Πριν από λίγες μέρες στη μαρτυρική πόλη της Βοιωτίας  υπήρξε  το γνωστό επεισόδιο  με πρωταγωνίστρια την κα Κωνσταντοπούλου,   η οποία επιχείρησε να εμποδίσει το Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι  στη μνήμη των θυμάτων των ναζί.  Όμως,  τελικά η  παρέμβαση του κ. Γλέζου   υπήρξε καταλυτική  και ο  Γερμανός επίσημος τίμησε τους νεκρούς της σφαγής.  Το θέμα πήρε έκταση και τα ΜΜΕ  στην πλειοψηφία τους μίλησαν για σύγκρουση  Γλέζου – Κωνσταντοπούλου λες και επρόκειτο για προσωπικό θέμα. Το ζήτημα  , ωστόσο, βρίσκεται αλλού.

Πέρα από την επιφανειακή ερμηνεία του  περιστατικού     συναντά κανείς την ουσία . Και αυτή δεν είναι άλλη από τη διαφορετική πολιτική αντίληψη ,   το άλλο ήθος και τη στάση ζωής,  το συμβολισμό και το μήνυμα  σε αντίθεση με τους  εντυπωσιασμούς και τα σόου.  Ο κ. Γλέζος κουβαλά την ιστορία  των μεγάλων στιγμών της αριστεράς,  αλλά και των  ηττών και των διαψεύσεων ,   την πολύτιμη εμπειρία και το καταστάλαγμα .  Η κα Κωνσταντοπούλου εκπροσωπεί το νέο, το δυναμικό, το πολιτικά ακατέργαστο, τη φιλοδοξία που συχνά γίνεται οδηγός και καθοδηγεί τις κινήσεις της.  Είναι δυο κόσμοι αλλιώτικοι  και, μάλλον,  η νεότερη  της ιστορίας , η οποία έχει ξεκινήσει πριν από λίγα χρόνια την πολιτική της πορεία,  έχει πολλά να μάθει  από έναν θρύλο, από τον άνθρωπο που βρίσκεται στη δύση της διαδρομής του.

Νιώθω ανεπαρκής   να μιλήσω για το Μανώλη Γλέζο.   Έχουν άλλοι πει καλύτερα ποια είναι η προσωπικότητα του και έχουν αποτιμήσει σε ένα βαθμό τις πράξεις και τα έργα του. Θεωρώ ότι όλα αυτά τα χρόνια με τη στάση  του διδάσκει τι σημαίνει διαρκής αγώνας για το δίκιο,  άμεση δημοκρατία, διάλογος, επιχειρήματα, πολιτικός λόγος ,   σεβασμός στη διαφωνία,  κ.α.   Η πολιτική του  παρακαταθήκη είναι πολύ σημαντική για την αριστερά. Ασφαλώς και δεν είναι υπεράνω λαθών και κριτικής  και θα  αξιολογηθεί από τους ιστορικούς για πολλά.  Όμως, η  σφοδρή κριτική  που δέχτηκε  για την πράξη του στο Δίστομο ήταν το λιγότερο  φτηνή, αλαζονική, εμπαθής  και άδικη.  Δεν μπορεί να δηλώνεις, όποιος και αν είσαι , για τον άνθρωπο που κατέβασε το ναζιστικό σύμβολο από την Ακρόπολη ότι  «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»  και πολύ περισσότερο πως  «έβαλε τη σημαία του κατακτητή πάνω στο μνημείο των θυμάτων(!)».  Ειδικά όταν είσαι αρχηγός αριστερού κόμματος.

Με τη στάση της  κας Κωνσταντοπούλου έχω διαφωνήσει αρκετές φορές από την  εποχή, μάλιστα,  που μεσουρανούσε ως πρόεδρος της Βουλής.  Θυμάμαι τα κόκκινα χαλιά και το σκηνικό υποδοχής  που είχε στήσει ο κ. Καμμένος στο υπουργείο Άμυνας.  Δεν ξεχνώ τον   άκαμπτο  τρόπο που χειρίστηκε  θέματα  στη Βουλή προκαλώντας  επεισόδια .   Συχνά σκέφτομαι ποιοι και με ποια λογική  έδωσαν αέρα στην άμετρη φιλοδοξία της, όταν την όρισαν ως ομιλήτρια στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της ΛΑΕ. Πάνω απ όλα, εντούτοις, μου προκάλεσε χείριστη εντύπωση ο τόνος και το στυλ με το οποίο απευθύνθηκε σε κάποιο ταξίαρχο της αστυνομίας, ο οποίος εκτελώντας εντολές  εμπόδιζε διαδηλωτές να προχωρήσουν στη Βασιλίσσης Σοφίας .  Δεν μπορώ να προβλέψω ποια θα είναι η πολιτική της συνέχεια ,  ωστόσο τα δείγματα γραφής που έχει δώσει είναι αντιφατικά. Ικανότητα από την μια πλευρά και έντονος προβληματισμός για την πολιτική της συμπεριφορά από την άλλη. Νομίζω  ότι έχει ακόμη να διανύσει πολύ δρόμο και στην πορεία αυτή θα χρειαστεί να αποβάλλει αρνητικά στοιχεία και κυρίως να μάθει να συνεργάζεται με όρους ισοτιμίας και να  υποτάσσει το ατομικό στο συλλογικό.

Αυτό ακριβώς είναι και το ζητούμενο για την αντιμνημονιακή αριστερά.  Πόσο πιο  χρήσιμο θα ήταν σήμερα  για τη χώρα  αντί να επιδιώκει την  προβολή  και τους εντυπωσιασμούς  να συμβάλλει η κα Κωνσταντοπούλου και το κόμμα της  χωρίς ηγεμονισμούς και προσωπικές στρατηγικές   στη συγκρότηση  ενός μετώπου αριστερών και πατριωτικών δυνάμεων,  που θα αγωνιστεί μαζί με τον ελληνικό λαό να βγάλει την κοινωνία και τον τόπο από την κρίση.  Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση Τσίπρα  νομοθέτησε  διαρκή λιτότητα ως το 2060. Αυτή είναι η πολιτική απάντηση σε όλους, εγχώριους και ξένους , όσοι καταδίκασαν την Ελλάδα σε μαρασμό,  και όχι  ο τηλεοπτικός  λαϊκισμός  στο μνημείο των  εκτελεσθέντων   στο Δίστομο.

Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6^ο Λύκειο Καλαμάτας