Του Γιώργου Πουλοκέφαλου*

Η πολιτική και ηθική αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής μη Ένωσης όλο και λιγότερο εξασθενεί και ένας άλλος κόσμος ψευδεπίγραφος, έντονα τιμωρητικός και παράλογος αποκαλύπτεται.   Η συνομοσπονδία των ετερογενών σχηματισμών μιας ευμετάβλητης και αντιφατικής «συνδεσμολογίας» της Γηραιάς Ηπείρου αδυνατεί να παράξει το αναγκαίο «συνεχές ρεύμα» τροφοδοσίας στήριξης στα κράτη μέλη της. Μια μεταλλαγμένη   σύγχρονη Ευρωπαϊκή πραγματικότητα προβάλει στον αντίποδα της επιθυμητής εκείνης των Λαών, αφημένη στον χώρο και το χρόνο της Γερμανικής επικυριαρχίας. Μιας επικυριαρχίας που δείχνει τα δόντια της σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της.

Μέρα με τη μέρα πολλαπλασιάζονται τα σημάδια που καθορίζουν τη ρευστότητα και τις αδυναμίες της , που απειλούν τη συνοχή του Ευρωπαϊκού παζλ , που προβάλουν και επιτρέπουν τις έντονες ανισότητες , που υποβαθμίζουν την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη, που   επικαθορίζουν μια μεταβατικότητα σε αβέβαιο και άγνωστο ορίζοντα.

Η κρίση φαίνεται ότι βρήκε πολλούς απροετοίμαστους.

Η αργή αυτή συνειδητοποίηση αιφνιδίασε την ενιαία αντίληψη της κοινής δράσης. H παγκοσμιοποίηση έφερε   σε   δύσκολη θέση την παλιά τάξη πραγμάτων της πολιτικής με τους θεσμούς της.                           Σε λίγο αυτό το πολιτικό «Μαυσωλείο»   θα έχει ξεπερασθεί από τα γεγονότα και από τις ραγδαίες εξελίξεις που έρχονται.       Οι σύγχρονες κοινωνίες των πολλών ταχυτήτων με την ποικιλία ταυτοτήτων και όρων, επανακαθορίζουν στόχους και πρότυπα που αλίμονο σε όποιον δεν μπορεί έγκαιρα να τα συλλάβει.

Ένας σύγχρονος ριζοσπαστισμός αφύπνισης προβάλλει από πολλές κατευθύνσεις,   σαν έτοιμος από καιρό με ανάμεικτα χαρακτηριστικά και συγκεκριμένη προέλευση,   οριοθετεί δυναμικά το νέο   κοινό ζητούμενο .

Δηλαδή   τον επανακαθορισμό στο κοινό σπίτι , της σημερινής καταστροφικής   πολιτικής της λιτότητας.

Οι αλλαγές συσχετισμών   θα διαταράξουν παγιωμένες συντηρητικές   ισορροπίες και θα οδηγήσουν με ορμή,   στη διάρρηξη και σχάση της συγκολλητικής ύλης της σημερινής κύριας δοκοσειράς στήριξης, του Γερμανο-Γαλλικού άξονα.

Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά το σημερινό «γκουβέρνο» γιαυτό και αντιδρά όπως αντιδρά.

Νομοτελειακά σε σχεδόν όλες τις χώρες- μέλη ,οι πολιτικοί σχηματισμοί του σήμερα των κομμάτων θα μετεξελιχθούν σε υποδοχείς των νέων ρευμάτων , ετερογενών και πολυτασικών συνήθως, που θα πάρουν τη θέση των γερασμένων, κουρασμένων και εν πολλοίς ξεπερασμένων από τις απαιτήσεις των κοινωνιών. Μια ακόμη ιστορική κοσμογονία προβάλλει στον Ευρωπαϊκό ορίζοντα με απρόβλεπτα και σίγουρα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.

Μπαίνουμε επομένως σε έναν νέο δημιουργικό κύκλο , σε έναν διαφορετικό κόσμο, με κοινωνίες με διαφορετικά προτάγματα , που θα οριοθετούν οι ορίζουσες μιας άλλης Ευρώπης με άλλες απαιτήσεις, ευαισθησίες, αρχές και αξίες.

Στο ημίφως του σημερινού Γερμανο-Γαλλικού αμπαζούρ και υπό την πίεση των εξελίξεων θα πρέπει με βάση τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά δεδομένα αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας, να αναζητήσουμε τον τρόπο μετάβασης μας στη νέα εποχή. Με ποιο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης θα πορευτούμε. Να ξανασυζητήσουμε   από άλλη γωνία θέασης στο νέο περιβάλλον .

Πως δηλαδή   θα ζούμε, που θα ζούμε, τι θα παράγουμε , τι θα καταναλώνουμε.

Πως θα συνυπάρξουμε με τους εταίρους μας στο διαμορφούμενο τοπίο της νέας Ευρώπης.

Αναγκαιότητα επομένως να ξαναμπούμε στο μονοπάτι της πολιτικής σκέψης και να γεφυρώσουμε το χρόνο. Να αφήσουμε πίσω μας τη μνήμη του παρελθόντος και με αυτογνωσία να διατρέξουμε με «χίλια» το κρίσιμο τμήμα της ανασύνταξης.

Ο πατριωτικός εγωϊσμός θα πρέπει να βρεί την πολυαναμενόμενη θέση του, απέναντι στον παρία με το συνεχώς απλωμένο   χέρι, απέναντι στον ενδοτισμό και την συνεχή περίσφιξη, απέναντι στην γελιοποίηση ενός περήφανου λαού από τα ποικιλώνυμα focus και λοιπές Ευρωφυλλάδες.

Απέναντι στην αυστηρότητα των σύγχρονων κηνσόρων της Σιδηράς Κυρίας της Ευρωκρατορίας να αντιτάξουμε όχι αιτήματα για «κουρέματα και χτενίσματα», αλλά   να προετοιμάσουμε μια ηρωϊκή έξοδο από που όμως: Από την γκρίνια και την μεμψιμοιρία , από τις διχογνωμίες μας και τις διχαστικές μας κραυγές, από τις μόνιμες παθογένειες μας που μας έφτασαν έως εδώ, από τις εθνικές μας αδυναμίες της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

Με δημιουργική σαφήνεια και λακωνική περιεκτικότητα να συντάξουμε το δικό μας πρόγραμμα φυγής προς τα εμπρός έστω και αν χρειαστεί να ματώσουμε προσωρινά.

Εδώ   και έξι χρόνια τώρα υποφέρει και διασύρεται ένας λαός , που έχει απωλέσει την ταυτότητα του , που μονίμως χρωστάει, όμηρος εσαεί ενός ατελέσφορου και αναποτελεσματικού δήθεν προγράμματος διάσωσης.

Η σύγκρουση πρέπει να γίνει με τους δικούς μας όρους.

Και η ελευθερία   εκτός από αρετή και τόλμη, θέλει και επί πλέον   αγώνα   έστω και αν δίνεται με άνισους όρους και ακόμη ιδρώτα, πολύ ιδρώτα!

Η επαναστατική γυμναστική και το πολιτικό μασάζ κάθε φορά, θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους στο ρεαλισμό και στην αυτογνωσία.

Στο τόπο αυτό σήμερα έχει χαθεί το ηθικό πλεονέκτημα.

Καιρός είναι να το αποκτήσουμε ξανά, όχι με ανόητες μεγαλοστομίες και ασκήσεις κινησιοθεραπείας.

Αυτή τη μέθοδο αρκετά την επικαλεστήκαμε μέχρι τώρα από όλους εκείνους τους θλιβερούς ηγήτορες μας, που μας οδήγησαν εδώ.

Καιρός λοιπόν να επιβεβαιώσουμε ότι αυτή η μικρή χώρα των δέκα εκατομμυρίων ψυχών δεν είναι μια   «προσημειωμένη νεοαποικία» του χρέους , ούτε κτήση   «φόρου υποτελής» κανενός , ούτε μια μπανανία του «κλώτσου και του μπάτσου»! Είναι ένας τόπος αυτόφωτος, που διαχρονικά   «μοίραζε και μοιράζει φως» και δεν περιμένει την ενεργειακή και κινητική του υποστήριξη του από κανένα   Γερμανικό αμπαζούρ!!!

*Πολιτικός Μηχανικός – Πρώην πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου