Του Παναγιώτη Γιαννόπουλου
– Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Με άλλη διατύπωση, η συναίσθηση και η γνώση του φόβου, είναι υλικό της επιτυχίας ή και της νίκης. Η αποτυχία, η απώλεια και πάντα η ήττα αναβλύζει και από την άγνοια του κινδύνου, από την υποτίμηση του φόβου.
– Ορθώς ο Βαρουφάκης υπέδειξε και υπενθύμισε, ότι η κοινωνία μας πρέπει να επιστρέψει στο λιτό βίο, δηλαδή να ξαναβρεί το μέτρο. Ελπίζω η παραίνεση αυτή να αφορά και το κράτος, αυτό που μάθαμε να αποδίδουμε ως Δημόσιο και ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Δηλαδή το πεδίο της ανομίας, της διαφθοράς, του μαύρου πολιτικού χρήματος, της αναξιοκρατίας, της κομματικής πελατείας, της βεβήλωσης της αξιοπρέπειας του πολίτη.
– Ο Βαρουφάκης, όμως, μπορεί εύκολα να καταστεί και «Μπαρουφάκης». Εξηγούμαι τι είναι αυτό ρε μάγκα με το λιτό βίο της δεκαετίας του ’60. Τότε που η φτωχή ελληνική οικογένεια δούλευε για να σπουδάσει ένα παιδί καταδικάζοντας τα υπόλοιπα ή στέλνοντάς τα μετανάστες. Την ίδια δεκαετία, όταν οι πολλοί ζούσαν τη λιτή ζωή, κάποιοι ντόπιοι μεγαλοαστοί λεηλατούσαν τη χώρα κι αργότερα έφυγαν για άλλες πολιτείες αφήνοντας πίσω ερείπια (Πειραϊκή-Πατραϊκή-Μποδοσάκης κ.λπ.). Κι ύστερα γιατί ρε φίλε εγώ, που η μαλακία του Μνημονίου με γύρισε 15 χρόνια πίσω, να γυρίσω πιο πίσω άλλα τριάντα, σαράντα χρόνια. Μην ακούσουμε σε λίγο, ότι καθιερώνεται και ημέρα εργασίας υπέρ της διάσωσης της Εθνικής Οικονομίας.
– Η ελληνική Κυβέρνηση είναι και δημοκρατικά εκλεγμένη και νομιμοποίηση διαθέτει. Άλλο τόσο, όμως, εκλεγμένες και νομιμοποιημένες είναι οι κυβερνήσεις των εταίρων μας. Η αφήγηση και το επιχείρημα είναι λάθος. Αρχίζουμε να μιλάμε περίεργα. «Εμείς και οι Ευρωπαίοι», «θα πείσουμε τους Ευρωπαίους», κ.λπ.. Είτε αγνοούμε ότι είμαστε κυρίως εμείς Ευρωπαίοι, είτε αναβιώνουν μέσα μας τα ένστικτα της βαλκάνιας αναδελφότητάς μας.
– Η γνώση της Ιστορίας είναι χρήσιμη, αν και οι Κινέζοι ισχυρίζονται, ότι η ιστορία διδάσκει, ότι κανείς ποτέ δεν διδάχθηκε τίποτε απ’ αυτήν. Στην αρχαία Αθήνα ίσχυε ο θεσμός της Σεισάχθειας. Συγχρόνως, ίσχυε και ο θεσμός του εξοστρακισμού.
– Σοκ και δέος. Η Γιάννα Αγγελοπούλου να ωρύεται δημοσίως υπέρ της συντελεσθείσας πολιτικής αλλαγής. Δεν θα αναρωτηθώ πόσες υψικάμινοι βγάζουν καπνό στη Χαλυβουργική, πόσα πλοία του συζύγου της είναι υπό ελληνική σημαία, τι ποσοστό ελληνικών πληρωμάτων έχουν αυτά τα πλοία ή πού εδρεύουν και πού φορολογούνται οι εταιρείες του. βέβαια, αυτά αφορούν το σύζυγο και την ελευθερία του κεφαλαίου. Αναρωτιέμαι, όμως, πότε αυτή η κυρία θα λογοδοτήσει για το πάρτυ των Ολυμπιακών Αγώνων, τότε που πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε εμείς κουρεμένοι και αυτή χτενισμένη σε κομμωτήριο πολυτελείας.
– Σήμερα από κεκτημένη πατριωτική συνήθεια πήγα στην Τράπεζα να πληρώσω τη δόση του ΕΝΦΙΑ και τον ΦΠΑ του 4ου τριμήνου του 2014. Ενώ ανέμενα στην ουρά, παρατηρούσα ανθρώπους να σπάνε προθεσμιακές καταθέσεις και να σηκώνουν σημαντικά χρηματικά ποσά. Η κυβέρνηση θα κάνει κάτι μ’ αυτό; Ζούμε το παράλογο να έχει ηττηθεί ο φόβος του Σαμαρά και συγχρόνως να επικρατεί υπογείως ο ίδιος φόβος, που τροφοδοτεί ασκόπως θυρίδες, στρώματα και σαϊσματα.
– Σήμερα και αφού πλήρωσα, αναρωτήθηκα, αν πρέπει να συνεχίσω την ίδια τακτική. Μήπως πρέπει να ζητήσω κι εγώ επαναδιαπραγμάτευση των μνημονιακών μου υποχρεώσεων;
– Πώς λεξικογραφείται συνταγματολόγος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αρχικώς ολίγον ΠΑΣΟΚ κι εσχάτως ΣΥ.ΡΙΖ.Α και νυν Ευρωβουλευτής με αμοιβή μερικών χιλιάδων ευρώ, που ενώ κατά την είσοδό μας στο Ευρώ πανηγύριζε, τώρα δημοσίως παρλαπηπίζει, ότι αν αποτύχει η επαναδιαπραγμάτευση, υπάρχει και η λύση του δημοψηφίσματος «ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ»; Μήπως, προηγούνται κι άλλα δημοψηφίσματα; Για παράδειγμα, τι πρέπει να λέει το ρασοπουλικό άσμα : «πες τε να ’ρθουν σεισμολόγοι» ή «πες τε να ’ρθουν συνταγματολόγοι», «ποιος αλλάζει πιο εύκολα πουκάμισα; Το φίδι ή οι πασόκοι;» «χαμουτζής είναι ο Πελοποννήσιος ή αυτός που φωνάζει γιούργια»;
– Ο Αντώνης Σαμαράς έχει μια ευκαιρία. Πρέπει να αλλάξει χωρίστρα, ν’ αφήσει πυκνά μαλλιά, να κάνει μια πλαστική, ώστε η φάτσα του να κατέλθει τουλάχιστον μια εικοσαετία. Αν μάθει να οδηγεί και μηχανή μεγάλου κυβισμού μπορεί να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα. Δεν το συζητάω αν κάνει και σούζες. Δεν ξέρω αν αληθεύει ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου έχει κανονίσει ήδη επέμβαση εμφύτευσης μαλλιών και συμμετοχής του στην επόμενη Ολυμπιάδα στο άθλημα κανό-καγιάκ. Ελπίζω, ότι μια συγκατοίκηση, όπως στα φοιτητικά τους χρόνια, μπορεί και να τους δώσει την ώθηση που επιθυμούν. Διαφορετικά, τους βλέπω και τους δύο να επανασυστήνουν τη ροκ μπάντα της Αμερικής. Ποιος θα ηχογραφήσει τα κουλά τους.
– Δεν σχολιάζω σχόλια. Τρελαίνομαι, όμως, όταν αίφνης όλοι μεταμορφώθηκαν σε αριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όταν κάποιοι ελάχιστοι ψηφίζαμε στα Πανεπιστήμια Δημοκρατικό Αγώνα και στην κάλπη την ανανεωτική αριστερά με όλες τις προ ΣΥ.ΡΙΖ.Α ονομασίες της, μας κοιτούσαν με περιφρόνηση και μας αντιμετώπιζαν με έπαρση, αλαζονεία και περιφρόνηση. Τα στενά δεν τιμούν τα πρώτα, αν τα πρώτα ζέχνουν.
– Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α διαθέτει έναν ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ». Σε ένδειξη αναγνώρισης προς την Αξιωματική Αντιπολίτευση, ο έξυπνος Πρωθυπουργός μπορεί να παραχωρήσει δωρεάν τη χρήση του στη Ν.Δ, ώστε να έχει βήμα με σήμα «το μπλε στο κόκκινο» και υπόκρουση το παλαιό άσμα «άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, ψηφαλάκια στο Αιγαίο δεν ψαρέψαμε καλέ». Βέβαια, αυτοί στη Συγγρού είναι ικανοί να κάνουν γενικό διευθυντή το Λαζαρίδη, διευθυντή προγράμματος το Μουρούτη, παρουσιάστρια ειδήσεων την Άννα – Μισέλ Ασημακοπούλου, σχολιαστές τη Σπυράκη και τον Κρανιδιώτη και οιωνοσκόπο – μετεωρολόγο το Γεωργιάδη έχοντας μουσική υπόκρουση από Ρέμο έως Μητσιά. Μανία με την καταστροφή. Ίσως, στον ίλιγγο της πτώσης να ζουν την τελευταία ηδονή του αυτόχειρα.
– Η ελπίδα, κι αν ήρθε, μπορεί να φύγει αν αφήσουμε ανοιχτά τα παράθυρα της ψυχής και του μυαλού μας κι έτσι θα περιμένουμε ματαίως να επιστρέψει απ’ τα ανοιχτά παράθυρα της ιδιωτικής τηλεόραση εθνικής εμβέλειας, που μοιράζει αφειδώς υπερπληροφορημένη άγνοια, για να θυμηθούμε και το μεγάλο μας ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη.
