Ο υ­πο­ψή­φιος δή­μαρ­χος Μεσ­σή­νης Γι­ώρ­γος Τσώ­νης κα­ταγ­γέλ­λει των δή­μαρ­χο Μεσ­σή­νης Στά­θη Α­να­στα­σό­που­λο ό­τι «ε­πι­χει­ρεί με δι­ά­φο­ρους τρό­πους, χρη­σι­μο­ποι­ών­τας α­κό­μα και ρου­σφε­το­λο­γι­κές με­θό­δους, να υ­φαρ­πά­ξει την ψή­φο των συν­δη­μο­τών μας, σε μια προ­σπά­θεια να ε­ξα­σφα­λί­σει την ε­πα­νε­κλο­γή του.»

Συγ­κε­κρι­μέ­να, στην α­να­κοί­νω­σή του το­νί­ζει τα ε­ξής:

«Πριν α­πό έ­να μή­να, στα μέ­σα Μαρ­τί­ου, με α­να­κοί­νω­ση μας προς τα Μέ­σα Μα­ζι­κής Ε­νη­μέ­ρω­σης, εί­χα­με κα­ταγ­γεί­λει τον Δή­μαρ­χο Μεσ­σή­νης κ. Α­να­στα­σό­που­λο ό­τι «ε­πι­χει­ρεί με δι­ά­φο­ρους τρό­πους, χρη­σι­μο­ποι­ών­τας α­κό­μα και ρου­σφε­το­λο­γι­κές με­θό­δους, να υ­φαρ­πά­ξει την ψή­φο των συν­δη­μο­τών μας», σε μια προ­σπά­θεια να ε­ξα­σφα­λί­σει την ε­πα­νε­κλο­γή του. Στην ί­δια α­να­κοί­νω­ση ση­μει­ώ­να­με ό­τι «εί­ναι μια προ­σπά­θεια σχε­δι­α­σμέ­νη και με­θο­δευ­μέ­νη, η ο­ποί­α υ­λο­ποι­εί­ται με ε­κτέ­λε­ση ρου­σφε­το­λο­γι­κών έρ­γων, ό­πως δι­α­νοί­ξεις δρό­μων, τσι­μεν­το­στρώ­σεις και πα­ρο­χές ύ­δρευ­σης χω­ρίς υ­δρό­με­τρα»!

Κι αυ­τά που τό­τε κα­ταγ­γέλ­λα­με ή­ταν ε­λά­χι­στα, σε σχέ­ση με ό­σα κα­θη­με­ρι­νά συμ­βαί­νουν στο Δή­μο μας, αυ­ξα­νό­με­να, χω­ρίς ό­ριο και αι­δώ για τους σχε­δια­στές τους, στο κυ­νή­γι της ψή­φου. Για να ε­πι­δει­χθεί μά­λι­στα «ορ­γα­σμός» έρ­γων, κα­τα­σκευ­ά­ζον­ται κρά­σπε­δα α­κό­μα και ε­κεί που δεν χρει­ά­ζον­ται, ε­πι­στρώ­νον­ται πε­ζο­δρό­μια, αν και η έλ­λει­ψη υ­πο­δο­μής, θα α­ναγ­κά­σει σε σύν­το­μο δι­ά­στη­μα την α­να­κα­τα­σκευ­ή του!

Εν­δει­κτι­κό α­κό­μα της προ­ε­κλο­γι­κής πο­λι­τι­κής που ε­φαρ­μό­ζει ο Δή­μαρ­χος εί­ναι το γε­γο­νός ό­τι ε­νώ μέ­χρι πρό­τι­νος δεν υ­πήρ­χαν κον­δύ­λια για την ε­πέ­κτα­ση του δη­μο­τι­κού φω­τι­σμού, ξαφ­νι­κά, λί­γο προ των ε­κλο­γών ε­ξα­σφα­λί­στη­καν.

Αυ­τού του εί­δους τα ρου­σφέ­τια -α­κό­μα και νυ­κτε­ρι­νών- μι­κρο­έρ­γων, δεν έ­χουν ως μο­να­δι­κό στό­χο την ά­γρα ψή­φων συν­δη­μο­τών μας, αλ­λά σε κά­ποι­ες πε­ρι­πτώ­σεις και τον εκ­μαυ­λι­σμό συ­νει­δή­σε­ων, στην προ­σπά­θειά προ­σε­ται­ρι­σμού δη­μο­τι­κών συμ­βού­λων αν­τι­πά­λων συν­δυα­σμών! Κι αυ­τά τα γνω­ρί­ζουν κα­λά οι πο­λί­τες ό­λου του Δή­μου, κα­θώς υ­πάρ­χουν ο­νο­μα­τε­πώ­νυ­μα, ε­νώ και κά­ποι­ες άλ­λες ε­πο­νεί­δι­στες πρα­κτι­κές, αν και ε­φαρ­μό­ζον­ται νύ­χτα, δεν πα­ρα­μέ­νουν κρυ­φές.

Άλ­λω­στε, η α­πα­ρά­δε­κτη ει­κό­να της συ­νε­δρί­α­σης του Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της 16ης Α­πρι­λί­ου 2014, με τις αλ­λη­λο­κα­τη­γο­ρί­ες της πλει­ο­ψη­φί­ας και τις α­να­φο­ρές για πεν­το­χί­λια­ρα, που μό­νο θλί­ψη προ­κα­λεί, ε­πι­βε­βαι­ώ­νει δυ­στυ­χώς, κα­τά τον κα­λύ­τε­ρο τρό­πο τις κα­ταγ­γε­λί­ες μας.

Η πρα­κτι­κή του Δη­μάρ­χου δεν ε­ξαν­τλεί­ται ό­μως σε ό­λα ό­σα πε­ρι­γρά­ψα­με. Η κα­τάν­τια έ­χει συ­νέ­χεια με δή­θεν ρου­σφέ­τια, με υ­πο­σχέ­σεις τα­κτο­ποί­η­σης, με πλά­γι­ες α­πει­λές, με εκ­βια­σμούς, με ό­τι δη­λα­δή κα­ταρ­ρα­κώ­νει την αν­θρώ­πι­νη α­ξι­ο­πρέ­πεια, με ό­τι ε­ξευ­τε­λί­ζει τον άν­θρω­πο. Πώς αλ­λι­ώς να χα­ρα­κτη­ρι­στεί η εκ­με­τάλ­λευ­ση της ε­πι­θυ­μί­ας συμ­πο­λι­τών μας, της α­νάγ­κης των α­νέρ­γων για μια δου­λειά, με υ­πο­σχέ­σεις δι­ο­ρι­σμών; Πώς αλ­λι­ώς να χα­ρα­κτη­ρι­στεί η πα­ρου­σί­α­ση της α­πα­σχό­λη­σης α­νέρ­γων σε υ­πη­ρε­σί­ες του Δή­μου για μι­κρό χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα, ως «κα­τό­πιν ε­νερ­γει­ών» του προσ­λή­ψεις, αν και αυ­τές εί­ναι γνω­στό ό­τι γί­νον­ται με κοι­νω­νι­κά και άλ­λα κρι­τή­ρια;

Οι πρα­κτι­κές «Μαυ­ρο­γι­α­λού­ρου», που ο­δη­γούν σε στέ­ρη­ση της ε­λεύ­θε­ρης βού­λη­σης των πο­λι­τών και οι ο­ποί­ες α­πο­τε­λούν ευ­θεί­α προ­σβο­λή προς τους συν­δη­μό­τες μας, εί­ναι ξέ­νες για μας και κα­τα­δι­κα­στέ­ες. Γι’ αυ­τό, κα­ταγ­γέλ­λου­με προ­σω­πι­κά το Δή­μαρ­χο και ό­λους ό­σοι συ­νερ­γούν σε αυ­τήν την α­πα­ρά­δε­κτη και προ­σβλη­τι­κή τα­κτι­κή, η ο­ποί­α κα­ταρ­ρα­κώ­νει την αν­θρώ­πι­νη α­ξι­ο­πρέ­πεια, α­φαι­ρών­τας α­πό συν­δη­μό­τες μας τη δυ­να­τό­τη­τα ε­λεύ­θε­ρης έκ­φρα­σης τους δια της ψή­φου, την ο­ποί­α ε­πι­χει­ρεί να πο­δη­γε­τή­σει.

Η ψή­φος ό­μως, δεν μπο­ρεί να α­πο­τε­λεί αν­τάλ­λαγ­μα, αλ­λά εν­το­λή του Δη­μό­τη, με ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­ση, για τον υ­πο­ψή­φιο που ε­πι­λέ­γει να υ­πο­στη­ρί­ξει α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά τον τό­πο και τα συμ­φέ­ρον­τά του.

Σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν θα α­κο­λου­θή­σου­με τον κ. Α­να­στα­σό­που­λο στον κα­τή­φο­ρο που ε­πέ­λε­ξε να πο­ρευ­τεί. Ε­μείς, με κά­θε ευ­και­ρί­α δη­λώ­νου­με ό­τι «στις προ­τε­ραι­ό­τη­τές μας, βρί­σκε­ται ο άν­θρω­πος» και στό­χος μας εί­ναι «να κά­νου­με το Δή­μο Μεσ­σή­νης έ­να Δή­μο αν­θρώ­πι­νο, αλ­λη­λέγ­γυ­ο στον πο­λί­τη, έ­να δή­μο που θα εί­ναι κον­τά στο δη­μό­τη και τις κα­θη­με­ρι­νές του α­νάγ­κες, να κά­νου­με το Δή­μο Μεσ­σή­νης, έ­να δή­μο με πρω­τα­γω­νι­στές ό­λους ε­σάς, τους πο­λί­τες».

Το σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι ε­μείς και με­τά τις ε­κλο­γές θα μπο­ρού­με να κοι­τά­ξου­με τους συν­δη­μό­τες μας στα μά­τια. Για­τί δεν θα τους ε­ξευ­τε­λί­σου­με, δεν θα τους α­σκή­σου­με ψυ­χι­κή βί­α, δεν θα τους ψυ­χα­ναγ­κά­σου­με, δεν θα στραγ­γα­λί­σου­με την ε­λεύ­θε­ρη βού­λη­σή τους, εκ­βι­ά­ζον­τας την ψή­φο τους με υ­πο­σχέ­σεις, ψέ­μα­τα και πα­ρα­πλα­νή­σεις, κα­τα­λύ­ον­τας έ­τσι το ύ­ψι­στο δη­μο­κρα­τι­κό τους δι­καί­ω­μα. Εί­ναι το λι­γό­τε­ρο αλ­λά και το ση­μαν­τι­κό­τε­ρο που μπο­ρού­με και ο­φεί­λου­με να κά­νου­με, τι­μών­τας την αν­θρώ­πι­νη α­ξι­ο­πρέ­πεια και προ­α­σπί­ζον­τας τη δη­μο­κρα­τί­α, αν και για κά­ποι­ους, αυ­τά εί­ναι ψι­λά γράμ­μα­τα. Δυ­στυ­χώς!»

Τέ­λος,ο κ. Τσώ­νης με την ευ­και­ρί­α της ε­ορ­τής του Πά­σχα, εύ­χε­ται, το Ά­γιο Φως της Α­νά­στα­σης να φω­τί­ζει πάν­τα την ζω­ή μας και να γεν­νή­σει στις ψυ­χές ό­λων μας α­γά­πη, ελ­πί­δα, α­δελ­φο­σύ­νη, αι­σι­ο­δο­ξί­α και δύ­να­μη. Κα­λό Πά­σχα και κα­λή Α­νά­στα­ση!