Σκληρή κριτική στη συμφωνία με τους εταίρους ασκεί ο μέχρι πρότινως υπουργός Οικονομικών με άρθρο που ανέβασε στο προσωπικό του blog. Κάνει λόγο για νέα συνθήκη των Βερσαλλιών και απόφαση που υπονομεύει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Οπως γράφει:

Στις επόμενες ώρες και ημέρες, θα βρεθώ στο Κοινοβούλιο προκειμένου να αξιολογήσω τη νομοθεσία που αποτελεί μέρος της πρόσφατης συμφωνίας της Συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης για την Ελλάδα. Ανυπομονώ επίσης να ακούσω προσωπικά όσα θα πουν οι σύντροφοί μου, Αλέξης Τσίπρας και Ευκλείδης Τσακαλώτος που τόσα πολλά έχουν περάσει τις τελευταίες ημέρες.

Μέχρι τότε, επιφυλάσσομαι των όποιων κρίσεων ως προς τη νομοθεσία που έχουμε μπροστά μας.

Στο μεταξύ όμως, ιδού ορισμένες πρώτες, ατάκτως ειρημένες σκέψεις που έκανα εξ’ αφορμής της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης.

– Μια νέα συνθήκη των Βερσαλλιών πλανάται πάνω από την Ευρώπη – χρησιμοποίησα αυτή την έκφραση την άνοιξη του 2010 για να περιγράψω το πρώτο ελληνικό «σχέδιο διάσωσης» που ετοιμαζόταν τότε. Αν αυτή η αλληγορία ήταν κατάλληλη το 2010, δυστυχώς είναι ακόμα πιο εύλογη σήμερα.

§ Ποτέ πριν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πήρε μια απόφαση που υπονομεύει τόσο ουσιαστικά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οι ηγέτες της Ευρώπης, με το να φερθούν με αυτόν τον τρόπο στον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή μας, κατάφεραν ένα αποφασιστικό πλήγμα κατά του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

§ Το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει, πράγματι, τραυματιστεί θανάσιμα κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών. Και όπως πολύ σωστά έγραψε ο Paul Krugman, ότι άποψη κι αν έχει κανείς για το ΣΥΡΙΖΑ ή την Ελλάδα, δεν ήταν οι Έλληνες ή ο ΣΥΡΙΖΑ που «σκότωσαν» το όνειρο μιας δημοκρατικής, ενωμένης Ευρώπης.

Το 1971 ο γνωστός οικονομολόγος του Cambridge Νick Kaldor είχε προειδοποιήσει ότι μια νομισματική ένωση πριν την πολιτική θα οδηγούσε όχι μόνο σε μια αποτυχημένη νομισματική ένωση αλλά και στην αποδόμηση του ευρωπαϊκού πολιτικού project.

Το 1999 ο γερμανός βρετανός κοινωνιολόγος Ralf Dahrendorf επίσης προειδοποίησε πως η οικονομική και νομισματική ένωση θα διασπούσε και δεν θα ένωνε την Ευρώπη. Ολα αυτά τα χρόνια πίστευα ότι είχαν άδικο. Τώρα οι δυναμεις σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Φρανκφούρτη αποφάσισαν να τους επιβεβαιώσουν.

-Το κείμενο της Συνόδου Κορυφής είναι σαν ένα έγγραφο που δεσμεύεται να καταγράψει τους όρους παράδοσης της Ελλάδας. Είναι σαν μια δέσμευση που επιβεβαιώνει και συναίνει στο να καταστεί υποτελής του Eurogroup.

-Το κείμενο της Συνόδου Κορυφής δεν έχει σχέση με την οικονομία, ούτε με τις μεταρρυθμίσεις που θα ωθήσουν την Ελλάδα έξω από το βούρκο. Είναι απλά ένα μανιφέστο μιας πολιτικής ταπείνωσης. Ακόμη και αν κάποιος απεχθάνεται κυβέρνησή μας πρέπει κανείς να δει ότι η λίστα με τα αιτήματα του Eurogroup αντιπροσωπεύει μια σημαντική «απόκλιση» από την ευπρέπεια και τη λογική.

-Το κείμενο της Συνόδου σηματοδότησε την πλήρη ακύρωση της εθνικής κυριαρχίας χωρίς να την αντικαθιστά με ένα υπερεθνικό, πανευρωπαϊκό «σώμα» πολιτικής. Οι ευρωπαίοι, ακόμα και εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την Ελλάδα, οφείλουν να το γνωρίζουν.

Πολύ ενέργεια ξοδεύτηκε στα μέσα για το αν οι όροι παράδοσης θα περάσουν από το κοινοβούλιο και ειδικά για το εάν βουλευτές όπως εγώ θα μπούμε στη γραμμή και θα ψηφίσουμε υπέρ της σχετικής νομοθεσίας. Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η ποιο ενδιαφέρουσα ερώτηση. Η κρίσιμη ερώτηση είναι: Μπορεί η ελληνική οικονομία να έχει ελπίδα ανάκαμψης υπό αυτούς τους όρους; Αυτή είναι η ερώτηση που θα με απασχολεί κατά τη διάρκεια των κοινοβουλευτικών συζητήσεων που θα ακολουθήσουν τις επόμενες ώρες και μέρες. Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι ότι ακόμα και μια πλήρης παράδοση από την πλευρά μας θα οδηγήσει σε εμβάθυνση μιας κρίσης χωρίς τέλος.

Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής είναι πράγματι τίποτα λιγότερο από την κορύφωση ενός πραξικοπήματος. Το 1967 ήταν τα τανκς και οι ξένες δυνάμεις που χρησιμοποιήθηκαν για να τερματίσουν την ελληνική δημοκρατία.

Στη συνέντευξή μου με τον Philip Adams, στο ABC ισχυρίστηκα ότι το 2015 ένα ακόμα πραξικόπημα στήθηκε από τις ξένες δυνάμεις χρησιμοποιώντας αντί για τανκς τις ελληνικές τράπεζες. Ισως η βασική οικονομική διαφορά σε αυτό είναι ότι ενώ το 1967 η δημόσια περιουσία δεν μπήκε στο στόχαστρο, το 2015 οι δυνάμεις πίσω από το πραξικόπημα απαίτησαν την παράδοση όλων των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων που απέμειναν, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν για την εξυπηρέτηση ενός μη εξυπηρετήσιμου και μη βιώσιμου χρέους.

Πηγή: Euro2day.gr