Γράφει ο Θεόδωρος Σταυριανόπουλος
Ο κεντροαριστερός χώρος όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας ως θεμελιώδη στόχο την κοινωνική αλλαγή προέτασσε την κουλτούρα των κοινωνικών αγώνων και της βαθιάς πολιτικής και ταξικής συνειδητοποίησης ως βασικό εργαλείο ανάπτυξης της πρότασής του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η κοινωνία να τον εμπιστευεται.
Όμως τα τελευταία χρόνια οι συνεργασίες Ν.Δ. με ΠΑΣΟΚ καθώς και ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ απαξίωσε το πολιτικό σύστημα δημιουργώντας έντονες ρηγματώσεις. Αυτές οι συνεργασίες δεν ήταν ειλικρινείς, δεν ρωτήθηκαν οι βάσεις των κομμάτων και προέκυψαν αποκλειστικά και μόνο από αρχηγικές επιλογές. Τους καρπούς αυτής της σποράς ο χώρος της κεντροαριστεράς θερίζει σήμερα με τα όσα συμβαίνουν εσωκομματικά. Όλα αυτά απαξίωσαν την κεντροαριστερά με αποτέλεσμα να μειωθούν αισθητά τα εκλογικά ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.. Ηαπομάκρυνση των ψηφοφόρων για μεγάλο χρονικό διάστημα από τα δύο αυτά κόμματα παραμένει και είναι ορατή.
Η προσφυγή στη βάση και στις κάλπες σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μόνο την φυγή προς τα εμπρός κατά την γνώμη μου δεν εξασφαλίζει διότι δημιουργεί έντονες αντιπαραθέσεις , οδηγεί σε οπαδοποίηση τους ψηφοφόρους δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα και δεν θυμίζει τίποτα από παλιά όταν τα κόμματα αυτά οδηγούνταν στην εκλογή Προέδρου.
Η αστική τάξη, παρά το ότι είναι μια σαφώς μειοψηφούσα κοινωνικά τάξη, κατορθώνει και διευρύνει την κοινωνική της βάση, με το να προσεταιρίζεται και άλλες τάξεις και στρώματα και να τα οδηγεί να ενστερνίζονται την ιδεολογία της, με αποτέλεσμα να αποδέχονται συναινετικά την εξουσία της.
Η κυρίαρχη ιδεολογία δεν παράγεται, ούτε αναπαράγεται αποκλειστικά στο επίπεδο των ιδεολογικών μηχανισμών. Στην «κοινωνία καζίνο» που ζούμε επιβιώνει το όνειρο του παραλόγου.
Έχουμε οδηγηθεί σε μια αγωνιστική ακινησία και μια άρνηση σε ότι αφορά τη συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα και την διεκδίκηση. Το ρεύμα σκέψης που πρέπει να ξανακυριαρχήσει στην κοινωνία είναι ένας μη δογματικός και μη γραφειοκρατικά παραμορφωμένος Μαρξισμός. Για αυτό χρειάζεται να συγκροτηθούν ευρύτερες ομάδες που θα συμφωνούν σε ένα πλαίσιο ιδεολογικό και θα περιβάλλονται από μια πλατύτερη πολιτική εμπειρία και που θα αποτελούν τον συλλογικό οδηγό για την αναγέννηση της κοινωνικής πάλης. Αυτό δυστυχώς που παρατηρούμε είναι ένας διαγκωνισμός για το ποιος θα γίνει αρχηγός φθάνοντας την αντιπαράθεση στα άκρα.
Η θεωρία με την πράξη της κεντροαριστεράς στις μέρες μας πρέπει να βρεθούν πολύ κοντά διαγράφοντας μια αληθινή πορεία στην καθημερινότητα, δίνοντας δείγματα γραφής τέτοια που να πείσουν τον κόσμο να ονειρευτεί και να δει το μέλλον του ξανά αισιόδοξα. Η αριστερή σκέψη σίγουρα έχει φαντασία και παράγει ιδεολογία. Αν θέλει όμως να μην οδηγηθεί σε οριακή χρησιμότητα, θα πρέπει οι άνθρωποι που κινούνται στο χώρο της ευρύτερης αριστεράς να προσανατολίσουν την πυξίδα τους κατά τέτοιον τρόπο ώστε να αποτυπώνουν σωστά την πραγματικότητα.
Στη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες το κατεστημένο Σύστημα, το Κεφάλαιο και τα Media, συνεπικουρούμενα από τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών, δημιούργησαν μεθοδευμένα την παγκοσμιοποίηση. Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να εκλέγουν πολιτικούς «μαριονέτες».
Να σημειωθεί ότι η αριστερή ιδεολογία πάντα είναι ενδιαφέρουσα, πάντα έχει την αξία της.Όμως το κομματικό σύστημα, όπως έχει δομηθεί σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με την ανάπτυξη των μηχανισμών δεν βοήθησε να συμβεί όσο θα έπρεπε η επανίδρυση, ούτε στο κράτος, αλλά ούτε και στην κοινωνία.
Όμως η ελπίδα δεν πέφτει από τον ουρανό. Η ελπίδα ανήκει σε όσους αγωνίζονται συστηματικά και μεθοδικά για να δημιουργήσουν το μέλλον τους όπως αυτοί θέλουν και όχι όπως το έχουν ετοιμάσει οι «άλλοι».
Επομένως είναι καταλυτικής σημασίας η καλλιέργεια μιας « κουλτούρας», η οποία θα αφορμάται από τη σημερινή γκρίζα εικόνα της πολιτικής κρίσης και θα σχεδιάζει το μέλλον με αποφασιστικότητα και με θέληση για μια προοπτική υπέρβασης.
ΥΓ.Όλα αυτά πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά από κάθε ψηφοφόρο ενόψει των εσωκομματικών εκλογικών αναμετρήσεων που ακολουθούν σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ..
