Ένα χρόνο περίπου πριν από το προγραμματισμένο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ η συζήτηση για τις πιθανές υποψηφιότητες έχει αρχίσει να φουντώνει. Ο κ. Λοβέρδος με τη σιωπή του επιβεβαιώνει τη διεκδίκηση της αρχηγίας, ενώ υπάρχει φημολογία και για πολλούς άλλους. Πιθανοί υποψήφιοι εκτός από την κ. Γεννηματά, φέρονται οι κ.κ. Ανδρουλάκης, Γερουλάνος, Παπανδρέου κ.ά. Το τοπίο είναι ακόμη θολό και όσο προχωρούμε προς το φθινόπωρο του 2021 θα ξεκαθαρίζει. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι μηχανισμοί των επίδοξων αρχηγών βρίσκονται σε αδράνεια. Αντιθέτως εργάζονται πυρετωδώς και υπογείως. Ίντριγκες, φράξιες και πισώπλατα μαχαιρώματα θα αρχίσουν να έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Φαίνεται , λοιπόν, ότι οι υποψήφιοι θα είναι πολλοί, ίσως περισσότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Δείγμα δημοκρατίας θα πουν κάποιοι, αρχομανία θα τη χαρακτηρίσουν άλλοι. Το βέβαιο είναι ότι πίσω από τις υποψηφιότητες κρύβονται συμφέροντα τα οποία η πολιτική και οικονομική ελίτ του τόπου προωθεί.

Από την εποχή που δημιουργήθηκε το ΚΙΝΑΛ και με τον τρόπο που συγκροτήθηκε έδειχνε ότι δε θα μπορούσε να γίνει η παράταξη εκείνη που θα εξοστράκιζε τον ΣΥΡΙΖΑ από τον δεύτερο πόλο του δικομματισμού. Οι φιλοδοξίες των πολλών ηγετίσκων που έχει στις τάξεις του , η έλλειψη ενός αρχηγού που με την προσωπικότητα του θα σφράγιζε τις πολιτικές εξελίξεις και, κυρίως, η απουσία ξεκάθαρης φυσιογνωμίας το καθήλωσαν σε πολύ χαμηλά ποσοστά. Ο θαμπός πολιτικός του λόγος δεν πέρασε ούτε στους πιο φανατικούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Οι ανομοιογενείς δυνάμεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του θυμίζουν μια βιαστική πολιτική συγκόλληση και όχι ένα σύγχρονο κίνημα με επεξεργασμένες θέσεις και στρατηγική. Το γεγονός ότι ο κύριος κορμός του αποτελείται από το ΠΑΣΟΚ είχε ως αποτέλεσμα να χρεωθεί όσα οι πολίτες δικαιολογημένα αποδίδουν στο κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνούσε τον τόπο. Επιπλέον, πλήρωσε τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση του κ. Σαμαρά. Τέλος, η φυγή αρκετών στελεχών του προς τα δεξιά και τα αριστερά, προς τη Ν.Δ. δηλαδή και τον ΣΥΡΙΖΑ, έπαιξε αρνητικό ρόλο στην εικόνα του.
Το ΚΙΝΑΛ παρά τα μεγάλα λόγια που θα ακουστούν από τους υποψήφιους αρχηγούς(το συνηθίζει άλλωστε αυτός ο χώρος) δε θα μπορέσει ούτε τώρα να ανακάμψει και να καλύψει το πολιτικό κενό που υπάρχει στην κεντροαριστερά για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν και για πολλούς άλλους. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, θα παραμείνει στο ρόλο του κομπάρσου, εκείνου του τρίτου ή του τέταρτου κόμματος. Η δελφινομαχία , επομένως, που βρίσκεται σε εξέλιξη αποκτά μια διαφορετική σημασία. Με δεδομένο ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική και δε θα υπάρχει, απ’ ό,τι φαίνεται, αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση, το ΚΙΝΑΛ θα κληθεί να παίξει συμπληρωματικό ρόλο, εκείνο του δεκανικιού. Οι μετεκλογικές επιλογές που θα έχει είναι συγκεκριμένες. Θα πάει με τη ΝΔ, με το ΣΥΡΙΖΑ ή θα ακολουθήσει μια αυτόνομη πορεία; Αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τον νεοεκλεγμένο αρχηγό του. Όσοι επηρεάζουν αυτό που ονομάζεται κοινή γνώμη, εκδοτικοί όμιλοι και καναλάρχες, που παρεμβαίνουν στις πολιτικές εξελίξεις και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να διασπαστεί. Η συγκατοίκηση ετερόκλητων στοιχείων με διαφορετικές επιδιώξεις σε επίπεδο ηγετικής ομάδας μοιάζει πολύ δύσκολη έως αδύνατη. Ίσως, το συνέδριο να μετατραπεί σε χώρο ξεκαθαρίσματος παλιών και νέων λογαριασμών. Οι δηλώσεις ενότητας, που θα προηγηθούν, οι αγκαλιές και οι ασπασμοί θα είναι μόνο για τα ΜΜΕ. Υπογείως οι φυλές του ΚΙΝΑΛ θα σπαράσσονται και στο τέλος , πιθανώς, να λήξει το συνέδριο με αλληλοκατηγορίες και βαριές κουβέντες. Δεν αποκλείεται,λοιπόν, να ξαναδούμε το ΠΑΣΟΚ να νεκρανασταίνεται και τον ξεθωριασμένο πράσινο ήλιο να ρετουσάρεται. Το ΚΙΝΑΛ μοιάζει να ακολουθεί την τύχη του ΚΟΔΗΣΟ του Πεσμαζόγλου και της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου και του Ιωάννη Ζίγδη , δηλαδή να διαλυθεί εξ ων συνετέθη.

 O Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας