Του Βασίλη Πήλου
Ο πατέρας και ο παππούς του υπηρέτησαν τον ελληνικό λαό ως πρωθυπουργοί περισσότερο από μία φορά. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε κάποια ιδιαιτερότητα της ελληνικής πολιτικής ζωής που αναζητά την επιστροφή ηγετών που αναχώρησαν, για οποιονδήποτε λόγο και για κάποιο καιρό, από την εξουσία.
Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι σε έκτακτες καταστάσεις ένας λαός με χαμένη αυτοπεποίθηση και κερματισμένη αυτοεκτίμηση, έχοντας μπροστά του ένα αβέβαιο μέλλον, επιδοκιμάζει και νομιμοποιεί ξανά μια δοκιμασμένη λύση. Εναποθέτοντας σε αυτή ρόλο ποιμένα, καθοδηγητή, σωτήρα. Η νεότερη ιστορία εκτός των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου έχει να επιδείξει και τα παραδείγματα πολιτικής επανόδου του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μόνο που όλοι αυτοί οι χαρισματικοί πολιτικοί επέστρεψαν ως νικητές, αν όχι ως θριαμβευτές, και πάλι στο πρωθυπουργικό θώκο. Όχι σαν δημιουργοί ενός κόμματος που θα διεκδικήσει απλώς θέση στη Βουλή, εισπράττοντας ένα μικρό ποσοστό
Θα μου πείτε, δικαίως, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Επιτρέπουν, πλέον, σε αυτεξούσιους πολιτικούς να σταθούν, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, πάλι όρθιοι. Και σε ένα ρευστό σκηνικό να παράγουν ως ελεύθεροι πολίτες πολιτική, υπερβαίνοντας τις αντινομίες τους καθώς και τις διαψεύσεις των προσδοκιών που εξέθρεψαν στο πρόσφατο παρελθόν. Αναρωτιέμαι , όμως, αν αυτό και μόνο αρκεί στη παρούσα συγκυρία στο Γιώργο Παπανδρέου. Και πιο πολύ προβληματίζομαι για το τι ,πράγματι, επιθυμεί σήμερα ο πρώην πρωθυπουργός του 44%. Αναζητά την ύστερη προσωπική του δικαίωση και επιδιώκει μια καθυστερημένη δημόσια εκδραμάτιση του “πικρή μου μου γνώση” , ποντάροντας στο αξεδιάλυτο κουβάρι ατομικού και συλλογικού που χαλαρώνει τη μνήμη, υπό το βάρος του γοητευτικού και λαοφιλούς κληρονομικού ονόματός του; Ή, μήπως, θέλει να επιχειρήσει την ανασυγκρότηση της ταυτότητας ενός πολυθρυμματισμένου κόμματος, διερευνώντας παράλληλα την ανάθεση ρόλου σε διεθνές και εγχώριο περιβάλλον, ψάχνοντας για συμμαχίες και συμβάλλοντας στους συσχετισμούς ισχύος;
Σε μια χώρα που βιώνει πολλαπλές δοκιμασίες και βάσανα η τρέχουσα, φανερή ή έμμεση ρητορική, του Γιώργου Παπανδρέου και των προσκλητηρίων που απευθύνει δεν φαντάζουν αθέμιτα για ένα συρρικνωμένα κόμμα που έχει εγκλωβιστεί στη μικροσυλογιστική του παραβάν. Ωστόσο, αν ο ίδιος επιμένει να προσανατολίζεται αποκλειστικά προς ένα εξασθενημένο πολιτικό σχηματισμό με λιπόψυχο προσωπικό που δεν μπορεί να επιζήσει εκτός εξουσίας, και αν δεν αναλάβει με ειλικρίνεια και τόλμη τις δικές του παλινωδίες και ευθύνες για το κατάντημα του, τότε πιστεύω ότι θα κριθεί, για μια ακόμα φορά , πολύ αυστηρά αν όχι απορριπτικά. Στη καλύτερη περίπτωση ως κομματικός όμηρος του οικογενειακού DNA, και στη χειρότερη ως ρομαντικός Δον Κιχώτης. Εξάλλου ο, κατά τα άλλα, ρηξικέλευθες, απρόβλεπτος και νεωτεριστής Γιώργος δεν διακρίθηκε για τη πυγμή του αλλά για την υπομονή του. Ελπίζω ότι είναι καιρός να ρίξει ανιδιοτελώς και ανοιχτά καρό σημαία στη τελευταία. Γιατί ήδη αυτή έχει εξαντληθεί στη κοινωνία που αντιμετωπίζει φθορά της δημοκρατίας, περιστολή της εθνικής κυριαρχίας και το κίνδυνο της χωρίς περιεχόμενο λαϊκής κυριαρχίας.
Το ζήτημα, πάντως, είναι αν μπορεί με συναίσθηση ευθύνης να εκφράσει τις τωρινές ανάγκες της κοινωνίας και να αναλάβει το τιτάνιο έργο της εθνικής ανασυγκρότησης. Και, ακόμα, αν προλαβαίνει να συστήσει ένα νέο συνεκτικό ευρύχωρο και εξωστρεφές κόμμα , δομημένο από τα κάτω με σαφή προσανατολισμό και οραματικά μηνύματα. Στο προηγούμενο ραντεβού του Γιώργου Παπανδρέου με την ιστορία , αυτή τον προσπέρασε. Δικαίως ή αδίκως. Ωστόσο, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε εξελίσσεται γραμμικά για όποιον θέλει με εντιμότητα, αυτοπεποίθηση και μαχητικότητα να εμβαπτιστεί ξανά στον απρόβλεπτο ρου της. Αλά δεν αρκούν οι καλές προθέσεις μόνο η παρακίνηση από τη πολιτική αναγκαιότητα. Νομίζω ότι το παρήγορο στη περίπτωση του δεν είναι ότι στην Ελληνική πολιτική σκηνή οι ηγέτες επιστρέφουν. Το ανακουφιστικό , υποθέτω, είναι ότι στη πολιτική, όπως και στις σόου μπίζνες, πάντα δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία για αν κερδίσει κανείς τη πρώτη εντύπωση.
matrix24.gr
