Γράφει ο Παναγιώτης Κάτσαρης

Μπορεί πριν μερικά χρόνια κάποιοι να χλεύαζαν αυτούς που διατείνονταν ότι η λειτουργία των πηρηνελειουργείων είναι σοβαρά ρυπογόνα και επιβαρύνει την ανθρώπινη υγεία. Μπορεί να έλεγαν με στόμφο ότι οι καμινάδες τους βγάζουν μόνο ατμό. Μπορεί να κατηγορούσαν αυτούς που αγωνίζονταν για το αυτονόητο … Το δικαίωμα στον καθαρό αέρα, αλλά σήμερα κανείς δεν μορεί να αμφισβητήσει την αποδεδειγμένη με επιστημονικά δεδομένα πραγματικότητα. Έχει αποδειχθεί σήμερα από μετρήσεις επιστημονικές μελέτες αναλύσεις κλπ όπως και από έρευνα  του Δημοκρίτου, που χρηματοδοτήθηκε από την Περιφέρεια, αυτό που οι κάτοικοι των περιοχών περιξ των πηρηνελαιουργείων αντιλαμβάνονται καθημερινά: ότι δηλαδή είναι εργοστάσια ρυπογόνα, επικίνδυνα για το περιβάλλον και την υγεία. Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να απαγορευτεί η λειτουργία τους. Πέραν όμως της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης και της επιβάρυνσης στην ανθρώπινη υγεία που προκαλούν, θεωρούμε ότι τα πυρηνελαιουργεία δεν χρειάζονται και για τους εξής λόγους:

α) Το προϊόν που παράγουν, το πυρηνέλαιο, προέρχεται από εκχύλιση με ΒΕΝΖΙΝΗ από το υπόλειμα του ελαιόκαρπου. Είναι τόσο κακής ποιότητας και χαμηλής διατροφικής αξίας που χρειάζεται απόσμηση και χημική κατεργασία για να γίνει δυνατή η κατανάλωσή του από τον άνθρωπο. Συνεπώς δεν είναι απαραίτητο για τη διατροφή του λαού. Η αγροτιά μας παράγει τόσο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, ποσοτικά και ποιοτικά, που μπορεί να καλύψει άνετα τις ανάγκες του λαού χωρίς «βιομηχανικά προϊόντα» τύπου πυρηνέλαιου. Πέρα από το γεγονός ότι το πυρηνέλαιο είναι ένα προϊόν που χρησιμοποιείται για νοθεία στο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, η ίδια η Ε.Ε. που κάποιοι πίνουν νερό στ΄όνομά της επιτρέπει και τις προσμίξεις ελαιολάδου – πυρηνελαίου (ΕΟΚ 2568/1991). Αυτή η πολιτική υπαγορεύεται από τα μεγάλα καρτέλ εμπορίας ελαιολάδου που θησαυρίζουν από τη μια βυθίζοντας το εισόδημα των ελαιοπαραγωγών στα τάρταρα από την άλλη. Η φετινή χρονιά είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τεράστιες ποσότητες εξαιρετικού παρθένου ελαιόλαδου παραμένουν απούλητες ή πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές ενώ τελικά το προϊόν φτάνει πανάκριβο στο ράφι για τον καταναλωτή σε κάθε περίπτωση.

β) Η πρώτη ύλη τους, ο ελαιοπυρήνας και το λιόζουμο, μπορούν (και έχει αποδειχθεί με εκατοντάδες επιστημονικές δημοσιεύσεις), με την εφαρμογή σύγχρονων επιστημονικών και οικολογικών μεθόδων, να γίνουν ζωοτροφή, κομπόστ, οργανικό εδαφοβελτιωτικό υπόστρωμα καλλιεργειών, άριστο οικολογικό λίπασμα κλπ. Το μεγαλύτερό τους πλεονέκτημα όμως είναι ότι ως πάμφθηνο εγχώρια παραγόμενο προϊόν, θα μπορεί να  αντικαταστήσει εισαγωγές εκατομμυρίων Ευρώ σε αντίστοιχα υλικά με εγχώρια παραγόμενα προϊόντα. Οι παραπάνω δράσεις μάλιστα θα δημιουργούσαν πολλές θέσεις εργασίας από την αύξηση του κύκλου εργασιών των ελαιοτριβείων της μετατροπής των πηρηνελαιουργείων σε μονάδες κομποστοποίησης π.χ. και τις απαιτούμενες επενδύσεις στις παραπάνω μονάδες.

γ) Οι ακολουθούμενες πολιτικές (κυβερνητικές και τοπικές) μέχρι τώρα, δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα αλλά προσπαθούν να το διαχειριστούν  προς όφελος του κεφαλαίου. Κύριο μέλημά τους είναι το κέρδος των επιχειρήσεων και μετά όλα τα άλλα. Κέρδος από τη μετατροπή των τριφασικών ελαιοτριβείων σε διφασικά, κέρδος από την παραγωγή και εμπορία πυρηνελαίου, κέρδος από την ανάμειξη ελαιολάδων κέρδος από την πώληση χημικών λιπασμάτων κέρδος από τις πωλήσεις εισαγόμενων εδαφοβελτιωτικών.

δ)Τα συμφέροντα λαού και εργαζομένων, η υγεία των κατοίκων, η προστασία του περιβάλλοντος, τα γενικότερα συμφέροντα των ελαιοπαραγωγών και καταναλωτών αλλά και των μικροελαιοτριβείων, δε συμβαδίζουν σε καμιά περίπτωση με την ύπαρξη και λειτουργία των πυρηνελαιουργείων. Όσο αυστηρά όρια και αν μπουν, όσοι έλεγχοι και αν τους γίνουν, όσα πρόστιμα και αν τους επιβληθούν. Πόσο μάλλον που καλούνται να θεσπισθούν, ελεγχθούν και επιβληθούν από ένα κράτος (κεντρικό και τοπικό) που είναι θρησκευτικά προσηλωμένο στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Που νόμος γι’ αυτό το κράτος είναι το δίκιο του κάθε επενδυτή, εργοστασιάρχη, επιχειρηματία όπως πολλές φορές έχει αποδείξει η προηγούμενη και έχει δείξει με τις μέχρι τώρα ενέργειές της και η τωρινή Περιφερειακή αρχή. Που το περιβάλλον, η υγεία και η σωστή διατροφή του λαού αντιμετωπίζονται  ως  δυσβάσταχτο κόστος και θυσιάζεται πάντα στο όνομα της «ανάπτυξης» και της ανταγωνιστικότητας.

Η πολιτική πρακτική μέρχι τώρα αποδεικνύει όλα όσα ανέφερα παραπάνω.

Προτείνω το Π.Σ. να ζητήσει την άμεση παύση λειτουργείας των ρυπογόνων αυτών εργοστασίων και να πάψει να επιμένει στην πολιτική που επιτρέπει την λειτουργία τους με όρους και όρια που η ζωή και οι κάτοικοι των περιοχών μαρτυρούν ότι είναι αναποτελεσματικά γιά το περιβάλλον και την υγεία.

Ο Παναγιώτης Κάτσαρης είναι επικεφαλής της  παράταξης του Περιφερειακού Συμβουλίου “ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΟ ΜΩΡΙΑ

ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ”