Κι όταν έρχεται η στιγμή που πρέπει να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα γιατί παραμένουμε αδρανείς ,αντί να βροντοφωνάξουμε την αλήθεια, πως φοβόμαστε, επινοούμε ένα ακόμα ψέμα. Σαν να μην έφταναν τα τόσα ψέματα με τα οποία έχει κατακλυστεί η ζωή μας. Τώρα λέμε κι εμείς οι ίδιοι ψέματα στους εαυτούς μας. Πως ελπίζουμε και για αυτό δεν αντιδράμε…  Άλλο ένα ευήκοο ψέμα για τα αυτιά μας που έχουν ξεσυνηθίσει την αλήθεια…

Ελπίδα. Τι γλυκύτερο από το να έχει στην ψυχή και την καρδιά του ελπίδα.!Και τι θράσος να μεταμφιέζουμε το φόβο μας και να τον λέμε ελπίδα. Γιατί η ελπίδα δεν φέρνει ποτέ την αδράνεια, την συνθηκολόγηση. Η ελπίδα δίνει κουράγιο, δίνει προοπτική, δίνει εφαλτήριο για να ξεκινήσουμε να αγωνιζόμαστε. Η ελπίδα είναι αφετηρία και σκοπός του πνευματικού αγώνα μας.Πως τολμάνε λοιπόν μερικοί να την συγκρίνουν με τον συμβιβασμό; Πως τολμούν να χρεώνουν στην ελπίδα τη δική τους δειλία;

Ίσως γιατί πολύ απλά είναι εύκολο να αφεθείς στη ροή του ποταμού παρά να πας κόντρα. Μπορεί. Μα ας μην ονομάζουμε αυτήν μας την  επιλογή του εύκολου ,ελπίδα.Η ελπίδα ποτέ δεν ήταν εύκολη. Η ελπίδα πάντα είναι μια γλυκιά τυραννία για όσους την έχουν στην καρδιά. Σε οδηγεί μα και συγχρόνως σου θυμίζει σαν άλλη Ερινύα που θα έπρεπε να ήσουν. Γιατί η ελπίδα είναι δίκοπο μαχαίρι…

Ένα μαχαίρι που δυστυχώς στην σημερινή εποχή δεν μπορεί να διαπεράσει την άμυνα μας. Την άμυνα ενός λαού που εθελοτυφλεί και αφήνει τους λίγους να τον άγουν και να τον φέρουν. Ή σωστότερα επιτρέπει σε μια σκοτεινή-και σε όλους μας γνωστή-ελίτ να τον οδηγεί στο γκρεμό. Γιατί είμαστε ένας λαός που φοβάται…

Έχουμε πλέον τόσο εθιστεί στα αναλγητικά αυτού του κόσμου που δεν φοβόμαστε τον γκρεμό,την πτώση. Μόνο τρέμουμε μπας και κάποιος αγωνιστεί ,δεν γονατίσει και μας θυμίσει τι εστί αδούλωτη ψυχή. Μπας και το θάρρος του -θράσος θα το πουν- ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και της δικής τους ψυχής…

Τι περιμένουμε για να αγωνιστούμε;Περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή;Τον κατάλληλο ηγέτη;Περιμένουμε να αλλάξουν οι εποχές;Τσάμπα περιμένουμε.Οι εποχές αλλάζουν όταν εμείς πάρουμε απόφαση να αγωνιστούμε ,ο καιρός έρχεται όταν εμείς γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε στον κόσμο να δούμε!Και η ελπίδα ζημώνεται από την στιγμή που επιλέξουμε να κάνουμε μια καινούρια αρχή.Και για αυτό είναι όπως και κάθε αρχή δύσκολη.Έτσι δύσκολη και η ελπίδα.Αλλά αξίζει ,αξίζει να κάνουμε το πρώτο βήμα …γιατί σαν γίνει το πρώτο βήμα κανείς και τίποτα δεν σταματάει την αλλαγή…άλλωστε κανείς δεν μπορεί να νικήσει όσους αγωνίζονται πνευματικά…!