Μια γυναίκα με δύο διαδρομές: Αυτός θα μπορούσε να είναι ο επίλογος για την Αννα Συνοδινού, που πέθανε, την Πέμπτη, το πρωί, σε ηλικία 88 ετών. Ηθοποιός, πρωτίστως, αλλά και πολιτικός, μοίρασε τη ζωή της στα δύο, χωρίς ποτέ να απαρνηθεί καμία από τις δύο εκδοχές της προσωπικότητάς της.

«Ονομάζομαι Αννα Συνοδινού, του Ιωάννη και της Ιωάννας, είμαι σύζυγος του Γιώργου Μαρινάκη. Κατάγομαι από την Αμοργό και γεννήθηκα στο Λουτράκι Κορινθίας». Με αυτό το χειρόγραφο ως εισαγωγή στο αυτοβιογραφικό της χρονικό  «Πρόσωπα και Προσωπεία» (εκδόσεις Βλάσση, 1998) έδινε το στίγμα της. Κι όμως μέσα από τις σελίδες του (που καλύπτουν τη ζωή της ως το 1967) κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αφοσίωσή της στο θέατρο, την υποκριτική, την αρχαία τραγωδία. Κι ας μην αυτοσυστήνεται ως ηθοποιός. Ισως γιατί από το 1974 και μετά, και λόγω της ενεργής ενασχόλησής της με την πολιτική, δεν δίστασε να παραδεχτεί: «Μακριά από τη σκηνή ούτε πέθανα, ούτε έπληξα. Ανακάλυψα πως μπορώ να ζήσω και χωρίς το θέατρο, Ο καθένας ρυθμίζει τη ζωή του με δικό του τρόπο. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο πως ο καλλιτέχνης είναι φορέας πολιτισμού. Διαφορετικά δεν είναι τίποτε άλλο από μπογιατισμένος θεατρίνος».

Αυστηρή, μετρημένη και πειθαρχημένη, με έντονες επιδράσεις από το οικογενειακό της περιβάλλον και από τον άνδρα της, τον αθλητή Γιώργο Μαρινάκη (ήταν μαζί από το 1951), η Αννα Συνοδινού, πορεύτηκε στον διπλό της δρόμο, ξεκινώντας από το θέατρο, όπου και ξεχώρισε, με τις ερμηνείες και τα βραβεία της.

Όλα ξεκίνησαν νωρίς και με σειρά. Οι ρόλοι, το κλασικό θέατρο, τα μπουλβάρ, το αρχαίο δράμα, η τραγωδία, οι μεγάλοι ρόλοι. Ηδη από την πρώτη της σκηνική εμφάνιση, ξεχώρισε. Ο Αλκης Θρύλος έγραψε τότε στη «Νέα Εστία» (15/6/1950) για τη νεαρή ηθοποιό πλάι στην κυρία Κυβέλη στα «Παιδιά του Εδουάρδου»: «Η κυρία Συνοδινού φανέρωσε, πλάι στα εντελώς εξαιρετικά φυσικά της προσόντα, μιαν άνεση πάνω στη σκηνή, μια χάρη, και μιαν εφραστικότητα που έδωσαν πλουσιότατες υποσχέσεις για τη μελλοντική της εξέλιξη και την καθιέρωσαν από τώρα σαν υπολογίσιμη μονάδα του Θεάτρου μας».

Ο,τι ακολούθησε είχε τη σφραγίδα και την προσωπικότητά της _οι λεπτομερείς σημειώσεις της επιβεβαιώνουν το πόσο οργανωμένη και οργανωτική ήταν. Εφευγε από τα θέατρα όταν ένοιωθε ότι οι συνεργασίες είχαν ολοκληρωθεί ή όταν «έπεφτε σε δυσμένεια», όπως αναφέρει η ίδια. Η αριστούχος του Εθνικού δεν δίστασε να παραιτηθεί από την πρώτη σκηνή της χώρας για να συνεργαστεί με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το «λειτούργημά» της, όπως πίστευε ότι ήταν η δουλειά του ηθοποιού, ερχόταν πάντα σε προτεραιότητα. Οι παραστάσεις, οι ρόλοι, η τραγωδία, η Επίδαυρος και αργότερα το όνειρο για το θέατρο του Λυκαβηττού _και το άδοξο τέλος του, την είχαν απορροφήσει.

Παράλληλα ζούσε και παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, μέσα από τη δική της καλλιτεχνική οπτική γωνία: Η πολιτική του Καραμανλή, οι σχέσεις των ηθοποιών με το ΚΚΕ, οι εξελίξεις στη μεταπολεμική Ευρώπη, οι δικές της (κακές) σχέσεις με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Μινωτή, το σπίτι της οδού Αραβαντινού και η νύχτα που συνελήφθη από τη χούντα ο γείτονάς της Κώστας Μητσοτάκης, ο Γέρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπανδρέου και οι χειρισμοί του στα θεατρικά δρώμενα της εποχής….

Γι΄αυτό κι όταν κλήθηκε να υπηρετήσει τα δημόσια, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (1974), αφιερώθηκε στην πολιτική. Όταν αποχώρησε και επέστρεψε _έστω με επιλεγμένες παραστάσεις, στη σκηνή, είχε πάντα τα μάτια και τ΄αφτιά της προς τη Βουλή. Ηθελε άλλωστε να γράψει γι΄αυτή της την εμπειρία.

«Σας χαιρετώ, μην κλαίτε, σε άλλη ζωή θα ζήσω αλλού», έλεγε η Ιφιγένεια κι ίσως κάπως έτσι να ήθελε και η ίδια να αποχαιρετίσει τη ζωή και τους θεατές της…