Του Πα­να­γι­ώ­τη Α­λευ­ρά*

Δεν υ­πάρ­χει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α ό­τι ο δη­μό­σιος το­μέ­ας χρει­ά­ζε­ται ρι­ζο­σπα­στι­κές αλ­λα­γές για να εί­ναι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κός και να πα­ρέ­χει καλ­λί­τε­ρες υ­πη­ρε­σί­ες στον πο­λί­τη.
Ο  αρ­μό­διος υ­πουρ­γός ό­μως,  αν­τί να  α­σχο­λη­θεί σο­βα­ρά με  το θέ­μα αυ­τό, ε­φεύ­ρε το   θε­σμό της   συγ­κρι­τι­κής “α­ξι­ο­λό­γη­σης” των υ­παλ­λή­λων,  δη­μι­ουρ­γών­τας έ­να πε­ρι­βάλ­λον α­να­σφά­λειας και α­νη­συ­χί­ας στο δη­μό­σιο.
Η  κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζον­τας τη  δι­ά­λυ­ση και  των  τε­λευ­ταί­ων α­να­χω­μά­των ερ­γα­σια­κών δι­και­ω­μά­των και  κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας, ε­φεύ­ρε το ερ­γα­λεί­ο της νέ­ας με­θό­δου α­ξι­ο­λό­γη­σης των  υ­παλ­λή­λων, για   να  δη­μι­ουρ­γή­σει μί­α νέ­α δε­ξα­με­νή δι­α­θε­σί­μων,   κα­θο­ρί­ζον­τας εκ   των  προ­τέ­ρων τα πο­σο­στά και τις κλί­μα­κες βαθ­μο­λό­γη­σης.
Πα­ράλ­λη­λα με  την  προ­ώ­θη­ση του  νέ­ου μι­σθο­λο­γί­ου, θα μει­ω­θούν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο οι   α­πο­δο­χές της    με­γά­λης πλει­ο­νό­τη­τας των   δη­μο­σί­ων υ­παλ­λή­λων.
Στό­χος της   εί­ναι να  ε­λέγ­ξει πλή­ρως τη  δι­οι­κη­τι­κή ι­ε­ραρ­χί­α, προ­ε­τοι­μά­ζον­τας νέ­α έ­φο­δο στις   θέ­σεις ευ­θύ­νης μέ­σα α­πό α­σφυ­κτι­κό
κομ­μα­τι­κό­έ­λεγ­χο.
Έ­τσι για πρώ­τη φο­ρά με το Ν.4250/14 ει­σά­γε­ται η έν­νοι­α της συγ­κρι­τι­κής α­ξι­ο­λό­γη­σης, μέ­σω της πο­σό­στω­σης και προσ­δι­ο­ρί­ζον­ται τα α­νώ­τα­τα πο­σο­στά υ­παλ­λή­λων που μπο­ρούν να α­ξι­ο­λο­γη­θούν α­νά κλί­μα­κα βαθ­μο­λο­γί­ας.
Ό­μως, ό­πως έ­χει ε­πι­ση­μαν­θεί και α­πό το Ε­πι­στη­μο­νι­κό Συμ­βού­λιο της Βου­λής υ­φί­σταν­ται ζη­τή­μα­τα αν­τι­συν­ταγ­μα­τι­κό­τη­τας των δι­α­τά­ξε­ών του, λό­γω της α­δυ­να­μί­ας σα­φούς, ει­δι­κής και ε­παρ­κούς αι­τι­ο­λό­γη­σης των α­πο­φά­σε­ων ε­πι­με­ρι­σμού
πο­σο­στών α­ξι­ο­λό­γη­σης α­νά κλί­μα­κα βαθ­μο­λό­γη­σης.
Άλ­λω­στε βα­σι­κές αρ­χές και κα­τευ­θύν­σεις του συ­στή­μα­τος α­ξι­ο­λό­γη­σης των υ­παλ­λή­λων εί­ναι η αν­τι­κει­με­νι­κή και α­με­ρό­λη­πτη στάθ­μι­ση, βά­σει σα­φώς προσ­δι­ο­ρι­σμέ­νων κρι­τη­ρί­ων της ε­παγ­γελ­μα­τι­κής ι­κα­νό­τη­τας και κα­ταλ­λη­λό­τη­τας των υ­παλ­λή­λων,  σε σχέ­ση με το αν­τι­κεί­με­νο της ερ­γα­σί­ας τους και τα κα­θή­κον­τά τους, αλ­λά και της α­πορ­ρέ­ου­σας α­πό το Σύν­ταγ­μα αρ­χή της α­ξι­ο­κρα­τί­ας.
Σε μί­α δι­οί­κη­ση λοι­πόν, που λει­τουρ­γεί χω­ρίς κα­θη­κον­το­λό­γιο, χω­ρίς δι­α­κρι­τά χρο­νι­κά στά­δια υ­λο­ποί­η­σης των δι­α­δι­κα­σι­ών και χω­ρίς προσ­δι­ο­ρι­σμό των υ­παλ­λή­λων που α­παι­τούν­ται για τη δι­εκ­πε­ραί­ω­ση και με υ­πη­ρε­σί­ες υ­πο­στε­λε­χω­μέ­νες, ο Ν.4250/2014 εί­ναι ό­χι μό­νο αν­τι­συν­ταγ­μα­τι­κός αλ­λά και α­νε­φάρ­μο­στος.
Για το λό­γο αυ­τό πρέ­πει οι Γε­νι­κοί Δι­ευ­θυν­τές Υ­πουρ­γεί­ων, οι Πε­ρι­φε­ρειά­ρχες και οι Δή­μαρ­χοι, να στα­θούν στο ύ­ψος των πε­ρι­στά­σε­ων , να μην εκ­δώ­σουν α­πο­φά­σεις ε­πι­με­ρι­σμού πο­σο­στών και να μη συν­τά­ξουν εκ­θέ­σεις α­ξι­ο­λό­γη­σης.
Πρέ­πει ο Ν. 4250/2014 να κα­ταρ­γη­θεί και να υ­πάρ­ξει έ­να αν­τι­κει­με­νι­κό και α­με­ρό­λη­πτο σύ­στη­μα α­ξι­ο­λό­γη­σης των υ­παλ­λή­λων, το ο­ποί­ο θα πα­ρέ­χει ου­σι­α­στι­κά κί­νη­τρα για την βελ­τί­ω­ση της α­πο­δο­τι­κό­τη­τας και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας του έρ­γου τους, προς ό­φε­λος του πο­λί­τη και των ι­δί­ων των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

*Γε­ω­πό­νος – τ.  Αν­τι­πε­ρι­φε­ρειά­ρχης Μεσ­ση­νί­ας