι ο Π. Λαφαζάνης πρέπει να πλασάρεται ως δυνητική τρίτη πολιτική δύναμη για να φτιάξει τέτοια παράσταση ποσοστού. Και λογικό είναι (λιγότερο) το Ποτάμι και (περισσότερο) το ΠΑΣΟΚ να δυσκολεύονται να πείσουν γιατί θα είναι καλό για τη χώρα να ενισχύσουν το ποσοστό τους.

Αυτά που ακόμη δεν τα ξέρουμε και θα καθορίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα είναι τα εξής:

– Η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει την κοινωνική βάση του: Η πρώτη ανάγνωση της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θα φέρει μείωση του ποσοστού – σε σχέση με την επίδοση της 25ης Γενάρη -, αλλά η δεύτερη είναι ότι μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας και άλλων συνιστωσών ανοίγει ο δρόμος για διεύρυνση προς το κέντρο. Η αποδοχή του Α. Τσίπρα είναι μεγάλη σε ακροατήρια που υπερβαίνουν τα κομματικά τείχη και αν ο ίδιος κοιτάξει προς αυτή την κατεύθυνση έχει πιθανότητες να προσελκύσει ψήφους που δεν τις είχε μέχρι τώρα.

– Η συσπείρωση της ΝΔ: Οι αισιόδοξοι στο επιτελείο Μεϊμαράκη λένε ότι μόνο προς τα πάνω μπορούν να πάνε, αφού όσοι ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές δεν θα μετακινηθούν, ενώ θα συναντηθούν με κάποιους από εκείνους που έφυγαν για τον ΣΥΡΙΖΑ εξοργισμένοι με την υπερφορολόγηση και την πολιτεία της προηγούμενης κυβέρνησης. Η πόλωση που καλλιεργεί ο Ευ. Μεϊμαράκης προφανώς κατατείνει στη συσπείρωση του σκληρού πυρήνα των ψηφοφόρων της ΝΔ.

– Το ποσοστό του νέου αντιμνημονιακού κόμματος:Για τη «Λαϊκή Ενότητα» οι αριθμοί που κυκλοφορούν είναι από 4% μέχρι διψήφιο νούμερο, επομένως δεν μπορεί κανείς να βγάλει συμπέρασμα. Οπωσδήποτε θα παίξει ρόλο ενδεχόμενη συνεργασία με την Ζωή Κωνσταντοπούλου που έχει ακροατήριο, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης έχει πει ότι δεν θα είναι υποψήφιος. Ο Π. Λαφαζάνης έχει καλές ευκαιρίες δημοσιότητας και αυτό του δίνει κάποιο πλεονέκτημα, όμως ο ίδιος δεν θεωρείται χαρισματικός στην επικοινωνία, ενώ η οικονομική πρόταση που θα παρουσιάσει μάλλον δεν θα είναι πειστική (δεν θα διαφέρει από τα κείμενα που είχε καταθέσει η Αριστερή Πλατφόρμα σε συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ).

– Η τύχη των ΑΝΕΛ: Ο Π. Καμμένος είχε αρκετά υψηλή δημοτικότητα ως υπουργός Άμυνας, όμως το πέρασμα από το αντιμνημόνιο στο μνημόνιο δεν μπορεί παρά να έχει πολιτικό κόστος για ένα κόμμα που είχε σκληρή ατζέντα απέναντι στους δανειστές. Η διατήρηση της συνοχής της ΚΟ των ΑΝΕΛ σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες ήταν μεγάλη ανακούφιση για τον Π. Καμμένο που ψάχνει τρόπο να απευθυνθεί πειστικά στην εκλογική του βάση.

– Πόσα και ποια κόμματα θα πάρουν μέρος στις εκλογές: Όχι μόνο γιατί το αθροιστικό ποσοστό των εκτός βουλής κομμάτων διευκολύνει ή δυσκολεύει την επίτευξη αυτοδυναμίας, αλλά γιατί μπορεί να επηρεαστεί στο σύνολό της η διαμόρφωση του νέου κοινοβουλευτικού χάρτη. Για παράδειγμα, το Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εξαγγείλει ο Αλέκος Παπαδόπουλος – αν τελικά εμφανιστεί – απευθύνεται σε ένα κοινό το οποίο διεκδικούν Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Αν το ΚΙΔΗΣΟ κατέβει μαζί με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μετριάσει – έστω λίγο – η Φώφη Γεννηματά το πρόβλημα που της δημιουργεί η δημοφιλία του Α. Τσίπρα σε κόσμο της κεντροαριστεράς. Για τον ίδιο λόγο βρίσκεται κοντά με τη ΔΗΜΑΡ του Θ. Θεοχαρόπουλου.

– Πόσα και ποια κόμματα θα εκπροσωπηθούν στη Βουλή: Είναι της μόδας να λέγεται ότι ήρθε η ώρα του Λεβέντη, αλλά όσο λέγεται τόσο πιο κοντά έρχεται αυτή η ώρα. Άλλωστε, το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για το κόμμα του Απ. Γκλέτσου. Γενικά, δεν μπορεί να γίνει πρόβλεψη για την κατεύθυνση της απολιτίκ ψήφου διαμαρτυρίας ή ασυναρτησίας.

– Το μέγεθος και η ποιότητα της αδιευκρίνιστης ψήφου: Υπάρχει η αίσθηση ότι ακόμη είναι πολύ νωρίς για την πλειοψηφία που δεν έχει μπει στη διαδικασία να σκεφτεί τι θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. Είναι πιθανό αυτή η χαλαρότητα να κρατήσει μέχρι τα τελευταία 24ωρα και θα έχει σημασία το κριτήριο που θα καθορίσει την τελική επιλογή, το οποίο αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Οπωσδήποτε θα παίξει ρόλο το πολιτικό κεφάλαιο του Α. Τσίπρα (μεγαλύτερο από κάθε άλλου αρχηγού), η αίσθηση που έχει κανείς για την πορεία της χώρας, η κούραση, η υποθετική απάντηση στην ερώτηση αν η «δεύτερη φορά Αριστερά» θα είναι καλύτερη.

tvxs.gr