Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είτε επειδή είναι ευαίσθητοι, είτε επειδή είναι καλοπροαίρετοι λειτουργούν για όλους τους άλλους ως μπαλαντέρ… Τους θυμόνται αποκλειστικά όταν τους έχουν ανάγκη και δεν  διατάζουν πάνω σε αυτούς να ”βγάλουν” τα νεύρα  και το θυμό τους. Και εννοείται πως αυτοί οι άνθρωποι (δεύτερης κατηγορίας τους νομίζουν) δεν έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν. Εννοείται πως είναι και αγνώμονες αν τολμήσουν να ανασάνουν διαφορετικά από τον ρυθμό που τους υποδεικνύουν οι υπόλοιποι πιο  ”μάγκες”.

Και φυσικά το ίδιο συμβαίνει και σε παγκόσμιο επίπεδο.Είμαστε τελικά όλοι μπαλαντέρ.Χορεύουμε στο ρυθμό που μας επιβάλλουν και η ”κοινωνία” έχει τον τρόπο της να “τιμωρεί” τους ανυπότακτους. Και  τιμωρίες υπάρχουν σωρό.Από περιθωριοποίηση έως και γελοιοποίηση όσων παραμένουν ευαίσθητοι σε μια κοινωνία θηρίων. Αλλά κανείς από όλους τους ”έξυπνους” και τους ”μάγκες” δεν έχει αναρωτηθεί που βαίνει μια κοινωνία με αυτό το σκεπτικό. Μήπως τελικά σαν τους χαρτοπαίκτες καταστρεφόμαστε όλοι και η ανθρωπότητα γενικότερα αλλά μεθυσμένοι από εγωισμό και ”μαγκιά” αδυνατούμε να το συνειδητοποιήσουμε;

Όμως τίποτα δεν είναι χαμένο. Στην κοινωνία μας υπάρχουν αυτοί οι λίγοι ,οι αφελείς,οι μοναχικοί, που καμιά φορά σιωπούν, καμιά φορά ανέχονται αλλά δεν το βάζουν κάτω. Τα έχουν καλά με τη συνείδηση τους και προπάντων με το Θεό και ακούνε την καρδιά τους και όχι τα προστάγματα των καιρών. Αυτοί γνωρίζουν πως στη ζωή δεν κερδίζει όποιος έχει το πάνω χέρι σε αυτό το σκιώδες πόκερ, αλλά όποιος δεν ζει υπακούοντας στους κανόνες των ”παιχνιδιών τους”. Άνθρωποι που παρόλο που πληγώθηκαν δεν έπαψαν να χαμογελούν και να ελπίζουν, που παρόλο που είναι απομονωμένοι δεν είναι ποτέ μόνοι. Που η ψυχή τους λάμπει και ας μην το βλέπουν πολλοί.

Γιατί η ζωή ποτέ δεν ήταν ένα παιχνίδι όπως πιστεύουν του κόσμου οι ισχυροί. Η ζωή είναι ένας συνεχόμενος αγώνας και εκεί δεν υπάρχουν μπαλαντέρ και τράπουλες αλλά μόνο μαχητές και υποταγμένοι…